Chciałem mu wierzyć. Augustyn przekonał mnie, że wiara daje szczęście, pewność w zmiennym świecie, nadzieję. Ale nie przekonał mnie, że stara się dowieść prawdy samej w sobie.
Jego wywody sprowadzają się do połączenia dogmatu i logiki związanej ze strukturą języka, gramatyki. Do tego dialektyka, retoryka którą przecież się zajmował.
Ale czy spójne argumentacyjne wywody, naukowe metody, rzetelność metody są więcej warte od miłości Boga i bliźniego, nagrodzonych przyszłym życiem wiecznym? Odpowiedź zależy od tego, czy szukamy istoty rzeczy czy ujęcia życia w sposób dla nas miły.
I tak na koniec dnia sprowadza się to też do wiary, taki obraz tego rozdroża między kazaniem księdza a filozofią.
Kolejna rzecz, można by oczekiwać że Augustyn będzie miał szerokie horyzonty. Gdyż przed nawróceniem miał okres manichejski, potem sceptyczny, również niezgodne z christianizmem doświadczenia życiowe. Jednak do całego tego okresu odnosi się tylko z pogardą i w kategorii błędu, co trochę rozczarowuje. Trzyma się roli dogmatyka. Również "zezwala" na wielość poglądów tak długo, jak będą to różne interpretacje Biblii. Krytykuje dociekliwych, eksperymentatorów.
Znajdziemy tu najpierw tezę a potem argumentację, co na plus autor nie ukrywa tego. Fajna jest również możliwość prześledzenia życia Augustyna, które jak na 1600 lat temu wiele łączy z naszymi życiami. Starał się żyć dobrze. Styl też nastraja do książki pozytywnie, i ładne wydanie.

Chciałem mu wierzyć. Augustyn przekonał mnie, że wiara daje szczęście, pewność w zmiennym świecie, nadzieję. Ale nie przekonał mnie, że stara się dowieść prawdy samej w sobie.
Jego wywody sprowadzają się do połączenia dogmatu i logiki związanej ze strukturą języka, gramatyki. Do tego dialektyka, retoryka którą przecież się zajmował.
Ale czy spójne argumentacyjne wywody,...