Czytałam ten reportaż 10 dni, choć to nieco ponad 300 stron. Inaczej nie mogłam. Pamiętam tę tragedię z przekazów w telewizji.
Wstrząsający atak terrorystyczny pierwszego dnia roku szkolnego w Biesłanie na Kaukazie, w Północnej Osetii. Trzy dni niepewności i staje się najgorsze...
Doskonale napisany reportaż człowieka, który mieszkał wiele lat na Kaukazie. Powraca tam po 40 dniach od tragedii, po roku i po 10 latach. Między zapisami rozmów, wspomnień, przedstawia historię regionu, swoistego tygla etnicznego, w którym każdego dnia może znowu wybuchnąć wojna.
W tym roku minie we wrześniu 20 lat od tamtych zdarzeń.

Czytałam ten reportaż 10 dni, choć to nieco ponad 300 stron. Inaczej nie mogłam. Pamiętam tę tragedię z przekazów w telewizji.
Wstrząsający atak terrorystyczny pierwszego dnia roku szkolnego w Biesłanie na Kaukazie, w Północnej Osetii. Trzy dni niepewności i staje się najgorsze...
Doskonale napisany reportaż człowieka, który mieszkał wiele lat na Kaukazie. Powraca tam po...

Ktoś tutaj "zaszeregował" tę książkę nie jako reportaż, a literaturę piękną i po przeczytaniu myślę, że było to całkiem uzasadnione. Autorzy, być może po to, żeby nadać opowieści dynamiki, gdzieniegdzie postawili na rekonstrukcję wydarzeń i dialogów - częściowo na bazie zachowanych materiałów i przeprowadzonych rozmów, częściowo na zasadzie "mogło tak być/ mogli tak myśleć", jednak bez wyraźnego rozróżnienia. Choć ten zabieg jest zrozumiały i oczywiście praktykowany w gatunku, to mi znacznie utrudnił odbiór. Po trochu dlatego, że moim zdaniem temat nie potrzebuje takiej fabularyzacji, po trochu dlatego, że literacko nie wyszło to najzręczniej. Nie obyło się też bez poetyki ocierającej się o egzaltację, dłużyzn i po prostu nierównego poziomu.

Doceniam natomiast włożone w treść serce, w którym widać ciekawość świata i ludzi, a także nie byle jaką umiejętność docierania do rodzin ofiar i wsłuchiwania się w ich ból. To wiele znaczy.

Ktoś tutaj "zaszeregował" tę książkę nie jako reportaż, a literaturę piękną i po przeczytaniu myślę, że było to całkiem uzasadnione. Autorzy, być może po to, żeby nadać opowieści dynamiki, gdzieniegdzie postawili na rekonstrukcję wydarzeń i dialogów - częściowo na bazie zachowanych materiałów i przeprowadzonych rozmów, częściowo na zasadzie "mogło tak być/ mogli tak...

Nie wiem jak zacząć. Są tragedie dla których najlepszym komentarzem jest milczeć. Wojna jest zawsze bezwzględna. Zawsze bezwzględnie dotyka tych niewinnych. Książka próbuje się z tym zmierzyć. Próbuje opowiedzieć tragedię niewyobrażalną dla rodzin – ojców i matek którzy stracili swoje dzieci. Książka nie szuka winnych – ci wyłaniają się sami – elity rosyjskie, FSB, wojsko. Trudno jest mi wybielać tych co do masakry doprowadzili – czeczeńskich partyzantów. A może warto właśnie. Warto się zastanowić kto mógł być sprawcą zajęcia szkoły w Biesłanie, podobnie jak wcześniej moskiewskiego teatru na Dubrowce. Choćby dla tych wątpliwości warto sięgnąć po tą książkę.

Nie wiem jak zacząć. Są tragedie dla których najlepszym komentarzem jest milczeć. Wojna jest zawsze bezwzględna. Zawsze bezwzględnie dotyka tych niewinnych. Książka próbuje się z tym zmierzyć. Próbuje opowiedzieć tragedię niewyobrażalną dla rodzin – ojców i matek którzy stracili swoje dzieci. Książka nie szuka winnych – ci wyłaniają się sami – elity rosyjskie, FSB, wojsko....

