Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba najbardziej przytłaczająca powieść Bernharda.

Chyba najbardziej przytłaczająca powieść Bernharda.

Mocno to wszystko arbitralne.

Mocno to wszystko arbitralne.

Niebywale trudny tekst. Pierwszym raz miałem do czynienia z czymś aż tak trudnym do rozszyfrowania. Wspaniale rozświetla tę skomplikowaną myśl posłowie Adama Lipszyca. Bez tego krótkiego tekstu rozjaśniającego nie pozostałyby mi w głowie nawet strzępki sensu wynikającego z rozprawy o dramacie żałobnym, która jest w gruncie rzeczy zuchwałą próbą "nakreślenia obrazu świata w skrócie".

Niebywale trudny tekst. Pierwszym raz miałem do czynienia z czymś aż tak trudnym do rozszyfrowania. Wspaniale rozświetla tę skomplikowaną myśl posłowie Adama Lipszyca. Bez tego krótkiego tekstu rozjaśniającego nie pozostałyby mi w głowie nawet strzępki sensu wynikającego z rozprawy o dramacie żałobnym, która jest w gruncie rzeczy zuchwałą próbą "nakreślenia obrazu świata w...

Wstrząsający zapis monologów ludzi pośrednio, bądź bezpośrednio związanych z katastrofą w Czarnobylu.

Wstrząsający zapis monologów ludzi pośrednio, bądź bezpośrednio związanych z katastrofą w Czarnobylu.

Proza Celine'a stawia opór, a to ze względu przede wszystkim na zastosowanie tzw. "argot", czyli języka mówionego, ale to dobrze bo taka ma być wielka literatura, czyli szorstka, zadająca cisy. Jest pesymistycznie, nihilistycznie, momentami dekadencko, ale ponad wszystko ludzko.

Proza Celine'a stawia opór, a to ze względu przede wszystkim na zastosowanie tzw. "argot", czyli języka mówionego, ale to dobrze bo taka ma być wielka literatura, czyli szorstka, zadająca cisy. Jest pesymistycznie, nihilistycznie, momentami dekadencko, ale ponad wszystko ludzko.

Godny polecenia zbór esejów. Szczególnie zapadają w pamięć esej o Waletrze Benjaminie i pośmiertne wspomnienie Barthes'a.

Godny polecenia zbór esejów. Szczególnie zapadają w pamięć esej o Waletrze Benjaminie i pośmiertne wspomnienie Barthes'a.

Dzieło kompletne! Książka, która powinna sponiewierać, każdego myślącego i wrażliwego człowieka, sprawiając jednocześnie, że czujemy się zażenowani tym, iż to istoty jedynie naszego gatunku są zdolne do wywołania takiego barbarzyństwa jakim jest wojna. Jakiekolwiek uzasadnianie wszczynania wojny, po lekturze dzieła Remarque'a, powinno być dla czytelnika kpiną, absurdem, niedorzecznością.

Dzieło kompletne! Książka, która powinna sponiewierać, każdego myślącego i wrażliwego człowieka, sprawiając jednocześnie, że czujemy się zażenowani tym, iż to istoty jedynie naszego gatunku są zdolne do wywołania takiego barbarzyństwa jakim jest wojna. Jakiekolwiek uzasadnianie wszczynania wojny, po lekturze dzieła Remarque'a, powinno być dla czytelnika kpiną, absurdem,...

Jak dla mnie rewelacyjna sztuka. W dziedzinie teatru groteski, z Mrożkiem może równać się niewielu.

Jak dla mnie rewelacyjna sztuka. W dziedzinie teatru groteski, z Mrożkiem może równać się niewielu.

To moje drugie po niewidzialnych miastach spotkanie z prozą Calvina. Choć doceniam kunszt pisarski, erudycję i intelektualne "wygibasy" jakie nam Calvino serwuje, to jednak poczucie przytłoczenia zdecydowanie dominuje u mnie nad odczuciem przyjemności jakiej momentami doznawałem czytając tę niewątpliwie fascynującą lekturę.

