Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trylogia o Krystynie Wojciechowskiej napisana przez Annę Kańtoch od tyłu, za mną. Przeczytałam tom trzeci, w którym późniejsza pani policjantka z dochodzeniówki, obecnie, jest ledwie studentką prawa i dość nie specjalnie dogaduje się z rodzicami. Zresztą i prawo studiuje tak sobie, bez zbytniego przekonania, że właśnie prawnikiem chce zostać.

Jest rok 1966, październik i Krysia właśnie bierze udział w pogrzebie kolegi swojego zaginionego brata, Romka. Tak ten tom się zaczyna. Potem Krysia zostaje "wciągnięta" w dziwne amatorskie śledztwo prowadzone przez dziennikarza, wcale nie śledczego. Dziwna seria samobójstw młodych chłopców, bardzo młodą studentkę prawa ciekawi, zwłaszcza że domniemani samobójcy wieszają się w dziwny sposób...

Mnie też to śledztwo bardzo zaciekawiło. Intryga kryminalna jest naprawdę zajmująca i nieźle pogmatwana. Z tego, ostatniego zresztą tomu, dowiedziałam się też, mniej więcej w przybliżeniu co mogło się stać z Romkiem. Natomiast sprawa ginących w pierwszym tomie psów nadal nie została wyjaśniona.

Jednak i tak, moim skromnym zdaniem, kryminały tej autorki są zdecydowanie lepsze niż jej opowiadania z pogranicza magii, czy fantasy. "Diabeł na wieży", zupełnie mi nie podszedł. Tak więc, jeśli Anna Kańtoch, to tylko historie kryminalne. Mimo że to tom najsłabszy z całej trylogii.

Trylogia o Krystynie Wojciechowskiej napisana przez Annę Kańtoch od tyłu, za mną. Przeczytałam tom trzeci, w którym późniejsza pani policjantka z dochodzeniówki, obecnie, jest ledwie studentką prawa i dość nie specjalnie dogaduje się z rodzicami. Zresztą i prawo studiuje tak sobie, bez zby...

Rozwiń

Zwiń

Coraz bardziej podoba mi się twórczość tego islandzkiego pisarza o trudnym dla mnie do wymówienia imieniu i nazwisku. Jego główny bohater komisarz Erlendur Sveinsson, to bardzo ciekawa postać, którą zdążyłam już polubić. Podoba mi się jego melancholijny smutek, stanowczość i upór w dążeniu do celu. Nawet jeśli przesłanki ku temu są mało zachęcające.

Twardy facet, a jednocześnie pomimo swojej osobistej dość nieciekawej sytuacji, potrafi współczuć tak bardzo, kobiecie, której narzeczony tak po prostu zniknął, jak i wszelki ślad po nim...

Tym razem dostała mu się dziwna sprawa do rozwiązania. Znikająca z jeziora Kleifarvatn woda, odsłoniła spoczywający tam od dziesięcioleci ludzki szkielet, z przyczepionym doń dziwnym urządzeniem.

Śledztwo jest trudne i żmudne i zabiera nas czytelników, aż do lat 50, do czasów zimnej wojny, Lipska i STASI, czyli wschodnio niemieckiego Staatssicherheitsdienst. Swoją drogą Arnaldur, pokusił się o swoistą wyliczankę dotyczącą STASI i powiem, że zrobiło to na mnie spore wrażenie, już nawet poza cała książką, wrażenie dodatkowe. Ilość ludzi pracującej dla tej formacji, ilość mieszkań, jakimi dysponowali agenci itd. itp.... wprost zatrważające.

Oczywiście, zagadka zwłok w "suchym" jeziorze została w końcu wyjaśniona, natomiast nie wyjaśniono (czyżbym przegapiła?) mi, dlaczego ubywało tej wody w jeziorze przez jakiś czas, a potem znowu napłynęła??

Chyba że przyjmę wyjaśnienie, które pada w książce, że jezioro właśnie po to pozbyło się wody, by w końcu prawda o szkielecie, który skrywało w swych trzewiach, ujrzała światło dzienne...?? Kto to wie??

