Po 37 latach izolacji i wygnania Wiktoria Eugenia powraca do Hiszpanii, utraconego kraju, jako prababcia na chrzest prawnuka i żona zdetronizowanego króla. Ta podróż powoduje u niej lawinę wspomnień- od dzieciństwa, młodości, małżeństwa, narodzin i chorób dzieci.

Niestety, co z wielkim żalem muszę napisać, powieść zupełnie mi się nie podobała. Forma wspomnieniowa jest tutaj ciężka w czytaniu, zdarzenia są przedstawiane niechronologicznie, przeplatają się pomieszane, czasami miałam wrażenie, że ciągle czytam o tym samym, a nie poznałam innych aspektów z życia Wiktorii. Głównie odniosłam wrażenie, że dowiedziałam się sporo nieistotnych rzeczy, które zaraz ulatują z głowy, niż coś istotnego, dotyczącego samej historii. Najbardziej rzutuje na fabułę i narrację opowiadanie z perspektywy czasu o wydarzeniach- analiza ich ponowna, by mieć właściwy ogląd- to bardzo nuży, nie zliczę ile razy pojawiały się takie wtrącenia jak: „ myślę teraz”, „wówczas nie przewidywałam”, „dopiero teraz wiem”.

Tak więc, nie zaliczę „Wygnanej królowej” do udanej lektury powieści historycznej, ale może komuś przypadnie do gustu ta relacja wspominkowa z małą ilością dialogów. Ja ze swojej strony nie polecam.

„Wszystko zależy od słusznych lub nieporadnych wyborów wyznaczających nasze ścieżki ku przyszłości.”

Po 37 latach izolacji i wygnania Wiktoria Eugenia powraca do Hiszpanii, utraconego kraju, jako prababcia na chrzest prawnuka i żona zdetronizowanego króla. Ta podróż powoduje u niej lawinę wspomnień- od dzieciństwa, młodości, małżeństwa, narodzin i chorób dzieci.

Niestety, co z wielkim żalem muszę napisać, powieść zupełnie mi się nie podobała. Forma wspomnieniowa jest...