Umówmy się - tereny Azji Południowo-wschodniej, coraz popularniejsze miejsca wakacyjnych podróży, wydają się mniej egzotyczne niż stosunkowo bliższa Azja Centralna. Każdy chyba słyszał o Malezji, o Brunei lub Filipinach, ale Kirgistan? Turkmenistan?
O tym właśnie opowiada "Zjadłem Marco Polo" - o zaprzeczeniu, że Azja Centralna jest odległa, egzotyczna i obca. Myślę, że to trochę za sprawą autora, dla którego te post-sowieckie republiki są jak drugi dom, trochę za sprawą tego, jak opisuje pokonywane odległości i specyfikę podróżowania przez bezdroża azjatyckich "stanów". Jest tu trochę anegdot z poprzednich wypraw, trochę cennych doświadczeń podanych z myślą o tych, którzy sami chcieliby wyprawić się w ten niezwykły rejon świata; przeszłość miesza się z obecną podróżą jakby na dowód, że w podróży nieistotny jest czas, nawet ten ograniczony wizami, ale ludzie i miejsca, które dosłownie się przeżywa.
Autor w posłowiu przyznaje, że dla motocyklistów ta książka może być rozczarowaniem, bo mocno okroił opisy zmagań z maszynami, wszystkie techniczne detale są podane w takich ilościach, że nie wystraszą nawet kompletnego laika w sprawach motoryzacji. Motocykliści może poczują się rozczarowani, ale wspomnienia Samborskiego bronią się i tak, chociaż do literackich fajerwerków jeszcze trochę brakuje - mimo czytelnych śladów inspiracji warsztatem Kapuścińskiego.
Ale zdjęcia! Dla samych zdjęć, surowego, oszczędnego piękna przedstawionych krajobrazów, niezmierzonych przestrzeni, wobec których człowiek jest niczym - warto po tę książkę sięgnąć.

Umówmy się - tereny Azji Południowo-wschodniej, coraz popularniejsze miejsca wakacyjnych podróży, wydają się mniej egzotyczne niż stosunkowo bliższa Azja Centralna. Każdy chyba słyszał o Malezji, o Brunei lub Filipinach, ale Kirgistan? Turkmenistan?
O tym właśnie opowiada "Zjadłem Marco Polo" - o zaprzeczeniu, że Azja Centralna jest odległa, egzotyczna i obca. Myślę, że to...