Czytacie każdą książkę do końca? Ja zawsze mam taką zasadę, nieważne jak bardzo by mi się nie podobała. To uciążliwa zasada, ale nie umiem się jej wyzbyć. Gdyby nie ona, powyższą książkę rzuciłabym po 20 stronach. Dlaczego? Przeczytajcie do końca!🔥

Prawdą jest, że o zaburzeniach odżywiania trzeba mówić głośno. Wokół zaburzeń odżywiania krąży wiele mitów. To CHOROBA, nie wybór. Chorują na nią wszyscy- nie tylko małe dziewczynki, nastolatki- to także dorosłe kobiety, dorośli mężczyźni. Z tym problemem może borykać się każdy- chorzy nie zawsze są skrajnie otyli ani wychudzeni, są to także osoby z wagą prawidłową, których świat został zdominowany przez jedzenie emocjonalne i głodówki.

Skutki zaburzeń odżywiania pozostają z chorymi na zawsze. To nie mit, to fakt. Nawet długo po wyzdrowieniu ukryte gdzieś głęboko przed światem chorobowe myśli odzywają się, nakłaniają do powrotu do starych nawyków.

Autorka książki zwraca uwagę głównie na bulimię i anoreksję- klasyfikuje je, wyznacza kryteria diagnostyczne i opisuje sposób leczenia. Niestety czyni to w tak naukowy sposób, implementując tak wiele badań, że dla zwykłego śmiertelnika (to ja) książka wydaje się po prostu nudna i niezrozumiała. Sądzę, że dla osoby z wykształceniem psychodietycznym ta pozycja okaże się ciekawa i bardzo wartościowa.

Mam nadzieję, że trafię na bardziej zrozumiałe i prostsze pod względem językowym powieści dotykające problemu zaburzeń odżywiania. Chcę wiedzieć więcej, edukować się i poszerzać swoją wiedzę w tym aspekcie. Naprawdę warto ❤

Czytacie każdą książkę do końca? Ja zawsze mam taką zasadę, nieważne jak bardzo by mi się nie podobała. To uciążliwa zasada, ale nie umiem się jej wyzbyć. Gdyby nie ona, powyższą książkę rzuciłabym po 20 stronach. Dlaczego? Przeczytajcie do końca!🔥

Prawdą jest, że o zaburzeniach odżywiania trzeba mówić głośno. Wokół zaburzeń odżywiania krąży wiele mitów. To CHOROBA, nie...