Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na Emancypantki trafiłam przypadkiem. Powiedziałabym, że jest to bardzo złożona powieść obyczajowa, która skupia się wokół losów głównej bohaterki Magdaleny Brzeskiej oraz ludzi, których napotyka na swojej drodze.

Tytuł lektury można uznać za mylący, ponieważ w powieści występują jedynie wątki dotyczące "raczkującej" emancypacji. Są to raczej bardzo subtelne formy oporu i akcentowania tożsamości kobiecej. W lekturze emancypacja nie ma jasno określonych założeń, a jest jedynie dążeniem zbiorowości żeńskiej (zresztą bardzo niewielkiej) do wsparcia kobiet w niektórych sytuacjach.

Mamy tu różnorodność charakterów i zdarzeń: dramatyczną historię pani Latter, której postępujące bankructwo spędza sen z powiek; beztroski żywot Kazimierza Norskiego, który jest bawidamkiem i utracjuszem; skromną codzienność mieszkańców Iksinowa; brak radości i monotonię egzystencji bogatego rodzeństwa Solskich; a także filozoficzne rozważania profesora Dębskiego.

Powieść zachowuje różnorodność tematów, ale i umiar. Wszystko jest przedstawione bardzo dokładnie, wątki precyzyjnie się łączą i pozwalają czytelnikowi wysnuć ciekawe wnioski na temat prawideł egzystencji. Przyznam, że zżyłam się ze światem warszawskim zaprezentowanym przez Prusa.

Irytował mnie jedynie zbyt nadgorliwy altruizm Madzi. Jej postępowanie było niekiedy przesadne, a osobowość sugerowała życiowe zagubienie. Niektóre jej zachowania były irracjonalne, a świątobliwość wszechobecna. Nie rozumiałam jej decyzji o odrzuceniu zaręczyn Solskiego oraz wstąpieniu do szarytek. Zbyt jaskrawo odebrałam jej postać, była zbyt doskonała, aż nierealna.

Przyznam, że Emancypantki wywarły na mnie dużo większe wrażenie niż Lalka. Nie mogę jedynie zrozumieć dlaczego jest to powieść tak pomijana i mało znana, bo według mnie zasługuje na uwagę.

Na Emancypantki trafiłam przypadkiem. Powiedziałabym, że jest to bardzo złożona powieść obyczajowa, która skupia się wokół losów głównej bohaterki Magdaleny Brzeskiej oraz ludzi, których napotyka na swojej drodze.

Tytuł lektury można uznać za mylący, ponieważ w powieści występują jedynie...

Rozwiń Zwiń

Lektura dosyć specyficzna. Początkowo ciężko było mi zorientować się w akcji, ponieważ rozgrywa się ona w retrospektywnych opowiadaniach osób trzecich. Relacje z dawnych wydarzeń unaoczniane są bardzo dokładnie, wnikliwie, przez co docelowy charakter utworu zarysowuje się bardzo powoli.

Jest to powieść, która wyróżnia się na tle innych. Z początku dosyć niepozorna, trochę chaotyczna, po dłuższym czytaniu wywołuje jednak skrajne emocje. Punktem wiążącym wszystkie wydarzenia jest związek Katarzyny i Heathcliffa - związek młodzieńczy, aczkolwiek niespełniony. Komplikacje sprawiają, że Heathcliff staje się tyranem, despotą, osobą znęcającą się fizycznie i psychicznie nad spokrewnionymi z nim osobami. Jego stosunek wobec innych napawa grozą, a okrucieństwo jest niewyobrażalne.

W książce można dostrzec różne oblicza miłości, również tej destrukcyjnej, której bolesne skutki odczuwają pokolenia. Wydarzenia naznaczone są tajemniczą aurą, występują tu wątki mistyczne, transcendencja (kontakt z bytem pozaziemskim).

Po przeczytaniu książki obejrzałam film. O ile powieść wzbudziła we mnie różnorodne emocje, o tyle filmem jestem rozczarowana. Heathcliff jest tam wykreowany jako przystojny, pociągający, tajemniczy mężczyzna, który jedynie czasami "się zapomina". Historie miłosne przedstawione są bardzo pobieżnie, więc gdybym najpierw zaczęła od filmu, mogłabym mieć spaczone zdanie na temat książki, która może nie od razu zachwyca, ale mimo wszystko fascynuje.

Lektura dosyć specyficzna. Początkowo ciężko było mi zorientować się w akcji, ponieważ rozgrywa się ona w retrospektywnych opowiadaniach osób trzecich. Relacje z dawnych wydarzeń unaoczniane są bardzo dokładnie, wnikliwie, przez co docelowy charakter utworu zarysowuje się bardzo powoli.

J...

Rozwiń Zwiń