Co jeszcze znalazłam w tej książce?? Wspomnienie krwawo stłumionego powstania węgierskiego z 56', wzmiankę o tak zwanej "poprawności politycznej" która, jak wyraża się jeden z bohaterów książki "zaprasowała język na kancik, grzecznymi określeniami". Dyskusje nad tym, że prawo w Islandii jest zbyt liberalne i bardzo mocno i długotrwale trzeba się "zasługiwać" by w końcu wylądować w więzieniu. Policjanci łapią złoczyńców, (często wielokrotnie tych samych) a sądy ich wypuszczają i tak w kółko...

Już bez dalszego ględzenie, podsumowując, to świetna książka i jako taka, dostaje ode mnie aż osiem gwiazdek.

Coraz bardziej podoba mi się twórczość tego islandzkiego pisarza o trudnym dla mnie do wymówienia imieniu i nazwisku. Jego główny bohater komisarz Erlendur Sveinsson, to bardzo ciekawa postać, którą zdążyłam już polubić. Podoba mi się jego melancholijny smutek, stanowczość i upór w dążeni...

Rozwiń

Zwiń

"Życie w mieście tłumów, ulicznego ruchu i bezustannego hałasu, w wiecznym dążeniu do czegoś, w ciągłej rywalizacji o pieniądze, pozycję i władzę rozpraszało chyba ludzi, aż w końcu przestali dostrzegać cokolwiek innego – zapominali, że coś poza
tym istnieje."

Jak to u Koontza, na tym nie najlepszym ze światów, wciąż trwa odwieczna walka dobra ze złem. Zły kustosz, który dla zysków i z powodu ogromnej chciwości nie cofnie się przed niczym. Zwłaszcza kiedy ma wysoko postawionych popleczników, oraz armię skorumpowanych glin. Oraz jego przeciwnicy, niesamowity Addison Goodheart, który urodził się tak brzydki, że akuszerka od razu przy porodzie chciała go udusić, oraz stylizowana na Gotkę, czy marionetkę, Gwyneth, która nie toleruje dotyku...

Addison mówi o sobie i sobie podobnych tak:

"Według norm innych ludzi byliśmy nadzwyczaj brzydcy. Tak bardzo, że nasza brzydota wzbudzała w nich wstręt i straszliwą wściekłość. Chociaż byliśmy ludźmi w takim samym stopniu jak ci, którzy żyli jawnie, nie chcieliśmy razić ich oczu, więc się ukrywaliśmy."

No właśnie "według norm innych ludzi"...pewnie wszyscy wiecie, jak dziś wyglądają te wyśrubowane "normy", lansujące taki, a nie inny wizerunek człowieka. Jeśli ktoś od nich odbiega, jest zwyczajnie passé...

Ale dość o tym. U tego pisarza nie może zabraknąć i szczypty czegoś nadprzyrodzonego, są więc i Przejrzyści i Mgliści, którym lepiej nie patrzeć w oczy, a którzy są w stanie spacerować, wszędzie gdzie chcą. Jest też i jakieś dziwne napięcie. Coś wisi w powietrzu, coś złego się wydarzy...

Co takiego, przeczytajcie jeśli chcecie wierzyć. Ja przyznaję temu autorowi zawsze dodatkową gwiazdkę za jego wspaniały stosunek do naszych braci mniejszych, zwłaszcza do psów, czemu daje wyraz w swoich książkach.

"Życie w mieście tłumów, ulicznego ruchu i bezustannego hałasu, w wiecznym dążeniu do czegoś, w ciągłej rywalizacji o pieniądze, pozycję i władzę rozpraszało chyba ludzi, aż w końcu przestali dostrzegać cokolwiek innego – zapominali, że coś poza
tym istnieje."

Jak to u Koontza, ...

Rozwiń

Zwiń

Taka sobie sympatyczna opowiastka akurat na gorące letnie dni. Bez aspiracji do bycia wielką literaturą, dobrze opowiedziana, absolutnie nienudna historia.

Mamy oto koniec XIX wieku, młoda dwudziestotrzyletnia Hanna Kabała jest telefonistką. Hania jest osóbką "nienachalną z urody" jak by powiedziała pewna znana Pani Maria, za to o pięknej "urodzie" telefonicznej, czyli dźwięcznym i donośnym głosie.

Ponieważ telefon i w ogóle elektryczność, to wciąż jeszcze dość młody wynalazek i dzwoniących jest nie specjalnie dużo, panny telefonistki czasami się w pracy nudzą. A z nudy, jak powszechnie wiadomo, czasami mogą wyniknąć dziwne, a nawet niebezpieczne zdarzenia... Tak więc i nasza panna Hanna pakuje się w niezłą kabałę.

