Bardziej autorska, niż rzetelna biografia poetessy z Saskiej Kępy. Turowska unika niedyskrecji, chowając część życiorysu Osieckiej nie pasujących do kreowanej opowieści.

Dostajemy nie do końca rzetelny, ale nadal fascynujący obraz poetki. Przez chwilę mnie to irytowało, bo wszak tajemnicą poliszynela jest to, że Osiecka miała wyjątkowy dar nie tylko do słowa, ale i krzywdzenia bliskich. Szybko jednak przypomniały mi się słowa innego „poety PRL-u”:
Więc jeszcze seta, znakomicie,
Padniemy, ale zgódźmy się,
Że z tylu różnych dróg przez życie,
Każdy ma prawo wybrać źle…

Bardziej autorska, niż rzetelna biografia poetessy z Saskiej Kępy. Turowska unika niedyskrecji, chowając część życiorysu Osieckiej nie pasujących do kreowanej opowieści.

Dostajemy nie do końca rzetelny, ale nadal fascynujący obraz poetki. Przez chwilę mnie to irytowało, bo wszak tajemnicą poliszynela jest to, że Osiecka miała wyjątkowy dar nie tylko do słowa, ale i...

Bardzo dobra książka o Agnieszce Osieckiej, bazująca na fragmentach jej pamiętników i piosenek. Świetnie dobrane teksty, poruszające emocjonalnie i oddające ducha tej niezwykłej artystki.

Bardzo dobra książka o Agnieszce Osieckiej, bazująca na fragmentach jej pamiętników i piosenek. Świetnie dobrane teksty, poruszające emocjonalnie i oddające ducha tej niezwykłej artystki.

Wspaniała opowieść o Agnieszce Osieckiej. Poruszający, głęboki, niedwuznaczny portret niepokornej poetki. Polecam.

Wspaniała opowieść o Agnieszce Osieckiej. Poruszający, głęboki, niedwuznaczny portret niepokornej poetki. Polecam.

Opowiesc o niezwykłej "wiecznej dziewczynie "która, miała nie jedno a tysiąc żyć. Mnóstwo ludzi ,mnostwo myśli ,mnóstwo słów. I ciągła gonitwa, tyle wciąż do napisania i przeżycia. Zachłanność na ludzi , sytuację. Na zycie. Trudno to zamknąć w jednym słowie. Sami oceńcie, przeczytajcie. Warto.

Opowiesc o niezwykłej "wiecznej dziewczynie "która, miała nie jedno a tysiąc żyć. Mnóstwo ludzi ,mnostwo myśli ,mnóstwo słów. I ciągła gonitwa, tyle wciąż do napisania i przeżycia. Zachłanność na ludzi , sytuację. Na zycie. Trudno to zamknąć w jednym słowie. Sami oceńcie, przeczytajcie. Warto.

Kolejna biografia Agnieszki Osieckiej na moim koncie - po książce Uli Ryciak. Co jest świetne? Przede wszystkim mnóstwo cytatów z Osieckiej, fragmentów piosenek, opinii o niej. Ta biografia nie opisuje życia od A do Z. Autorka wyraźnie wybiera to, co uznaje za mające znaczenie, decydujące o postępowaniu czy determinujące zachowania. Podobały mi się te decyzje, bo po książce Ryciak nie czułam, że czytam to samo - o tej samej osobie, ale w innych kontekstach. Zdecydowanie polecam.

Kolejna biografia Agnieszki Osieckiej na moim koncie - po książce Uli Ryciak. Co jest świetne? Przede wszystkim mnóstwo cytatów z Osieckiej, fragmentów piosenek, opinii o niej. Ta biografia nie opisuje życia od A do Z. Autorka wyraźnie wybiera to, co uznaje za mające znaczenie, decydujące o postępowaniu czy determinujące zachowania. Podobały mi się te decyzje, bo po książce...

