Chodząc na kiermasze biblioteczne bardzo często wychodzę z kupą książek, które lądują na „kupce wstydu” i czekają aż po nie sięgnę. W zeszłym roku wyszedłem z kilkoma pozycjami traktującymi o życiu po śmierci. W końcu postanowiłem po jedną sięgnąć.

Od razu zaznaczę, że wierzę iż istnieje życie po śmierci. Czemu o tym wspominam? Ponieważ w życiu nie słyszałem o takiej kupie bzdur jakie wyczytałem w tej książce. Opis na okładce z dumą twierdzi, że: „ta książka obala wszystkie mity o naszej śmiertelności” – nie muszę mówić, że nie przedstawiono ŻADNYCH dowodów? A nie przepraszam… dowodami są taśmy z seansów psychologa Georg’a Woods’a i jego asystentki Betty Green biegających do Leslie Flinta (o nim trochę później), które ten przeprowadzał po ciemku.

Przejdźmy do rzeczy jak wygląda nasze życie po śmierci? Ano niezależnie co robisz trafiasz do miejsca gdzie jest Ci dobrze, więc dzieciaczki nie przejmujcie się i kropnijcie każdego zawadzającego wam drania bo i tak traficie do fajnego miejsca. W owym fajnym miejscu traficie do fajnego domku z ogródkiem (co ciekawe BARDZO ważne jest by owy fajny domek na wsi miał fajny ogródek), gdzie kwiatki same rosną i w ogóle natura jest fajna. Zwierzaczki tez mają swoją duszę i mogą z nami rozmawiać, oczywiście jeśli to są pieski, kotki, koniki, krówki bo komarów i much tam nie ma (coś ta natura dyskryminuje kto może dołączyć do zastępów niebieskich nieprawdaż?). Oczywiście mamy jeszcze miasta z białego kamienia, teatry, kina – gdzie puszczają rzeczy z przesłaniem (przykro mi dzieci nie obejrzycie sobie w niebie Avengers). No i rozwój duszy, owszem możesz wejść na wyższy stopień, pod warunkiem, że staniesz się częścią hipisowskiego kolektywu i porzucisz swoją indywidualność. Tak, takie farmazony ta książka popycha a pan Neville Randall bez żadnej refleksji spisuje ją sobie w tą małą książeczkę.

Pomówmy jeszcze o Leslie Flint’cie – tym fajnym medium, które dla autora najwyraźniej jest autentyczne. Cóż… pomija on fakt, że wielokrotnie został zdemaskowany jako szarlatan, owszem podaje on wyniki testu z taśmą, jednak wygodnie zapomina, że linie zostawione na taśmie nie zgadzały się ze stanem początkowym – zupełnie jakby taśma została zerwana, a proszony o powtórzenie eksperymentu odmówił. Pominął osoby, które twierdziły, że nie rozmawiały ze zmarłymi bliskimi skupiając się na kardynale Canterburry. No bo przecież bardzo ciężko imitować znaną publiczną osobę prawda? A gdy ktoś zwrócił uwagę, że kardynał który był krasomówcą za życia mówi zupełnie inaczej, poszło stwierdzenie od samego kardynała: no nie żyję, tu się inaczej mówi, ja w ogóle nie potrzebuję ust, na ziemi się będą czepiać bo się boją – zaiste przekonujące.

Pan Neville Randall spisał sobie taśmy, potraktował je jako dowód na życie po śmierci, pomijając niewygodnie dla siebie fakty. Mnie bardziej martwi przesłanie jakie Flint i ta książka niesie – niezależnie co zrobisz i tak w końcu trafisz do raju. Nie wiem jak szeroki jest to pogląd, ale starczy dla niektórych by sięgnąć za broń, bądź wywołać krzywdę u innego człowieka.
Jedynie mała forma tej książeczki ratuje ją przed totalnym dnem.

P.S.
Padało wiele znanych ludzi Oscar Wilde, Mahatma Ghandi, Szopen, ale ciekawym zbiegiem okoliczności nikt nie wspominał o Adolfie Hitlerze, ciekawe czemu? Gdybym usłyszał, że wszyscy tam idą zapytałbym się w końcu jednego z tych duchów o jego życie pośmiertne.

Chodząc na kiermasze biblioteczne bardzo często wychodzę z kupą książek, które lądują na „kupce wstydu” i czekają aż po nie sięgnę. W zeszłym roku wyszedłem z kilkoma pozycjami traktującymi o życiu po śmierci. W końcu postanowiłem po jedną sięgnąć.

Od razu zaznaczę, że wierzę iż istnieje życie po śmierci. Czemu o tym wspominam? Ponieważ w życiu nie słyszałem o takiej...