Czytało się dobrze, to jedna z nielicznych książek z półki tak zwanej "literatury kobiecej", której nie odłożyłam po kilku stronach i która mnie nie wynudziła. Podobały mi się charakterne warszawskie dziewczyny i spacer po Warszawie u progu nowego wieku.

Taka sobie sympatyczna opowiastka akurat na gorące letnie dni. Bez aspiracji do bycia wielką literaturą, dobrze opowiedziana, absolutnie nienudna historia.

Mamy oto koniec XIX wieku, młoda dwudziestotrzyletnia Hanna Kabała jest telefonistką. Hania jest osóbką "nienachalną z urody&quo...

Rozwiń

Zwiń

Przy okazji opiniowania "Martwego sadu" tegoż autora, deklarowałam niekłamana chęć przeczytania kolejnych jego książek. Chęci stało się zadość i oto jestem już po przeczytaniu kolejnej książki pana Gorzki i....Jiiassne...

Niestety po "Martwym sadzie" pisarz bardzo się chyba rozochocił dobrymi i bardzo dobrymi recenzjami i opiniami, bo tym razem mocno popłynął. "Iluzja" jest przedobrzona, przekombinowana, przegadana, prze psychologizowana i jeszcze parę innych "prze", by się znalazło.

Wypalony komisarz Marcin Zakrzewski, który niby się nosi z zamiarem odejścia z policji, postanawia jednak rozwiązać jeszcze tę jedną sprawę. Ale jak tu odejść kiedy wszyscy mu tak niemiłosiernie kadzą, że aż coś mnie w środku skręca. Jaki to on cudny, jaki wspaniały, jaki najlepszy śledczy itd. Prywatnie też go wszyscy doceniają, zwłaszcza kobitki, zwłaszcza te sporo młodsze od niego. Które tabunami pchają mu się do łóżka, a on...bidulek, no przecież kobiecie się nie odmawia, a z niego wciąż taki ogier przecież.

Jednak mimo tych seksualno łóżkowych ekscesów, śledztwo wciąż pełznie do przodu, chociaż raczej siłą rozpędu i niewątpliwej intuicji najlepszego komisarza Wrocławia niż, pracy policji, bo to on "samotny sprawiedliwy" zawsze pierwszy i czasem jedyny (przynajmniej na początku), jest tam, gdzie go jego policyjny nos poniesie

Z Pauliną wciąż do siebie wzdychają, chociaż jak uczniaki, udają, że ależ skąd, absolutnie nie. Ona wciąż "poprawia grzywkę" i podaje mu wciąż, zapalonego papierosa. On wciąż "poczuwa" zapach jej perfum (wciąż tych samych). Po każdym takim powtórzeniu moje znudzenie narastało i narastało. Chociaż pewnie "Paulina nie zwróciłaby na to najmniejszej uwagi". Bo na nic najmniejszej uwagi nie zwraca, czy to na wyczuwalne w głosie snajpera zniecierpliwienie, czy to na złe spojrzenie starszych ludzi, którym właśnie rzuciła pod nogi peta..

Nie szczędzi nam też pan autor topografii Wrocławia. A więc jedziemy sobie ulicą taką a taką, skręcamy z niej w taką a taka, następnie w lewo, jeszcze w inną, potem wjeżdżamy na most taki i taki...itd...itp...już teraz wiadomo skąd taka objętość książki. Ba, jest też i mała "makabreska" (idealna rodzina) i nekrofilia.

Aaaaa i jeszcze jedno. Panie Gorzka, wcisnął Pan do swojej książki mnóstwo postaci i mnóstwo mniej lub bardziej prawdopodobnych zdarzeń i przypadków, to i tak było za dużo. Tym biednym psom można było darować i nie mordować ich, zwłaszcza w tak bestialski sposób...za to też ma Pan ode mnie gwiazdkę mniej...

Tak więc z lekka sobie ironizując, przy okazji pisania tej opinii, oceniam książkę "Iluzja" Pana Gorzki aż na.... 3 gwiazdki.