Nie zachwyciła mnie. Mam poczucie, że bazą tej książki był dzienniki Osieckiej - tu: zredagowane, "odessane" z nadmiaru informacji, w moich odczuciu - beznamiętnie podane. Po co czytać "streszczenie", gdy można sięgnąć po oryginał? Wbrew pozorom - mało w tym było Osieckiej, sporo tła historyczno-obyczajowego PRL, ciut zdjęć... Taki "erzac, cholera, nie życie". Zawiodłam się chyba.

Nie zachwyciła mnie. Mam poczucie, że bazą tej książki był dzienniki Osieckiej - tu: zredagowane, "odessane" z nadmiaru informacji, w moich odczuciu - beznamiętnie podane. Po co czytać "streszczenie", gdy można sięgnąć po oryginał? Wbrew pozorom - mało w tym było Osieckiej, sporo tła historyczno-obyczajowego PRL, ciut zdjęć... Taki "erzac, cholera, nie życie"....

Pochwalny, utkany z sentymentów portret A. Osieckiej- artystki , poetessy, matki, żony, kochanki, dziennikarki i ówczesnej celebrytki PRL-u. Z wyczuciem i dyskrecją potraktowane są jej liczne związki miłośne i skandale uczuciowe, związki małżeńskie oraz partnerskie. Poznajemy tez 9 z archiwalnymi zdjęciami wykonanymi przez sama Osiecką) jej młodość, rodzinę, przyjaciół i znajomych. A wszystko to przeplatane fotografiami artystki, fragmentami wierszy oraz tekstami piosenek. Przedstawione są wewnętrzne sprzeczności kobiety, jej rozedrgana, frenetyczna, frapująca osobowość, trudna relacja z córką, która wypowiada się dość ogólnikowo o matce, ale stara się o niej mówić w pozytywnych barwach, choć tak wiele miała jej do zarzucenia. Poznajemy też mniej chlubne momenty z życia Osieckiej, pozującej na osobę apolityczną, byle tylko móc tworzyć. Autorka zdaje sprawozdanie z młodzieńczej przynależności osieckiej do ZMP, niechęci do rodzinnej stabilizacji, niektórych grzeszków i przewin. Szkoda, że Turowska nie pokusiła się o opisanie romansu przybory i osieckiej, pokłosiem czego były niezwykłe „Listy z Fiołkiem”. Ta lektura pozwala poznać podróżniczą pasję Agnieszki, zmysł obserwatorski, opinię o Ameryce , Bułgarii, przyjaźniach w artystycznym światku , współpracy z Rodowicz i Katarzyną Gaertner, długiej walce z chorobą i przedwczesnym odchodzeniu.

Pochwalny, utkany z sentymentów portret A. Osieckiej- artystki , poetessy, matki, żony, kochanki, dziennikarki i ówczesnej celebrytki PRL-u. Z wyczuciem i dyskrecją potraktowane są jej liczne związki miłośne i skandale uczuciowe, związki małżeńskie oraz partnerskie. Poznajemy tez 9 z archiwalnymi zdjęciami wykonanymi przez sama Osiecką) jej młodość, rodzinę, przyjaciół i...

Lubię czytać to, co napisała Osiecka. Lubię też czytać to, co inni napisali do niej. I o niej. "Pejzaże..." to nie jest typowa biografia. Jest to książka z duszą, o kimś niesamowitym, smutnym i samotnym, kto podejmował lepsze lub gorsze decyzje, żył lepiej lub gorzej, a i tak był uwielbiany przez wszystkich. Zawiera liczne wspomnienia jej przyjaciół, a także fragmenty pamiętników, opowiadań, wierszy Agnieszki... Niesamowicie przyjemna w odbiorze pozycja. Dla każdego, kto chce bliżej poznać Osiecką i poszczególne etapy jej życia.

