Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od kilku lat czytam każdą nową powieść Joanny Jax, jest to jedna z moich ulubionych pisarek.
Niestety "Saga wołyńska. Głód" nieco mnie rozczarowała. W czasach wielkiego głodu Ukraińcy pragną odrębności narodowej, próbują budować podwaliny swojej państwowości, a zamieszkujący Kresy Polacy obserwują te zmiany i muszą określić swoje stanowisko wobec tych terenów.
Mam wrażenie, że autorka zaczyna "iść na ilość" kosztem jakości. Brakuje mi w powieści rzetelnych podstaw historycznych - geneza jest potraktowana w sposób płytki i powierzchowny, a na tej słabej kanwie budowana jest infantylna fabuła z mocno niedopracowanymi bohaterami.
Główne postaci powieści jakby "prześlizgują" się po tych wydarzeniach, skupione na swoich związkach. Mam wrażenie, że osobowość każdego bohatera można określić stwierdzeniem "chciałabym/chciałbym, ale się boję".
Przeczytałam książkę, bo bardzo lubię pióro pisarki, jednak nie odczułam już takiego zachwytu jaki towarzyszył mi dotychczas podczas poznawania jej nowych powieści.

Od kilku lat czytam każdą nową powieść Joanny Jax, jest to jedna z moich ulubionych pisarek.
Niestety "Saga wołyńska. Głód" nieco mnie rozczarowała. W czasach wielkiego głodu Ukraińcy pragną odrębności narodowej, próbują budować podwaliny swojej państwowości, a zamieszkujący Kresy Polacy obserwują te zmiany i muszą określić swoje stanowisko wobec tych terenów.
Mam...

Jak zwykle Danka Braun nie zawiodła i kolejna jej powieść, którą przeczytałam pozwoliła mi miło spędzić czas. Bardzo interesująco i momentami zaskakująco poprowadzona fabuła wciąga czytelnika, pozwala wczuć się w losy bohaterów. Dodatkowym atutem jest wprowadzenie postaci, które znam z wcześniejszych książek autorki, przez co czytając mam wrażenie, że to kolejna część sagi, choć to całkiem odrębna historia.
Polecam tę książkę na ciepłe, letnie wieczory aby oderwać myśli od codzienności.

Jak zwykle Danka Braun nie zawiodła i kolejna jej powieść, którą przeczytałam pozwoliła mi miło spędzić czas. Bardzo interesująco i momentami zaskakująco poprowadzona fabuła wciąga czytelnika, pozwala wczuć się w losy bohaterów. Dodatkowym atutem jest wprowadzenie postaci, które znam z wcześniejszych książek autorki, przez co czytając mam wrażenie, że to kolejna część sagi,...

Recenzje zachęciły mnie do sięgnięcia po tę książkę, mimo, że nie poczułam "chemii" do autorki. Nie wiem czy wiecie o co mi chodzi? Czasem samo nazwisko autora, streszczenie zamieszczone na okładce powodują, że czuję to ulotne coś i wiem, że się nie zawiodę.
Tutaj tego mi brakowało i jakoś nie po drodze mi było z książkami pani Przybyłek.
Jednak skusiłam się i mimo poruszanej problematyki przemocy w związku, znęcania się nad partnerem w "białych rękawiczkach" zarówno psychicznym jak i fizycznym, książka mnie nie porwała. Przeszkadzają mi braki w fabule np. pomagające bohaterce teoretycznie obce osoby, nic nie wiemy o relacjach, które łączyły je z Katarzyną wcześniej - bo przecież musiały jakieś być. Postacie są wg mnie niedopracowane, a główna bohaterka wręcz infantylna w swoich przemyśleniach i rozterkach.
Fabuła prześlizgnęła się po problemie przemocy wśród bogatych, wykształconych ludzi na eksponowanych stanowiskach po to, aby stać się ckliwą operą mydlaną o zaskakującym zakończeniu, które w sumie nic nie wnosi do całości powieści. Mam wrażenie, że to sprytny zabieg mający wzbudzić w czytelniku poczucie o nieszablonowości autora.

Recenzje zachęciły mnie do sięgnięcia po tę książkę, mimo, że nie poczułam "chemii" do autorki. Nie wiem czy wiecie o co mi chodzi? Czasem samo nazwisko autora, streszczenie zamieszczone na okładce powodują, że czuję to ulotne coś i wiem, że się nie zawiodę.
Tutaj tego mi brakowało i jakoś nie po drodze mi było z książkami pani Przybyłek.
Jednak skusiłam się i mimo...