Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka napisana pod zakończenie. Zaczyna się obiecująco, a później przez 80% książki fabuła nie idzie do przodu. Trzy wątki sprawiają wrażenie jakby każdy był z innej bajki i miały „grać na czas”. Zapewne uważniejsi czytelnicy w którymś momencie zorientują się dlaczego tak jest a zakończenie to później wyjaśni. Nie jest to zła pozycja tylko za długa.

Książka napisana pod zakończenie. Zaczyna się obiecująco, a później przez 80% książki fabuła nie idzie do przodu. Trzy wątki sprawiają wrażenie jakby każdy był z innej bajki i miały „grać na czas”. Zapewne uważniejsi czytelnicy w którymś momencie zorientują się dlaczego tak jest a zakończenie to później wyjaśni. Nie jest to zła pozycja tylko za długa.

Emocje, emocje i jeszcze raz emocje. Książka trzyma w napięciu zwłaszcza jeśli bardzo polubiło się Atrydów. Oczywiście czuć, że książka nie była planowana podczas pisania pierwszego tomu, bo autor wprowadza do uniwersum nowe rozwiązania technologiczne i istotne ugrupowania, które nie pojawiły się w tomie pierwszy, a w tym stanowią oczywistość (za to gwiazdka mniej). Mimo to nowości są utrzymane w klimacie Diuny i w ciekawy sposób rozbudowują i tak intrygujące uniwersum. Jeśli komuś podobała się Diuna warto sięgną i po Mesjasza.

Emocje, emocje i jeszcze raz emocje. Książka trzyma w napięciu zwłaszcza jeśli bardzo polubiło się Atrydów. Oczywiście czuć, że książka nie była planowana podczas pisania pierwszego tomu, bo autor wprowadza do uniwersum nowe rozwiązania technologiczne i istotne ugrupowania, które nie pojawiły się w tomie pierwszy, a w tym stanowią oczywistość (za to gwiazdka mniej). Mimo to...

Najbardziej nierówny z tomów. Z jednej strony autor trzyma się pewnego schematu (spora przewidywalność kto zginie, a kto nie), a z drugiej zawiera momenty najlepiej napisane w całej sadze. Możliwe, że to po prostu syndrom ostatniej części ponieważ niektóre wydarzenia wydają się trochę mechaniczne i konieczne aby nie zostawiać otwartych wątków albo osiągnąć konkretny efekt. Mimo to książkę czyta się z przyjemnością i stanowi całkiem udane zakończenie trylogii.

Najbardziej nierówny z tomów. Z jednej strony autor trzyma się pewnego schematu (spora przewidywalność kto zginie, a kto nie), a z drugiej zawiera momenty najlepiej napisane w całej sadze. Możliwe, że to po prostu syndrom ostatniej części ponieważ niektóre wydarzenia wydają się trochę mechaniczne i konieczne aby nie zostawiać otwartych wątków albo osiągnąć konkretny efekt....