To moje drugie po niewidzialnych miastach spotkanie z prozą Calvina. Choć doceniam kunszt pisarski, erudycję i intelektualne "wygibasy" jakie nam Calvino serwuje, to jednak poczucie przytłoczenia zdecydowanie dominuje u mnie nad odczuciem przyjemności jakiej momentami doznawałem czytając tę niewątpliwie fascynującą lekturę.

Moim zdaniem Vonnegut w najwyższej formie. Mamy tu esencję "kwaśnego" humoru mistrza Kurta.

Moim zdaniem Vonnegut w najwyższej formie. Mamy tu esencję "kwaśnego" humoru mistrza Kurta.

Książka wyśmienita. Jeżeli ktoś poszukuje treściwej i szczegółowej analizy filozofii Nietzschego i twórczości Dostojewskiego to nie jest to dobra pozycja. Tutaj sam Szestow przemawia do nas z perspektywy "podziemnego człowieka" przedstawiając nam swoją wizję filozofii tragedii, wspartą dokonaniami dwóch jego wielkich poprzedników.

Książka wyśmienita. Jeżeli ktoś poszukuje treściwej i szczegółowej analizy filozofii Nietzschego i twórczości Dostojewskiego to nie jest to dobra pozycja. Tutaj sam Szestow przemawia do nas z perspektywy "podziemnego człowieka" przedstawiając nam swoją wizję filozofii tragedii, wspartą dokonaniami dwóch jego wielkich poprzedników.

Ogromnym plusem tej opowieści jest to, że jej narrator jest tzw. prostym chłopem. On nie próbuje racjonalizować czegoś co racjonalizacji zdaje się nie podlegać. Uczestniczy w upiornych wydarzeniach na zasadach głupka, który po prostu chce przetrwać. Trochę przypomina bohatera "Rzeźni nr. 5". Vonneguta. Bohater bohaterem, czytelnik zostaje jednak poczęstowany historią masowych mordów i przechodzą go dreszcze, robi się bardzo, bardzo nieprzyjemnie. Nawet jeżeli jest się idiotą, choć wrażliwym.

Ogromnym plusem tej opowieści jest to, że jej narrator jest tzw. prostym chłopem. On nie próbuje racjonalizować czegoś co racjonalizacji zdaje się nie podlegać. Uczestniczy w upiornych wydarzeniach na zasadach głupka, który po prostu chce przetrwać. Trochę przypomina bohatera "Rzeźni nr. 5". Vonneguta. Bohater bohaterem, czytelnik zostaje jednak poczęstowany historią...

Czytać z dużym skupieniem(lektura niełatwa)i chłonąć. Jest to, moim zdaniem beletrystyczne opus magnum tego wybitnego filozofa. Mamy tu niemal wszystko, co Lema niepokoi, nad czym rozmyśla, co przewiduje.

Czytać z dużym skupieniem(lektura niełatwa)i chłonąć. Jest to, moim zdaniem beletrystyczne opus magnum tego wybitnego filozofa. Mamy tu niemal wszystko, co Lema niepokoi, nad czym rozmyśla, co przewiduje.

Albo grafomania, albo wybitne dzieło. Albo-albo

Albo grafomania, albo wybitne dzieło. Albo-albo

Bardzo dziwna i niepokojąca powieść. Bolano nie jest jakimś wielkim mistrzem stylu(choć to może opinia na wyrost, ponieważ to jedyna książka, którą dotąd przeczytałem.)Język jest prosty, czasem wręcz prostacki. Pomimo tego opowieść nie tyle wciąga, co skłania do zadawania sobie pewnych pytań, a także rodzi zadziwiające intuicje. Nieokreśloność, obłęd głównego bohatera, balansowanie pomiędzy jawą a snem,a to wszystko z powodu gry planszowej, która jest symbolicznym odzwierciedleniem przeszłych traumatycznych wydarzeń historycznych. Gra jednak, zdaje się mówić, toczy się cały czas na wszystkich frontach.

