Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W lipcu tego roku miałam przyjemność przeczytać i pokrótce przybliżyć Wam pierwszą część Historii z Etherton tj. „Zjawy i mary”, jeżeli nie mieliście okazji się z nią zapoznać, to oczywiście zachęcam. „Serce kniei” jest kontynuacją, którą warto czytać w porządku chronologicznym, gdyż bez znajomości poprzedniego tomu, zupełnie się tutaj pogubimy. Opowieść została spisana w dwóch ramach czasowych, jak również z punktu widzenia kilku postaci i jest ściśle powiązana z wydarzeniami mającymi miejsce w „Zjawach i marach”.

Autorki nie kazały nam długo czekać na wydanie tejże kontynuacji. Wydawnictwo Kobiece dopieściło oba tomy pod względem wizualnym, twarde oprawy są spójne formatowo, jak i graficznie, a za wklejki służą fabularnie pomocne mapki, czy drzewa genealogiczne rodów. Każdy rozdział został oznaczony szarym tłem, imieniem, jak i okresem czasowym, w którym aktualnie rozgrywa się narracja, dzięki czemu łatwo się odnaleźć pomimo natłoku akcji i postaci.

Drugi tom jest zdecydowanie bardziej magiczny od poprzedniego, gdyż to właśnie tutaj autorki postanowiły skumulować wszelkiego rodzaju czary i wyjaśnienie zagadki tajemniczego lasu. Lasu, który zdaje się władać ogromną siłą. Lasu, pożerającego dzieci. Gdy raz do niego trafisz, powrót jest raczej niemożliwy, a on coraz bardziej napiera na miasto. Jego siły potężnieją.

Analogicznie, gdzie kończy się pierwszy tom, tam zaczyna kolejny - jeżeli więc nie chcesz sobie psuć zabawy - nie czytaj kolejnych akapitów, gdyż nietrudno natrafić na spoilery.

Gdy Ivy została uwięziona w Pograniczu, Bay po dwóch miesiącach wraca do Etherton, choć mógłby przysiąc, że minął dosłownie moment od ich zniknięcia w tamtej przestrzeni. Oczywiście nasz bohater postanowi pójść na ratunek kobiecie (do której swoją drogą mocniej zabiło mu serce), w czym towarzyszyć mu będzie nieoczekiwana sojuszniczka. Z kolei w wydarzeniach mających miejsce w przeszłości, mieszkańcy Etherton manifestują niechęć względem hipisowskiej osady Havi Piryah, a Las coraz bardziej eksponuje swe czarcie moce...

Ten tom jest zdecydowanie mniej gotycki w swym wydźwięku od poprzedniego, jednakże bardziej enigmatyczny i czarodziejski. Całokształt skupia się na wyjaśnieniu mocy żywiołów i ulokowaniu ich w odpowiednich rodach zamieszkujących Etherton. Walka żywiołów nie od dziś stanowi jedną z tych najburzliwszych, niemożliwych do okiełznania, niespodziewanych w swym działaniu. Tak też jest na kartach opowieści wykreowanych przez Katarzynę Kujawską i Aleksandrę Seligę. "Serce kniei" jest dynamiczne, przepełnione czarami i plugawymi wydarzeniami. Podróże między światami nabiorą znaczenia, poznamy niebezpieczne działanie tajemniczych masek i ich niesłabnące wpływy. Przespacerujemy się po zaczarowanym, dusznym Lesie, spotkamy masę osobliwości i poznamy jeszcze więcej konotacji między Etherton, a światem zewnętrznym, literaturą i popkulturą, z których autorki postanowiły czerpać garściami.

W lipcu tego roku miałam przyjemność przeczytać i pokrótce przybliżyć Wam pierwszą część Historii z Etherton tj. „Zjawy i mary”, jeżeli nie mieliście okazji się z nią zapoznać, to oczywiście zachęcam. „Serce kniei” jest kontynuacją, którą warto czytać w porządku chronologicznym, gdyż bez znajomości poprzedniego tomu, zupełnie się tutaj pogubimy. Opowieść została spisana w...

Tematykę związaną z elektrycznością oczywiście można ograć na wiele sposobów, jednakże dopiero po lekturze tejże antologii staje się jasne, jak zróżnicowane są nasze spostrzeżenia na dane zagadnienie. Siedemnaście autorek i siedemnaście odrębnych tekstów, które łączy motyw elektryczności. Wyładowania. Błyskawice. Generatory. Porażenia prądem. Choć pomysł przewodni zdawałby się dość prosty, to światy wykreowane przez każdą z Pań okazał się zupełnie indywidualne, prąd nabrał wielowymiarowości i dzięki wprawnej ręce autorskiej stworzono dla niego siedemnaście unikalnych środowisk, w których miał okazję siać postrach w zupełnie zdywersyfikowany sposób.
Choć połączone wspólną ideą, totalnie unikatowe i w większości personalne. Z wieloma autorkami miałam już okazję "spotkać się" na kartach ich poprzednich dzieł literackich i zdecydowanie dało się odczuć typową dla nich stylistykę, jak również takie czynniki jak odpowiedni dlań klimat, nastrój, a nawet podgatunek szeroko rozumianej grozy, w ramach którego dana autorka zazwyczaj zdaje się tworzyć.

