Trzecia część wielotomowej polskiej edycji Żywotów, wraz z poprzednim tomem 2 składa się na jedną całość poświęconą epoce quattrocenta, traktowanej przez Vasariego jako czas szczególnego rozwoju sztuki (choć jeszcze nie jej apogeum). W tomie omawiana jest działalność tak znaczących artystów tego czasu, jak Botticelli, Verrocchio, rodzina Bellinich, czy spokrewniony z tymi ostatnimi Mantegna.
Oprócz wartościowych opisów nie brak tu - jak to u Vasariego - ryzykownych z dzisiejszego punktu widzenia tez i ocen, które następne pokolenia historyków sztuki diametralnie zweryfikowały. Bagatelizuje on np. szkołę ferraryjską (wiadomo, silne wpływy gotyckie) i całkowicie marginalizuje jej wybitnego reprezentanta - Cosmè Tura. Dziś szkoła ta cieszy się szczególnym respektem, jako jedno z najoryginalniejszych zjawisk malarstwa renesansowego, a jej przedstawiciele uchodzą powszechnie za uzdolnionych artystów. Autor całkowicie nietrafnie podsumowuje twórczość Bellinich; pisze on: najpierw Jan przewyższył ojca, a potem Gentile jednego i drugiego. Ocena ta jest mylna - całkowicie obiektywnie można stwierdzić, że to Jan (czyli Giovanni) był najwybitniejszy, a Gentile jako artysta jest co najmniej przeciętny.
Vasari nie waży też proporcji w opisie dzieł. Czasem rozpisuje się nad mało znaczącymi przedstawieniami, a inne jedynie zdawkowo wspomina - jak np. fresk Bonozzo Gozzolego "Pochód Trzech Króli", skwitowany byle zdaniem, a będący w istocie jednym z wybitniejszych dzieł tego twórcy i należący w ogóle do najważniejszych fresków renesansowych, zwłaszcza w kontekście historii Medyceuszy. Cóż, nie zawsze Vasari ważył proporcje i nie zawsze wyczuł wagę prawdziwego dzieła. W dodatku autor posługiwał się mało wiarygodnymi, kwiecistymi sformułowaniami opisując niektóre faworyzowane przez siebie prace. W żywocie Desiderio da Settignano o jednej z rzeźb pisze, iż jest ona tak piękna, że lepszej nie można sobie wyobrazić. Czy aby na pewno? A późniejsze prace Michała Anioła? Otóż, sam Vasari cenił prace Michelangelo bardziej od wszystkich innych rzeźb razem wziętych. Ale nie przeszkodziło mu to napisać powyższej pochwały w odniesieniu do mniej znaczącego artysty i powtórzyć w dziesiątkach innych miejsc podobnej oceny o wyjątkowości dzieła. To taka figura stylistyczna manierystycznego pisarza.
W tomie 3 nie brak też - dla odmiany - iście złotych myśli. W żywocie Signorellego Vasari pisze takie oto zdanie: "Byłoby lepiej zachować dzieła sztuki w niektórych wypadkach (zwłaszcza jeżeli wyszły spod ręki znakomitych artystów) nawet na wpół zniszczone, niż dawać je do odnowienia nie znającym się na tym". Prawdziwe? A jakże! Nawet dziś, w praktyce konserwatorskiej, bardzo aktualne! W innym żywocie wspomina o jednym artyście, pisząc że był on wykształcony w SZTUKACH PIĘKNYCH. Jak zauważył tłumacz, Karol Estreicher, Vasari bodaj po raz pierwszy tu używa tego określenia w znaczeniu, jakie przypisujemy mu dziś, a jakie ugruntowało się właściwie dopiero w XVIII-XIX w.(!) Vasari zatem to nie tylko prekursor nowoczesnej krytyki artystycznej, ale też niezmordowany piewca nowego statusu artysty, który winien być postrzegany jako ktoś więcej niż zwykły rzemieślnik.

Trzecia część wielotomowej polskiej edycji Żywotów, wraz z poprzednim tomem 2 składa się na jedną całość poświęconą epoce quattrocenta, traktowanej przez Vasariego jako czas szczególnego rozwoju sztuki (choć jeszcze nie jej apogeum). W tomie omawiana jest działalność tak znaczących artystów tego czasu, jak Botticelli, Verrocchio, rodzina Bellinich, czy spokrewniony z tymi...