Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Takie tam życie weterynarza, ale w świecie realno-fantastycznym. Czyta się szybko, w powietrzu wisi romans (może?), i jest od cholery terminów medycznych. No moje jedynie zetknięcie z tematem to sąsiadowanie pracą z Powiatowym Lekarzem Weterynarii i .... i jest okej, ale bez szału. Jeśli powstanie dalszy ciąg, to ja sobie odpuszczę.

Takie tam życie weterynarza, ale w świecie realno-fantastycznym. Czyta się szybko, w powietrzu wisi romans (może?), i jest od cholery terminów medycznych. No moje jedynie zetknięcie z tematem to sąsiadowanie pracą z Powiatowym Lekarzem Weterynarii i .... i jest okej, ale bez szału. Jeśli p...

Rozwiń

Zwiń

Ej ja nie wiem - do tej pory Lady Misora trzeźwo myślała, podała pseudonim i no? I wystarczyło kilka sztuczek, ładny uśmiech i wspomnienie zmarłego, żeby straciła głowę! No halooo, Pani Agentki FBI, mózg dzwoni. Ciekawi mnie, jak skończyła. No i co takiego zobaczę na kamerkach w 3 tomie ;-)

Ej ja nie wiem - do tej pory Lady Misora trzeźwo myślała, podała pseudonim i no? I wystarczyło kilka sztuczek, ładny uśmiech i wspomnienie zmarłego, żeby straciła głowę! No halooo, Pani Agentki FBI, mózg dzwoni. Ciekawi mnie, jak skończyła. No i co takiego zobaczę na kamerkach w 3 tomie ;-...

Rozwiń

Zwiń

Nigdy nie lubiłam Raito - no bo to przemądrzały, narcystyczny socjopata, który mówi 'zabiję siostrę, jeśli dotknie Notatnika'. Jak na złość właśnie sprawą dziwnych zgonów zajmuje się ojciec winowajcy. Ale Penbar w ostatnim rozdziale przebija balonik.

Nigdy nie lubiłam Raito - no bo to przemądrzały, narcystyczny socjopata, który mówi 'zabiję siostrę, jeśli dotknie Notatnika'. Jak na złość właśnie sprawą dziwnych zgonów zajmuje się ojciec winowajcy. Ale Penbar w ostatnim rozdziale przebija balonik.

To nie zamach na Milusia - to niesforny Miluś, któremu wszyscy wszystko wybaczą.

To nie zamach na Milusia - to niesforny Miluś, któremu wszyscy wszystko wybaczą.

A ja się zastanawiałam, co się stało z Orionem... Zgrabnie i sensownie pozakańczane wątki i to w taki sposób, że ni cholery bym nie wpadła na to, że ten tego i tamten tegoten. Łał. Poza monologami El, takimi o życiu i śmierci, to tworzenie i rozwałka enklaw, z polityką i romansidłem - TAK! Bardzo ładnie. Tylko nieładne jest to, co się z Liesel dzieje, bo dzięki, ale niekoniecznie tych scen mi potrzeba.

A ja się zastanawiałam, co się stało z Orionem... Zgrabnie i sensownie pozakańczane wątki i to w taki sposób, że ni cholery bym nie wpadła na to, że ten tego i tamten tegoten. Łał. Poza monologami El, takimi o życiu i śmierci, to tworzenie i rozwałka enklaw, z polityką i romansidłem - TAK!...

Rozwiń

Zwiń

I fabularna nitka dobiegła końca. Och, co to był za finał, tyle się działo na tak niewielu kartkach! Ale, od początku.

Spora część tomu jest poświęcona przeszłości - zarówno Shen Qingqiu jak i Luo Binche (a właściwie to jego rodzicom). I ja już podejrzewałam, że Shen miał zjebane dzieciństwo, ale nie wiedziałam, co doprowadziło go do momentu, kiedy zaczął zazdrościć ośmiolatkowi kultywacji. I fajnie to wytłumaczyła autorka i teraz te wszystkie poprzednie zdarzenia miały sens. Sens miał też nijaki poziom walki Qingqiu. A co do rodziców Luo, to jest wersja od TianlangJuna, od starego zgreda z Monastyru i żadna z nich nie wydaje mi się na prawdziwą, w każdej coś brakuje, a właściwie brakuje samej historii od Su Xiyan. No bo skoro tak bardzo nie chciała mieć dziecka, to po co je urodziła? Chyba jednak coś było na rzeczy, ale Stare Staruchy nie dopuszczały do siebie tą myślę. Tyle w tym temacie.

W innym - Shen i Binhe zaczęli ze sobą rozmawiać! Jeee, lepiej późno, niż wcale. Choć było to do przewidzenia, wszak zbliżali się do końca, i książki i świata. I Ich rozmowa z zajeździe i ta rozmowa na koniec... Chyba poszli po rozum do głowy. W ogóle zrobili się tacy, tacy 'ciągnący do siebie', takie przylepki dwie. Oczywiście z pewnymi wyjątkami fabularnymi.

I ja bym w życiu nie przypomniała sobie, albo nie wpadła na to, że winnym całej tej kołomyi jest Xin Mo. No, no, mroczny miecz, demoniczny, ale to przecież tylko miecz, w którym chyba siedzi Starszy Mo? Nadal do końca nie wiem, jak to z tym Starszym jest. Co za problem go zniszczyć czy wyrzucić, zakopcie go w ziemi i niech kwiatki wyda. Niemniej gdyby tak zrobili, to nie miałabym pod koniec sceny rodem z dual cultivation (niech ktoś mi powie, jak brzmi polska wersja tych słów). Także... tak, nie rozwalamy miecza, dajemy mu istnieć.

No i się skończyło. Tom czwarty, ostatni w serii, jest zbiorem opowiadań. Ciekawi mnie, czy są to teksty sprzed, czy w tracie czy po fabule. Miło by było trochę tego i tego, trochę poczytać o rodzicach młokosa, może o tym narwańcu Liu Qingge albo o tym, co się stało z demonami. Bo niby światy się ze sobą łączyły, ale końcówka prawie nic mi nie mówi, co w tej kwestii się stało. Ale - fajne to było. Przyjemne do czytania, do chichrania i pąsowienia. Idę czytać opowiadanka.

I fabularna nitka dobiegła końca. Och, co to był za finał, tyle się działo na tak niewielu kartkach! Ale, od początku.

Spora część tomu jest poświęcona przeszłości - zarówno Shen Qingqiu jak i Luo Binche (a właściwie to jego rodzicom). I ja już podejrzewałam, że Shen miał zjebane dzieciń...

Rozwiń

Zwiń

Wit najlepszy, a reszta to takie pierdołki na pierdółce.

Wit najlepszy, a reszta to takie pierdołki na pierdółce.