To poruszająca historia, opowiada o tragedii, która dotknęła mieszkańców miasta. 1 września 2004 roku w podczas inauguracji roku szkolnego w Szkole nr 1 w Biesłanie doszło do zamachu. Podczas Dnia Wiedzy terroryści zaatakowali najsłabszych, bezbronne przebywające w placówce dzieci, ich rodziców – najczęściej matki oraz nauczycieli. Czytelnik otrzymuje sprawozdanie pisane na gorąco, ponieważ jeden z autorów -Zbigniew Pawlak był w Biesłanie kilka dni po tych tragicznych wydarzeniach. W reportażu oddał głos rodzinom, dzieciom, przyjaciołom przez co wszystkie relacje przepełnione są bólem. Opisani są tutaj terroryści zwani Szakalami, którzy mieli notabene wywołać wielką wojnę na całym Kaukazie. Poznajemy też sylwetki komandosów – bohaterów. Czytelnik ma okazję poznać historia dzieci i ich rodziny, tego dnia, czterdzieści dni, rok i dziesięć lat po tym strasznym zdarzeniu. W przejmujący sposób ukazane jest tutaj istniejące na Kaukazie zakłamanie, bezradność, ból i żal. To niewątpliwie przejmujący reportaż i nie sposób zapomnieć o zdarzeniach opisanych w książce. Kolejna pozycja godna polecenia, którą przeczytałam w 2020 roku.

To poruszająca historia, opowiada o tragedii, która dotknęła mieszkańców miasta. 1 września 2004 roku w podczas inauguracji roku szkolnego w Szkole nr 1 w Biesłanie doszło do zamachu. Podczas Dnia Wiedzy terroryści zaatakowali najsłabszych, bezbronne przebywające w placówce dzieci, ich rodziców – najczęściej matki oraz nauczycieli. Czytelnik otrzymuje sprawozdanie pisane na...

Smutna i przejmująca jest ta książka. Autor porusza w niej temat zamachu na szkołę w Biesłanie. Opisuje sam czym terrorystów, to co zrobili rosyjscy żołnierze, opisuje dzieci i ich rodziny, tego dnia, czterdzieści dni, rok i dziesięć lat po. W przejmujący sposób pokazuje zakłamanie, bezradność, ból i żal. Bohaterstwo osób oddających życie za innych, szaleństwo tych dla których życie ludzkie nic nie jest warte. Warto przeczytać ta książkę żeby trochę zmienila się perspektywa co tak naprawdę powinno być dla nas w życiu ważne.

Smutna i przejmująca jest ta książka. Autor porusza w niej temat zamachu na szkołę w Biesłanie. Opisuje sam czym terrorystów, to co zrobili rosyjscy żołnierze, opisuje dzieci i ich rodziny, tego dnia, czterdzieści dni, rok i dziesięć lat po. W przejmujący sposób pokazuje zakłamanie, bezradność, ból i żal. Bohaterstwo osób oddających życie za innych, szaleństwo tych dla...

Biesłan.
Jedno słowo. Nazwa miasta. Nie! Miasteczka.
Biesłan. Atak terrorystyczny.
Tu polecam podcast radia RMF FM: ""My potrzebujemy krwi dzieci"! Kto odpowiada za egzekucję w Biesłanie?" - https://www.rmfon.pl/podcasty/misja-specjalna.

Nie jestem w stanie jej zrecenzować. Bo jak można recenzować wspomnienia tych, którzy przeżyli masakrę? Tych, którzy widzieli śmierć tylu dzieci?

Biesłan.
Jedno słowo. Nazwa miasta. Nie! Miasteczka.
Biesłan. Atak terrorystyczny.
Tu polecam podcast radia RMF FM: ""My potrzebujemy krwi dzieci"! Kto odpowiada za egzekucję w Biesłanie?" - https://www.rmfon.pl/podcasty/misja-specjalna.

Nie jestem w stanie jej zrecenzować. Bo jak można recenzować wspomnienia tych, którzy przeżyli masakrę? Tych, którzy widzieli śmierć...

