Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Nadchodząca fala" autorstwa Mustafy Suleymana to istotna książka, która zajmuje się zagrożeniami związanymi z rozwojem sztucznej inteligencji (SI). Suleyman, będąc jednym z założycieli organizacji AI Now Institute oraz współtwórcą firmy DeepMind (która jest częścią Alphabet Inc., właściciela Google'a), ma unikalne spojrzenie na temat wpływu SI na społeczeństwo.
Książka nie tylko przedstawia potencjalne korzyści płynące z SI, ale również koncentruje się na jej potencjalnych zagrożeniach i konsekwencjach społecznych, etycznych oraz politycznych. Suleyman zgłębia tematykę nadzoru, prywatności, dyskryminacji i bezpieczeństwa związanych z SI. Przedstawia również propozycje rozwiązań, które mogą pomóc w minimalizacji negatywnych skutków rozwoju tej technologii.
Jednym z kluczowych aspektów, który Suleyman porusza, jest potrzeba odpowiedniego regulowania SI oraz zabezpieczenia przed jej nadużyciem. Książka skłania do refleksji nad tym, w jaki sposób możemy zbudować równowagę między innowacją a bezpieczeństwem społecznym w erze rozwoju SI.
Warto zauważyć, że "Nadchodząca fala" nie tylko informuje czytelników na temat zagrożeń związanych z SI, ale także inspiruje do działań mających na celu stworzenie lepszej przyszłości, w której technologia służy ludzkości, nie zaś zagraża jej istnieniu. Dla osób zainteresowanych etyką technologiczną i wpływem SI na społeczeństwo, ta książka stanowi cenne źródło wiedzy i inspiracji."

Powyższą recenzję wygenerował na moje żądanie, w ciągu kilku sekund ChatGPT, darmowe narzędzie dostępne dla każdego użytkownika Internetu. Ludzka ingerencja ograniczyła się do wpisania polecenia i kliknięcia Enter. Poczułam się zbędna. Moja wrażliwość, wiedza, umiejetności składania zdań, godziny spędzone na lekturze książki „Nadchodząca fala”, zmagania się z refleksjami wywołanymi przez nią, próba przelania ich na ekran komputera, czyli wszystkie części składowe procesu pisania recenzji były niepotrzebnym wysiłkiem. Coś, co nie ma ciała, zmysłów, formy, co nie czytało „Nadchodzącej fali”, a mimo to znało ją, wykonało moje zadanie zanim zdążyłam policzyć do trzech.
I o tym jest książka Suleymana. O fali technologii, która przekracza nasze zdolności pojmowania i przewidywania. Systemy AI rozwijają się w wykładniczym tempie, osiągnęły już etap samodoskonalenia się, uczą się na własnych błędach. Mogą prowadzić symulację skuteczności leku na raka i mogą doskonalić śmiercionośne wirusy. Już niedługo w twoim domu, w programie dostępnym dla każdego. Ludzki umysł stworzył narzędzie wielokroć potężniejsze od siebie. Jaki będzie jego wpływ na światową gospodarkę, politykę, bezpieczeństwo? W jakim świecie przyjdzie żyć naszym dzieciom? Czy istota ludzka nie zostanie wyeliminowana przez samouczące się wirtualne supermózgi zanim zdąży policzyć do trzech?
Koniecznie przeczytajcie.
Polecam.

"Nadchodząca fala" autorstwa Mustafy Suleymana to istotna książka, która zajmuje się zagrożeniami związanymi z rozwojem sztucznej inteligencji (SI). Suleyman, będąc jednym z założycieli organizacji AI Now Institute oraz współtwórcą firmy DeepMind (która jest częścią Alphabet Inc., właściciela Google'a), ma unikalne spojrzenie na temat wpływu SI na społeczeństwo.
Książka nie...

Co przychodzi wam do głowy, kiedy usłyszycie słowo „Afryka”? Założę się, że wśród pierwszych skojarzeń będą upał, bieda i głód. Wizerunek drugiego (po Azji) największego kontynentu na Ziemi kształtowany jest przez alarmujące newsy o klęskach suszy i krwawych wojnach domowych. Ze stron niezliczonych fundacji pomocowych spoglądają na nas błagający o wsparcie mieszkańcy Afryki – proszą o studnie, stypendia, leki, żywność. Czasami przez ekran naszego telefonu przemknie reklama wakacyjnego resortu w Kenii czy na Zanzibarze, oferującego za miliony monet all inclusive z foto safari i noclegiem na pustyni.
Konrad Piskała w najnowszej publikacji wydawnictwa „Szczeliny”, pokazuje czytelnikowi zupełnie inne oblicze Afryki. W książce „Trzymaj się z dala, kochanie. Opowieść o miłości w Afryce Wschodniej” zadaje spotkanym Afrykańczykom pytanie, czy wierzą w miłość. Słucha uważnie odpowiedzi i zamyka je dla nas w rozdziałach książki. Dzięki temu możemy poznać historie miłosne z Erytrei, Etiopii, Ugandy, Kenii, Tanzanii. Nie brakuje wątków polskich, Piskała dociera do rodaków, których najsilniejsze z uczuć związało z Afryką. Autor ciekawie przedstawia międzykulturowe różnice w definiowaniu miłości rodzicielskiej i partnerskiej. „Trzymaj się z dala, kochanie” jest wypowiedzianym przez chór głosów świadectwem uniwersalnej mocy miłości, która za nic ma współrzędne geograficzne. Dzięki tej publikacji możemy spojrzeć na najgorętszy z kontynentów nie przez pryzmat nieszczęść i klęsk żywiołowych, ale przez kolorowy kalejdoskop uczuć. I ugruntować w sobie uniwersalną prawdę, że jedyną siłą jest miłość.
Polecam.