Bardzo dziwna i niepokojąca powieść. Bolano nie jest jakimś wielkim mistrzem stylu(choć to może opinia na wyrost, ponieważ to jedyna książka, którą dotąd przeczytałem.)Język jest prosty, czasem wręcz prostacki. Pomimo tego opowieść nie tyle wciąga, co skłania do zadawania sobie pewnych pytań, a także rodzi zadziwiające intuicje. Nieokreśloność, obłęd głównego bohatera,...

Borges w dobrej jak zwykle formie. Ostatnie opowiadanie , czyli de facto opowiadanie tytułowe kładzie na łopatki i skłania do refleksji. Polecam.

Borges w dobrej jak zwykle formie. Ostatnie opowiadanie , czyli de facto opowiadanie tytułowe kładzie na łopatki i skłania do refleksji. Polecam.

Uwielbiam Witkacego, dlatego ciężko jest mi się zdobyć na obiektywną opinię. Książka sprawia wrażenie niedopracowanej a mimo to jest według mnie znakomita. Pozorny (a może zamierzony?) chaos idealnie obrazuje rozterki młodego Witkiewicza. Wszak jest to debiutancka powieść autora i drobne niedociągnięcia powinny mu być wybaczone. Tytułowy Bungo wikła się w szereg wypadków związanych z płcią przeciwną a właściwie z jedna kobietą, która wywołuje w młodym mężczyźnie różnego rodzaju skrajne emocje(od namiętności po nienawiść i agresję). Witkacy w jedyny, niepowtarzalny i specyficzny sposób opisuje wnikliwie emocje(raczej upadki), w których pogrąża się Bungo. Nie do każdego taka literatura trafi. Ironia, groteska i szyderstwo miesza się tu z wnikliwą analizą artystyczno-metafizyczno-filozoficzną. Jak już wspomniałem specyficzny styl autora, miejscami trudny do zinerpretowania.

Uwielbiam Witkacego, dlatego ciężko jest mi się zdobyć na obiektywną opinię. Książka sprawia wrażenie niedopracowanej a mimo to jest według mnie znakomita. Pozorny (a może zamierzony?) chaos idealnie obrazuje rozterki młodego Witkiewicza. Wszak jest to debiutancka powieść autora i drobne niedociągnięcia powinny mu być wybaczone. Tytułowy Bungo wikła się w szereg wypadków...

Chociaż moim zdaniem nie wszystkie opowiadania z tego zbioru trzymają ten najwyższy Cortazarowski poziom to znajdzie się tu jednak sporo perełek. Opowiadanie "Pościg" było jedną z najlepszych rzeczy jakie w życiu przeczytałem. Polecam chociażby ze względu na ten tekst. Godne polecenia są także "Circe", "Bramy nieba", "Koniec zabawy" oraz utwór tytułowy.

Chociaż moim zdaniem nie wszystkie opowiadania z tego zbioru trzymają ten najwyższy Cortazarowski poziom to znajdzie się tu jednak sporo perełek. Opowiadanie "Pościg" było jedną z najlepszych rzeczy jakie w życiu przeczytałem. Polecam chociażby ze względu na ten tekst. Godne polecenia są także "Circe", "Bramy nieba", "Koniec zabawy" oraz utwór tytułowy.

Zachęcony "Grą w klasy" oraz zbiorami opowiadań, których tytułów obecnie nie pamiętam autorstwa Cortazara sięgnąłem po "Egzamin". Muszę przyznać, że jest to lektura dla wymagającego czytelnika, wielowarstwowa, mocno filozoficzna, miejscami poetycka. Znając pobieżnie twórczość tego autora można się było tego jak najbardziej spodziewać. Godna polecenia dla czytelnika, który jest gotowy na eksperymenty z formą, słowne łamigłówki i zabawy.

Zachęcony "Grą w klasy" oraz zbiorami opowiadań, których tytułów obecnie nie pamiętam autorstwa Cortazara sięgnąłem po "Egzamin". Muszę przyznać, że jest to lektura dla wymagającego czytelnika, wielowarstwowa, mocno filozoficzna, miejscami poetycka. Znając pobieżnie twórczość tego autora można się było tego jak najbardziej spodziewać. Godna polecenia dla czytelnika, który...