Plusy? Świetnie skonstruowana tematycznie. Krok po kroku poznajemy rodzinę Agnieszki, jej młodość, pierwsze miłości i zawodowe fascynacje. Z kart biografii możemy wywnioskować, co ukształtowało jej charakter, a także zrozumieć, czemu wybrała taką przyszłość dla siebie. Jej studia, udzielanie się w STSie, związek z Markiem Hłasko, to bardzo przyjemne dla czytelnika opowieści, które pozwalają spojrzeć w troszkę inny sposób na naszą poetessę. Równie interesujące są jej pierwsze sukcesy zawodowe, czy historie współpracy z poszczególnymi muzykami. Troszkę zabrakło mi w tej książce Jeremiego Przybory. Relacja z nim zawsze wzbudza przyjemne mrowienie w okolicy mojego serca.

Intryguje ton, w jakim wypowiada się o matce Agata Passent. Przedstawia ona kilka przemiłych wspomnień, a jednocześnie podkreśla, że ich relacje były nie takie, jak powinny być. Za dużo żalu i niezrozumienia, za mało obecności i czułości, które są tak ważne na linii rodzic - dziecko. Zastanawiające są też opowieści bliskich przyjaciół. Podkreślają oni, że Agnieszka dyktowała warunki relacji, przyjaźń była wtedy, kiedy to ona miała na nią ochotę, kiedy nie miała - szukała nowych miejsc, nowych ludzi, nowych wrażeń. Osiecka jawi się jako niezwykle niestabilna osobowość, z trudnym charakterem, z ludzkimi słabości i wewnętrznym rozdarciem. Od dawna mam wrażenie, że to wady i niedoskonałości przyciągały do niej ludzi. To nie zalety sprawiały, że wydawała się interesująca, że chciało się ją bliżej poznać i stać się częścią jej świata. Rozpłakałam się na końcówce. A całość musiałam przemyśleć - i to dłuższą chwilę.

Polecam z całego serca każdemu, kto zna i lubi, a także każdemu, kto nie zna, albo nie lubi, ale chciałby poznać i spróbować zrozumieć, czemu życie Osieckiej było takie, a nie inne.

"A ja jestem, proszę pana, na zakręcie
Choć gdybym chciała, bym się urządziła
Już widzę pieska, bieska, stół
Wystarczy, żebym była miła

Pan był także, proszę pana, na zakręcie
Dziś pan dostrzega, proszę pana, te realia
I pan haruje, proszę pana, jak ten wół
A moje życie się kolebie niczym balia"

Lubię czytać to, co napisała Osiecka. Lubię też czytać to, co inni napisali do niej. I o niej. "Pejzaże..." to nie jest typowa biografia. Jest to książka z duszą, o kimś niesamowitym, smutnym i samotnym, kto podejmował lepsze lub gorsze decyzje, żył lepiej lub gorzej, a i tak był uwielbiany przez wszystkich. Zawiera liczne wspomnienia jej przyjaciół, a także fragmenty...

Chyba już mam przesyt książek o Osieckiej. Trzeba zrobić przerwę. Co nie znaczy, że ta książka jest kiepska. Wcale nie. Jest ciekawa, dobrze napisana i ogólnie godna polecenia.

Chyba już mam przesyt książek o Osieckiej. Trzeba zrobić przerwę. Co nie znaczy, że ta książka jest kiepska. Wcale nie. Jest ciekawa, dobrze napisana i ogólnie godna polecenia.

Jedyna do tej pory pełna biografia Agnieszki Osieckiej. Bogato ilustrowana, zawiera informacje z różnych źródeł. Dobrze i ciekawie napisana. Dla tych, którzy chcą dopiero poznać Osiecką, doskonały wybór.

Jedyna do tej pory pełna biografia Agnieszki Osieckiej. Bogato ilustrowana, zawiera informacje z różnych źródeł. Dobrze i ciekawie napisana. Dla tych, którzy chcą dopiero poznać Osiecką, doskonały wybór.