"Otóż wracałem ubiegłej nocy z Aleksandrowki i padł mi w drodze mój wspaniały jednochodziec. Całą noc przesiedziałem nad koniem, przemyślałem całe swoje życie". W ostatnim, dwudziestym piątym rozdziale główny bohater o imieniu Tanabaj zamierza napisać list i chce w nim umieścić między innymi powyższe dwa zdania. W książce poznajemy jego życie. Żywot ten nie był usłany różami, raczej kolczastymi cierniami. Gulsary to jego koń. Gulsary umiera, a Tanabaj rozmyśla i przypomina sobie najważniejsze chwile swego życia. Trudna, nieprosta to była egzystencja i wypełniona była rożnego rodzaju zmartwieniami oraz utrapieniami.
Powieść jest smutna. W wielu miejscach wręcz niezwykle smutna i tragiczna. Opowiada o losach wymienionego wyżej Kirgiza Tanabaja Bekasowa i konia Gulsarego. Ich niełatwe losy się przeplatają, rozchodzą się i znów łączą. Starość dopadnie ich obu, ale śmierć pierwsza odbierze życie Gulsaremu, który umrze na oczach opiekuna. To wydarzenie staje się pretekstem do wspomnień u Tanabaja i dzięki temu czytelnik poznaje historię życia konia oraz człowieka, których los wystawiał co chwilę na ciężkie próby.
Książka niewesoła, ale warta przeczytania. Powieść po przeczytaniu pozostaje w pamięci na długo, wyróżnia się, jest ponadprzeciętna. W moim odczuciu należy się ocena 8/10.

"Otóż wracałem ubiegłej nocy z Aleksandrowki i padł mi w drodze mój wspaniały jednochodziec. Całą noc przesiedziałem nad koniem, przemyślałem całe swoje życie". W ostatnim, dwudziestym piątym rozdziale główny bohater o imieniu Tanabaj zamierza napisać list i chce w nim umieścić między innymi powyższe dwa zdania. W książce poznajemy jego życie. Żywot ten nie był usłany...