Przy okazji opiniowania "Martwego sadu" tegoż autora, deklarowałam niekłamana chęć przeczytania kolejnych jego książek. Chęci stało się zadość i oto jestem już po przeczytaniu kolejnej książki pana Gorzki i....Jiiassne...

Niestety po "Martwym sadzie" pisarz bardzo się ...

Rozwiń

Zwiń

"Jadą, jadą misie traalaalaa...przyjechały do lasu, narobiły hałasu, tralala..."

Przyznaję, iż średnio lubię książki, po których zakończeniu, pozostaję z opadniętą szczęką i znakami zapytania w zmęczonych czytaniem oczach. Owszem lubię różne zwroty akcji, mylenie tropów i nawet robienie (tylko czasami) z czytelnika głupka, kiedy wiem, że na koniec wszystko mi zostanie logicznie wyjaśnione i wytłumaczone.

Niestety w przypadku tej książki Pani Alice tak się nie stało. Na koniec zostałam z masą różnorakich domysłów i wymyślonych "prawd", bez szans na to, że one się potwierdzą lub nie. Chyba że autorka planuje jakąś kolejną część tej historii. W każdym razie ja czuję mocny niedosyt i wkurzające zdezorientowanie. Nie lubię tak...

Nie zmienia to jednak faktu, że czytało się dobrze, postacie świetnie "namalowane" i tylko to zakończenie...

"Jadą, jadą misie traalaalaa...przyjechały do lasu, narobiły hałasu, tralala..."

Przyznaję, iż średnio lubię książki, po których zakończeniu, pozostaję z opadniętą szczęką i znakami zapytania w zmęczonych czytaniem oczach. Owszem lubię różne zwroty akcji, mylenie tropów i nawet ...

Rozwiń

Zwiń

Baśniowość w książkach pana Michaela Endego zauroczyła mnie od samego początku, od przeczytania "Niekończącej się historii" kilka lat temu. W kolejnej książce pt. "Momo", zakochałam się bez reszty i dozgonnie. Dlatego, kiedy w ręce wpadła mi "Szkoła Czarów i inne opowieści", byłam całkiem spokojna o to, że i ta pozycja dostarczy mi ciekawych i wspaniałych wrażeń.

Tak się stało w istocie . Ta pozycja to zbiór opowiadań bajek, pisanych nie tylko proza, ale i uwaga: wierszem. Piękne i bardzo mądre historie o ludziach ich wadach zaletach i relacjach. Bo wiecie np. co by było gdyby tak nagle wszystkie życzenia dzieci zaczęły się spełniać??. Albo gdyby rodzice za każdą odmową uczynioną swojemu dziecko, zaczęli się zmniejszać o połowę?? Ja już to wiem 😉

Poznałam też starego pluszowego misia, który nie wiedział, po co jest na świecie, Wilusia Pytelskiego, oraz Gustawa Gruboskórnego, który jest nosorożcem. Przeczytałam też o wazie do zupy i dwóch zwaśnionych królestwach. Te i wiele innych cudnych historii można w tej książce przeczytać. Polecam serdecznie i sama pozostaję pod niezmiennym urokiem tego pisarza.

Baśniowość w książkach pana Michaela Endego zauroczyła mnie od samego początku, od przeczytania "Niekończącej się historii" kilka lat temu. W kolejnej książce pt. "Momo", zakochałam się bez reszty i dozgonnie. Dlatego, kiedy w ręce wpadła mi "Szkoła Czarów i inne ...

Rozwiń

Zwiń

Książka o tym jak fanatyzm i manipulacje stosowane w KAŻDEJ religii są w stanie zatruć umysł młodego człowieka. Wiadomo nie od dziś, że młode niedoświadczone jeszcze niczym, umysły bardzo są podatne na wszelkie manipulowanie, zwłaszcza takie z obietnicami tego co cudownego ich czeka gdzieś tam kiedyś... Oczywiście te dobroci, które ich czekają są uwarunkowane od tego co zrobią, lub czego nie zrobią...

Ahmad Mulloy ma osiemnaście lat, świetne wyniki w nauce i tylko matkę. Ojciec Egipcjanin, poszedł sobie w przysłowiową siną dal... Ahmed jednak mimo świetnych stopni i widoków na ciekawą przyszłość, studia itd. za namową imama postanawia zostać po prostu kierowcą ciężarówki...

