Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszystko miało wrócić do normy, ale powiedzmy sobie szczerze, czym jest owa norma i normalność? Jeżeli wszystko to, co działo się w moim życiu przez ostatnie dwa tygodnie, było nienormalne, a dwa tygodnie to czas, który wydaje się dostatecznie długi, wtedy to nienormalne staje się z automatu normalnym. A nawet jeżeli owa normalność i norma miałyby być w dalszym ciągu nienormalne, to nie oszukujmy się, sytuacja nie wróci do normalności tylko i wyłącznie dlatego, że takie jest moje widzimisię!

Wszystko miało wrócić do normy, ale powiedzmy sobie szczerze, czym jest owa norma i normalność? Jeżeli wszystko to, co działo się w moim życ...

Podejmowałam ryzyko i w związku z tym gotowa byłam zaakceptować wszelkie niespodzianki – nie rozczarowałam się, nie cierpiałam i nie utraciłam wiary w życie. Prawie każdego dnia rodziłam się na nowo. Podążałam drogą, którą sama wybrałam. Drogą, w której wszystko było cudowne, ale na której nie spotkałam żadnego cudu.

Podejmowałam ryzyko i w związku z tym gotowa byłam zaakceptować wszelkie niespodzianki – nie rozczarowałam się, nie cierpiałam i nie utracił...

Usiedliśmy na środku nieznanego mi pomieszczenia. – Poświeć mi tutaj latarką – powiedział. Chłopak wyciągnął z torby ołówek i usiłował rysować coś na kartce, którą przez całą drogę miętosił w ręku. – Już wiem! – oznajmił nagle. – Wstawaj, idziemy! Poczułam ulgę, gdy usłyszałam te słowa. Moja radość nie trwała jednak zbyt długo. Topniała tak szybko, jak topnieje lód w najgorętsze dni – po raz kolejny zaczęliśmy kręcić się i bezustannie wracać w to samo miejsce. Raz, drugi, trzeci… Nie rozumiałam, dlaczego nie potrafiliśmy znaleźć wyjścia! Pałac przecież nie był ogromny, był duży, ale bez przesady. Zrezygnowani usiedliśmy z powrotem w tym samym miejscu, w którym stanęliśmy kilka minut wcześniej. Ignacy znowu oddał mi latarkę i zaczął coś nerwowo bazgrać na kartce. Zapadła cisza. Chłopak skupiał się na czymś zawzięcie, a ja skierowałam światło na sufit pomieszczenia. – Spójrz! Jakie piękne freski! – przerwałam głuchą ciszę. Na suficie widniały urocze rysunki przedstawiające kilka scen. Był rysunek starszego, brodatego mężczyzny, chłopaka na koniu, kobiety machającej mu chusteczką na pożegnanie, były góry i gromada kolorowych ludzi. Zniecierpliwiona skierowałam światło na ścianę, jedną, drugą, trzecią… – Ożeż ty w mordę! – krzyknęłam. Na wprost nas stał młody mężczyzna. Ubrany był w jasną, chyba płócienną koszulę z wywiniętymi rękawami i miał na sobie za duże brązowe spodnie, przewiązane sznurkiem. Stał, wpatrując się w nas z łagodnym wyrazem twarzy i radosnymi oczami. – Kim pan jest? – zapytał zlękniony Ignacy, chowając mnie jednym ruchem ręki za siebie.

Usiedliśmy na środku nieznanego mi pomieszczenia. – Poświeć mi tutaj latarką – powiedział. Chłopak wyciągnął z torby ołówek i usiłował r...

Koleje w życiu są różne. Szkoda tylko, że niektóre nie mają biletów powrotnych.

Koleje w życiu są różne. Szkoda tylko, że niektóre nie mają biletów powrotnych.

Tak się tylko mówi! „Czemu? Bo nie ma dżemu! Czemu nie ma dżemu? Bo są śliwki robaczywki! A czemu są śliwki robaczywki? Bo są robaki wpierdzielaki!” Wrr.. – zawarczałam ze złości na niewiedzę przyjaciela. – Oj, Staszku, Staszku! Jesteś jak strumyk. Ładny, bo ładny, ale nie każdy bystry.

Tak się tylko mówi! „Czemu? Bo nie ma dżemu! Czemu nie ma dżemu? Bo są śliwki robaczywki! A czemu są śliwki robaczywki? Bo są robaki wpierdz...

Nie uważam się za chorą psychicznie i nie mam depresji, chociaż rozumiem powiązanie. Już w starożytności zwracano uwagę na podobieństwo między geniuszem a chorym psychicznie.

Nie uważam się za chorą psychicznie i nie mam depresji, chociaż rozumiem powiązanie. Już w starożytności zwracano uwagę na podobieństwo międ...

Ludzie twierdzą, że nie mogą siebie zmienić, natomiast uparcie próbują zmieniać innych. To czysty egoizm, kiedy żąda się od innych, żeby żyli tak, jak my tego od nich oczekujemy.

Ludzie twierdzą, że nie mogą siebie zmienić, natomiast uparcie próbują zmieniać innych. To czysty egoizm, kiedy żąda się od innych, żeby żyl...

Nie denerwują cię rzeczy, zdarzenia czy ludzie, ale twoje spojrzenie na nie.

Nie denerwują cię rzeczy, zdarzenia czy ludzie, ale twoje spojrzenie na nie.

Ona, jak żadna inna znana mi kobieta, uwielbia makijaże, bo wie, że tylko makijaż może być idealny, nie mężczyzna i nie życie.

Ona, jak żadna inna znana mi kobieta, uwielbia makijaże, bo wie, że tylko makijaż może być idealny, nie mężczyzna i nie życie.