Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka Marcina Wichy próbuje opowiedzieć o człowieku poprzez pryzmat rzeczy, które po nim zostały, którymi lubił się otaczać, i które wybierał do swojego życia. Te wszystkie przedmioty, kiedyś były ważne, a kiedy człowiek odchodzi trzeba coś z nimi zrobić. Są takie przedmioty, które mamy wszyscy, bo są modne, dostępne, tanie, praktyczne. Ale są i takie, które mają dla nas szczególne znaczenie, są wyjątkowe, wyszukane. Jedne i drugie stają się po śmierci właściciela bezużytecznymi śmieciami, ich materialne trwanie staje się problemem dla tych, którzy zostają. Mnie książka zmusiła do rozejrzenia się wokół się, zauważenia tych wszystkich, często zbędnych, nagromadzonych rzeczy, które ciągnę ze sobą. To ciekawe, że są one dla mnie ważne, w jakiś sposób mnie definiują i jestem nieszczęśliwa kiedy nie mam wokół siebie ulubionych książek i pamiątek. Zastanawiam się, co ten, a nie inny zbiór przedmiotów mówi o mnie. To jeden aspekt książki. Drugi to opowiedziana, trochę tak przy okazji, mimochodem, historia osób pochodzenia żydowskiego w Polsce, w ogóle historia czasów młodości rodziców autora. Trochę wstydliwe ukrywanie swoich korzeni, temat, który jest, ale z drugiej strony nie mówi się o nim otwarcie. Autorowi udało się stworzyć nienachalny, trochę tylko sentymentalny i wzruszający, ale też obiektywny (matka autora jawi się jako kobieta pełnowymiarowa, z zaletami, ale i wadami) obraz ludzi i czasów, w których żyli.

Książka Marcina Wichy próbuje opowiedzieć o człowieku poprzez pryzmat rzeczy, które po nim zostały, którymi lubił się otaczać, i które wybierał do swojego życia. Te wszystkie przedmioty, kiedyś były ważne, a kiedy człowiek odchodzi trzeba coś z nimi zrobić. Są takie przedmioty, które mamy wszyscy, bo są modne, dostępne, tanie, praktyczne. Ale są i takie, które mają dla nas...

Bardzo długo męczyłam tę książkę. Choć autorka próbuje pokazać historię ze szczególnym naciskiem na zdobywanie praw przez kobiety i zmianę ich ról społecznych na przestrzeni czasu, to książka była po prostu nudna. Odbierałam ją raczej jak romansidło z historią w tle, z "doklejonym" na końcu wątkiem kryminalnym.

Bardzo długo męczyłam tę książkę. Choć autorka próbuje pokazać historię ze szczególnym naciskiem na zdobywanie praw przez kobiety i zmianę ich ról społecznych na przestrzeni czasu, to książka była po prostu nudna. Odbierałam ją raczej jak romansidło z historią w tle, z "doklejonym" na końcu wątkiem kryminalnym.

Historia wciąga, losy bohaterów związane z ziemią, na której żyją, kształtowane przez zabobony, lęki, ograniczenia - własne i społeczne, a w tle zmiany w Polsce. Magia przenika się ze sromotą.

Historia wciąga, losy bohaterów związane z ziemią, na której żyją, kształtowane przez zabobony, lęki, ograniczenia - własne i społeczne, a w tle zmiany w Polsce. Magia przenika się ze sromotą.

Świetny reportaż Mirosław Wlekłego, pokazujący historię i teraźniejszość Dominikany. Porażający swoim realizmem i ukazujący nierówność ekonomiczną i zależności w świecie, w którym seks traktowany jest jak towar, który można wymienić na lepsze życie.

Świetny reportaż Mirosław Wlekłego, pokazujący historię i teraźniejszość Dominikany. Porażający swoim realizmem i ukazujący nierówność ekonomiczną i zależności w świecie, w którym seks traktowany jest jak towar, który można wymienić na lepsze życie.

W miejskiej bibliotece skusił mnie intrygujący tytuł i skandynawskie nazwisko autora. Generalnie kiepska literatura, zarówno jeśli chodzi o język, jak i o intrygę.

W miejskiej bibliotece skusił mnie intrygujący tytuł i skandynawskie nazwisko autora. Generalnie kiepska literatura, zarówno jeśli chodzi o język, jak i o intrygę.