Podczas przeczytania antologii lubię dać sobie moment nie tylko na przemyślenie każdego z zakończonych opowiadań, by poukładać sobie w głowie, to co miało miejsce wewnątrz jego akapitów, ale i podsumowanie całokształtu danej publikacji, jako spójnej kompozycji. Ciężko ocenia się tego typu projekty cyferkowo, gdyż zawiera naście odrębnych tworów. Wymieniłam się z wieloma czytelnikami wrażeniami z lektury i mogę śmiało stwierdzić, że każdy fan grozy i mrocznej fantastyki znajdzie tutaj cząstkę idealnie skrojoną pod siebie.

Nie będę opisywała wszystkich opowiadań, gdyż są one stosunkowo krótkie i chciałabym, abyście mieli możliwość odkrycia ich na własną rękę i odczucia tych emocji w zgodzie ze swoją własną wrażliwością. Jednakże, muszę choć napomknąć o tych, które wywarły na mnie największe wrażenie i pozostawiły z jakąkolwiek refleksją i dreszczem niepokoju.

Pierwsza historia, tym samym otwierająca niniejszy zbiór, to hołd w stronę literatury gotyckiej. Dagmara Adwentowska w sposób niezwykle wprawny przybliżyła nastrojowość typową dla utworów, w których eksplorowano mroczne umysły, łączono je z szalonymi wynalazkami i owianą gęstą mgłą rezydencją skrywającą swoje plugawe tajemnice.
"Nowy blask" Aleksandry Bednarskiej, którą miałam okazję już poznać na kartach azjatyckiej antologii tylko jej autorstwa pt. "Brudne sprawki Wujaszka Hana", to - nie będę nawet tego ukrywać - mój faworyt. Życzyłabym sobie przeczytać tego typu opowieść pełnometrażowo. Jak zwykle mamy tutaj świat orientalny, tym razem w połączeniu z jedną z najbardziej intrygujących mnie zaburzonych relacji na linii matka-córka. "Nowy blask" jest studium psychologicznym niebywale głębokim, którym to zachowania matki mają wpływ na córkę i działają niczym bumerang odbijając zło w kierunku tej drugiej. Szalenie refleksyjna i wciąż tak ważna w swym przekazie. Wykorzystująca media, jak również cierpienie dziecka w celu podniesienia własnych morali i karmienia chorego ego.
"Paskudna sprawa" Agnieszki Biskup była dla mnie powiewem świeżości - połączenie typowego kryminału z monstrum czającym się na na niewinne istoty. Plugawa i mocna, bardzo chętnie sięgnę po więcej pozycji spod pióra autorki. gdyż jej sposób narracji, przekaz emocjonalny, jak również dosadny obraz trafił w moje poczucie grozowej estetyki.

Zdecydowanie za krótkie, aczkolwiek wystarczające, by rozkochać w swej formie "Po drodze" mnie dosłownie spiorunowało! Kamila Brychsy, kolejna pisarka, której poprzednie publikacje prześledzę z nutą ekscytacji, gdyż trafiła ona w dziesiątkę, jeżeli chodzi o naprzemienną narrację dwóch, jakże barwnych postaci kreowanych na psychopatyczne. Groza psychologiczna w bardzo ciekawej odsłonie, jeden z moich ulubionych nurtów jeżeli chodzi o ten gatun. Dwie osoby spotykają się po drodze - która z nich ma złe zamiary? Przekonajcie się sami.

Nie zabrakło tutaj kryminalnego fantasy ("Zaciemnienie"), jak również nieco ekstremalnej "Kablowej wróżki", której opisy mogą powywracać żołądki delikatniejszych czytelników. "Schron" Moniki Kowalskiej był wg mnie historią, w której najbardziej odczuwalna była demoniczność, a poczucie opętania przychodziło z każdym kolejnym powiewem wiatru. Pokuszę się o stwierdzenie, że babcia Nastki jest najbardziej złowieszczą osobistością tejże antologii, a twarz gipsowej Matki Boskiej i koźla postać mogą wprowadzić w zakłopotanie i przyśnić się w nocy.