Przez cały czas czytania tej książki miałam nieodparte wrażenie, że dwie zupełnie inne i przeciwstawne sobie osoby "walczą" o dusze Ahmeda. Jego duchowy "nauczyciel" Raszid i szkolny psycholog, zasymilowany Żyd..

Co wyszło z tej walki i kto zwyciężył, tego wam nie podpowiem. Abstrahując od treści tej książki, powiem tylko, że właśnie się zastanawiam, gdzie pan Updike się przede mną ukrywał, że dopiero teraz wpadła mi w ręce jego książka. Zupełnie nie znałam do tej pory tego pisarza (aż wstyd się przyznać), ale styl jego pisania baardzo mi się podoba.

Książka o tym jak fanatyzm i manipulacje stosowane w KAŻDEJ religii są w stanie zatruć umysł młodego człowieka. Wiadomo nie od dziś, że młode niedoświadczone jeszcze niczym, umysły bardzo są podatne na wszelkie manipulowanie, zwłaszcza takie z obietnicami tego co cudownego ich czeka gdzieś...

Rozwiń

Zwiń

Trudno mi się jakoś odnieść do tej pozycji. Pewnie dlatego, że w sumie nic w tej historii nie jest oczywiste, wszystko jest mętne, rozmyte i jakby za tiulową zasłoną. W posłowiu autorka tłumaczy, skąd jej się wziął pomysł na tę książkę i jakie zdanie wypowiedziane przez jej synka stało się zarzewiem opowieści o chłopcu, który wrócił z lasu, a jednocześnie z niego nie wrócił, wrócił ktoś zupełnie inny...

Uważam, że pomysł jest ciekawy i posiada spory potencjał, jednak wykonanie... im dalej, tym gorzej, nie poczułam napięcia czy grozy, raczej zniechęcenie i znudzenie. Jakoś zabrakło mi tutaj powera, tego napięcia, które powinno charakteryzować taki typ literatury. Jedno wiem na pewno, to co się autorce udało, to pokazanie, do czego może doprowadzić chciejstwo i chora miłość rodzicielska.

Niestety tym razem nie mogę tej książki ocenić na więcej niż na cztery gwiazdki

Trudno mi się jakoś odnieść do tej pozycji. Pewnie dlatego, że w sumie nic w tej historii nie jest oczywiste, wszystko jest mętne, rozmyte i jakby za tiulową zasłoną. W posłowiu autorka tłumaczy, skąd jej się wziął pomysł na tę książkę i jakie zdanie wypowiedziane przez jej synka stało się...

Rozwiń

Zwiń

Udało się Panu J. D.Barkerowi zakończyć swoją trylogię o Zabójcy Czwartej Małpy z przytupem i to dość wyrazistym. Napięcie nie opadło ani na chwilę. Krótkie rozdziały wręcz  "zmuszały" do już natychmiastowego czytania dalej, ponieważ z każdym kolejnym rozdziałem, cała historia gmatwała się bardziej i bardziej. 

J.D, sprawnie i wiarygodnie uwidocznił w swojej książce to, co potrafi wirus i w jaki sposób niewłaściwi ludzie, mogą się nim posłużyć i go wykorzystać do swoich niecnych celów. Nie chodzi mi bynajmniej li tylko o wirusa biologicznego, typu SARS, ale też o wirusa czysto technicznego, komputerowego... Chyba jednak wciąż nie do końca zdajemy sobie sprawę z niebezpieczeństwa dotyczącego właśnie takich wirusów.

Krótko mówiąc, ja jestem w pełni usatysfakcjonowana tą pozycją jak i całą trylogią. Ostatni tom spokojnie utrzymał swoją wysoką pozycję. Wprawdzie już jakiś czas minął od przeczytania przeze mnie poprzednich dwóch tomów, ale autor sprytnie wplatając pewne informacje w treść, "przypomniał" mi o co i o kogo w nich chodziło. 

Mocna ósemka ode mnie.

Udało się Panu J. D.Barkerowi zakończyć swoją trylogię o Zabójcy Czwartej Małpy z przytupem i to dość wyrazistym. Napięcie nie opadło ani na chwilę. Krótkie rozdziały wręcz  "zmuszały" do już natychmiastowego czytania dalej, ponieważ z każdym kolejnym rozdziałem, cała historia gm...

Rozwiń

Zwiń