Co przychodzi wam do głowy, kiedy usłyszycie słowo „Afryka”? Założę się, że wśród pierwszych skojarzeń będą upał, bieda i głód. Wizerunek drugiego (po Azji) największego kontynentu na Ziemi kształtowany jest przez alarmujące newsy o klęskach suszy i krwawych wojnach domowych. Ze stron niezliczonych fundacji pomocowych spoglądają na nas błagający o wsparcie mieszkańcy Afryki...

Kiedy piszę te słowa, słyszę rytmiczne tykanie tradycyjnego zegara. Wskazówka przesuwa się, sekunda za sekundą teraźniejszość ustępuje przeszłości. Mimo tego, że o wielu dekad żyjemy w sztywnym gorsecie 24-godzinnej doby, czas wydaje się płynąć szybciej, niż za naszego dzieciństwa. Dążenie do postępu, innowacji i adaptacji do zmieniających się warunków życia, czyli do bycia jak najbardziej nowoczesnym sprawia, że żyjemy w ciągłym pędzie. To, co było nowe i świeże rok temu, dziś może być zastąpione przez lepsze, szybsze, nowocześniejsze. Zapatrzeni w przyszłość, ze smartfonami, laptopami, elektrycznymi pojazdami, sieciami wifi, daleko za horyzontem myśli zostawiamy naszych przodków, którzy wiekami budowali swoją rzeczywistość siłą rąk, z prostych elementów, który dała im ziemia.
Współczesny czytelnik, który sięgnie po książkę „Skarby Ziemi” Eda Conwey'a, bardzo się zdziwi. Przekładając kolejne kartki (lub przeklikując ebooka), dowie się, jak bardzo nasza nowoczesność bazuje na podstawowych surowcach. Conway w kolejnych rozdziałach omawia rolę piasku, soli, żelaza, miedzi, ropy i litu w trybikach naszej cywilizacyjnej machiny. Trudno uwierzyć, że substancja tak banalna, jak piasek, może mieć nierozerwalny związek z najnowszym Iphonem, a bez czegoś tak taniego i popularnego jak sól, nie byłoby paneli słonecznych ani krzemowych chipów. Conway udowadnia, że żelazo wciąż pozostaje fundamentem współczesnego świata, a przerwanie łańcucha dostaw miedzi oznaczałoby pogrążenie świata w ciemnościach. Ropa wprawia w ruch nasze pojazdy, a produkty uboczne jej rafinacji (gaz ziemny, plastiki, środki farmaceutyczne, nawozy) są równie niezbędne współczesnemu człowiekowi, jak ona sama. Ostatni rozdział „Skarbów Ziemi” autor poświęca litowi, zapewne najmniej znanemu czytelnikowi bohaterowi książki. „Żaden inny pierwiastek nie oferuje takiego samego połączenia lekkości, przewodnictwa i właściwości elektrochemicznych. Żaden inny metal nie jest równie dobry w magazynowaniu energii” - Conway przedstawia lit, jako bohatera naszej przyszłości, który buduje jądro najpotężniejszych akumulatorów.
Wspólnym mianownikiem piasku, soli, żelaza, miedzi, ropy i litu jest miejsce, w którym powstały te skarby – Ziemia. To ze skorupy trzeciej planety od Słońca wydłubujemy surowce, stanowiące podstawę naszej cywilizacji. Ed Conwey przedstawia drogę, jaką każdy z nich musi przebyć, aby zmienić się w najnowocześniejsze chipy, ogniwa, panele. Książka stawia pytania o przyszłość przemysłu wydobywczego, jego etykę, porusza zagadnienia ekologiczne. Dzięki lekturze „Skarbów Ziemi” jesteśmy w stanie poukładać chaotyczne puzzle wiedzy w przyczynowo-skutkowy ciąg i zrozumieć, jak bardzo zależymy od zasobów Matki Ziemi. Możemy zmierzyć się z faktem, że mimo pędzącej technologii, nie odeszliśmy daleko od naszych przodków, którzy swoją egzystencję opierali na darach natury. I że cała nasza „nowoczesność” zniknęła by bardzo szybko, gdyby zabrakło czegoś tak zwykłego, jak piasek czy sól.

Kiedy piszę te słowa, słyszę rytmiczne tykanie tradycyjnego zegara. Wskazówka przesuwa się, sekunda za sekundą teraźniejszość ustępuje przeszłości. Mimo tego, że o wielu dekad żyjemy w sztywnym gorsecie 24-godzinnej doby, czas wydaje się płynąć szybciej, niż za naszego dzieciństwa. Dążenie do postępu, innowacji i adaptacji do zmieniających się warunków życia, czyli do bycia...