Źródło dramatu żałobnego w Niemczech to jedno z najsłynniejszych dzieł dwudziestowiecznej humanistyki. Zgodnie z tytułem, jest to książka o niemieckim dramacie barokowym. Ale też o znamiennym dla niego nastroju, czyli o melancholii. Ale też o typowej dla owego dramatu formie wyrazu, którą Benjamin określa mianem alegorii. Ale też o wcześniejszych i późniejszych stadiach rozwoju sztuki dramatycznej, o tragedii greckiej i pewnych aspektach klasycyzmu oraz romantyzmu niemieckiego. Na głębszym poziomie jest to jednak również książka o początkach nowoczesności, ukazanych przez pryzmat dramatu żałobnego. Ponieważ zaś, wedle autora, właściwą treść nieco pokracznej twórczości dramatopisarzy niemieckiego baroku stanowi sam żywioł historii, jest to też traktat o naturze dziejów jako takich. Ostatecznie ta niedoszła rozprawa habilitacyjna aspiruje więc do tego, by – zgodnie ze słowami samego Benjamina – „nakreślić obraz świata w skrócie”.