Z kolei kreacja opuszczonej wsi, osobliwego dziadka i śmiercionośnych tytułowych błysków Katarzyny Bereniki Miszczuk z pewnością trafią w gust czytelników dobrego postapo nawiązującego do totalnego blackoutu. Anna Musiałowicz, jak zwykle czaruje słowem i typowym dla siebie mrocznym ciepłem, nostalgią i oniryzmem w "Kiedy zgasło słońce", coś pięknego.

Kolejnym ciekawym opowiadaniem bez wątpienia okazało się dla mnie "Jesteśmy w kontakcie" Sandry Gatt Osińskiej z samotnym chłopcem w roli głównej, który nawiązał dość niepokojącą więź z bytem rezydującym w gniazdku... Chciałabym poznać dalszą część tej historii.

"Kształt prądu" Magdaleny Soboty również mocno wybrzmiał. Sprawa kryminalna, w której przeszłość powraca i upomina się o wymierzenie sprawiedliwości. Nękanie wśród nastolatków, złe wybory i głębokie przemyślenia.
"Reflektory" Pauliny Stępień są z całego zbioru najbardziej depresyjnym opowiadaniem, ukazującym człowieka, który miał na wyciągnięcie ręki cały świat, ale niefortunny wypadek wszystko zaprzepaścił.

By wyważyć powyższy smutek, wydawca idealnie wkomponował na zakończenie "Półżaba" Agaty Suchockiej i "Kieszonkowego potwora" Klaudii Zacharskiej. Żaba i chomik - cóż takiego w połączeniu z wątkiem elektrycznym mogło się tu pojawić? Swego rodzaju wściekły na ludzką rasę Pikachu, jak również paskudna wizja kobiety-ropuchy stanowiącej ostatni ratunek dla chłopa ze wsi, lubiącego dobrze sobie popić i pożartować.

Tematykę związaną z elektrycznością oczywiście można ograć na wiele sposobów, jednakże dopiero po lekturze tejże antologii staje się jasne, jak zróżnicowane są nasze spostrzeżenia na dane zagadnienie. Siedemnaście autorek i siedemnaście odrębnych tekstów, które łączy motyw elektryczności. Wyładowania. Błyskawice. Generatory. Porażenia prądem. Choć pomysł przewodni zdawałby...

Cechowała ją nieziemska uroda, piękno nie z tego świata. Zabójcza i zwodnicza. Biel jej włosów nieskazitelna, jakoby nie była dziełem natury. Blade lico, nieskażone choćby cieniem rumieńca. Istota niepasująca do reszty dworzan, wyróżniająca się swym bijącym pięknem… Wystarczy jednak jedno spojrzenie, by jej sprowadzający szaleństwo wzrok rzucił urok na przeciętnego śmiertelnika. Zaledwie siedemnastoletnia francuska księżniczka Roscille, której postać została z tego powodu owiana legendą, otrzymała cieniutki woal z siateczki i koronki, który miałby chronić przed jej zwodniczymi wpływami.

Dziewczyna została zesłana przez swojego ojca do Szkocji, w celu poślubienia mocarnego Tana Glamis. Przyszła Lady Makbet będzie zmuszona do związku z mężczyzną, którego najbardziej pociąga żądza władzy i chęć walki, a jego dwór przesiąkł zapachem testosteronu. Delikatna i krucha Roscille przeżyje pod jego skrzydłami wewnętrzną przemianę, by z dziecka przeobrazić się w świadomą swoich wpływów i wdzięków silną kobietę.

„Lady Makbet”, choć inspirowana postacią nakreśloną przez Szekspira, jest historią opowiedzianą w sposób zupełnie nowatorski. Jej cudownie gotycki styl z pewnością dostarczy wielu wrażeń i wprowadzi w wyjątkowy nastrój. Surowość szkockiego dworu, ociekający brutalnością męski świat, a w nim krucha Roscille idealnie się dopełniają, wzajemnie na siebie oddziałując. Opowieść jest niesamowicie wciągająca i ujmująca. Nie brak tutaj gorącego romansu, scen wywołujących rumieńce, jak również zupełnie kontrastujących motywów pełnych okrucieństwa i podziemnego świata wypełnionego magiczną tajemnicą.

Powieść Avy Reid rzuciła na mnie urok i nie pozwoliła oderwać się ani na moment.
Musicie to przeczytać🖤

Współpraca reklamowa z @insignis_media @wydawnictwostorylight
Przekład: Anna Kłosiewicz

Cechowała ją nieziemska uroda, piękno nie z tego świata. Zabójcza i zwodnicza. Biel jej włosów nieskazitelna, jakoby nie była dziełem natury. Blade lico, nieskażone choćby cieniem rumieńca. Istota niepasująca do reszty dworzan, wyróżniająca się swym bijącym pięknem… Wystarczy jednak jedno spojrzenie, by jej sprowadzający szaleństwo wzrok rzucił urok na przeciętnego...