Biesłan - małe miasto w Osetii Północnej, wielkości średniego miasta powiatowego w Polsce. Mała kropeczka na mapie Rosji. To właśnie tutaj wydarzyła się tragedia, która spowodowała, że z mieszkańcami tego miasta solidaryzował się cały świat. Zginęły 334 osoby, z czego ponad połowa to dzieci.
Zbigniew Pawlak stara się przedstawić tragiczne wydarzenia z biesłańskiej szkoły od środka. Oddaje głos rodzinom ofiar, ludziom, którym udało się przeżyć ten trzydniowy horror. Jest to bardzo bolesne świadectwo. Jak żyć z świadomością, że nie udało się ocalić swoich dzieci? Co zrobić, aby ponownie uwierzyć w dobrą naturę ludzką, po takich wydarzeniach? Ta trauma zostanie bardzo długo.
Po ukończeniu lektury zostało mi w głowie wiele pytań.
Kto stoi za atakiem na szkołę i jaki był motyw?
Dlaczego wojsko zaczęło szturm wiedząc, że jest tylu uwiezionych zakładników?
Dlaczego oddziały specjalne "Alfa" i "Wympiel" nie były na pozycjach w momencie rozpoczęcia szturmu?
Jak to możliwe, że terroryści mogli prędzej się tak doskonale przygotować do tej operacji? (ścięte drzewa przed szkołą, zamurowana broń w ścianie szkoły)
Te i wiele pytań pewnie na zawsze zostaną bez odpowiedzi.

Biesłan - małe miasto w Osetii Północnej, wielkości średniego miasta powiatowego w Polsce. Mała kropeczka na mapie Rosji. To właśnie tutaj wydarzyła się tragedia, która spowodowała, że z mieszkańcami tego miasta solidaryzował się cały świat. Zginęły 334 osoby, z czego ponad połowa to dzieci.
Zbigniew Pawlak stara się przedstawić tragiczne wydarzenia z biesłańskiej szkoły od...

Nie da się czytać tej książki na spokojnie. Nie da się nie współczuć, czuć przerażenie i obrzydzenie wobec ogromu tragedii, jaka spotkała głównie niewinne dzieci. Bardzo smutna, piekielnie szczera i prawdziwa książka.
Myślę,że takie pozycje powstały po to, by nigdy więcej takie tragedie się nie powtórzyły. Czytałam ze łzami w oczach i szczerym poruszeniem.

Nie da się czytać tej książki na spokojnie. Nie da się nie współczuć, czuć przerażenie i obrzydzenie wobec ogromu tragedii, jaka spotkała głównie niewinne dzieci. Bardzo smutna, piekielnie szczera i prawdziwa książka.
Myślę,że takie pozycje powstały po to, by nigdy więcej takie tragedie się nie powtórzyły. Czytałam ze łzami w oczach i szczerym poruszeniem.

Dawno nie czytalam tak dobrej ksiazki - troche glupio tak napisac, bo temat jednak nie jest najlepszy do zachwycania sie, ale uklony do autora!
Bardzo przejrzyscie napisana, dygresje o tym czy tamtym spojne. Temat nad wyraz ciekawy. Kaukaz w moim pojeciu byl tak odlegly, malo interesujacy - a nagle stal sie tak bliski.

Dawno nie czytalam tak dobrej ksiazki - troche glupio tak napisac, bo temat jednak nie jest najlepszy do zachwycania sie, ale uklony do autora!
Bardzo przejrzyscie napisana, dygresje o tym czy tamtym spojne. Temat nad wyraz ciekawy. Kaukaz w moim pojeciu byl tak odlegly, malo interesujacy - a nagle stal sie tak bliski.

Biesłan to miasteczko znajdujące się u podnóża gór Kaukazu.

W 2004 roku podczas rozpoczęcia nowego roku szkolnego do placówki wtargnęli uzbrojeni napastnicy. Zginęły 334 osoby, z czego połowa to dzieci. Był to jeden z największych zamachów w Europie.

Jeden z autorów odwiedził to miasto, oddał głos rodzinom, dzieciom, przyjaciołom. Wszystkie relacje przepełnione są bólem i rozpaczą. Zbigniew Pawlak skrupulatnie przygotował się do reportażu, wykazał się taktem i wrażliwością. Nie szukał taniej sensacji, nie żerował na tragedii.

''Pęknięte miasto Biesłan" jest znakomitym kompendium wiedzy o tych wydarzeniach. Mądra, szczera i pouczająca książka

Biesłan to miasteczko znajdujące się u podnóża gór Kaukazu.

W 2004 roku podczas rozpoczęcia nowego roku szkolnego do placówki wtargnęli uzbrojeni napastnicy. Zginęły 334 osoby, z czego połowa to dzieci. Był to jeden z największych zamachów w Europie.

Jeden z autorów odwiedził to miasto, oddał głos rodzinom, dzieciom, przyjaciołom. Wszystkie relacje przepełnione są bólem...