Daję neutralne 5*. Książka ani mnie nie rozczarowała, ani nie zachwyciła. Ot, takie tam powieścidło, napisane bardzo w stylu Wiśniewskiego. Niczym nie zaskoczył - było dużo o seksie, nauce, muzyce, był nadwrażliwy mężczyzna i tabuny wielbiących go, pięknych, wyuzdanych kobiet, i lokowanie produktów Apple. Była całkowicie nieprawdopodobna, melodramatyczna historia jak z taniej bajki: mężczyzna dostaje udaru i trafia do szpitala w Amsterdamie. Z całego świata przylatują go odwiedzić wszystkie byłe kobiety. Zranione, porzucone, okłamywane i oszukiwane pielgrzymują jak do świętego. Bo i tak go trochę Wiśniewski wykreował. Główny bohater to mężczyzna idealny do tego stopnia, że każda była uważa go za arcydzieło, a ich rozstanie za niebywały dar. Jego firma z Berlina płaci gigantyczne pieniądze za leczenie, dyrektor szpitala i lekarze wzruszają się jego obecnością i rozmowami z nim. No bóg nie człowiek! Oczywiście wszyscy, jak to u Wiśniewskiego, są szalenie bogaci, wykształceni, inteligentni wysoko ponad średnią, piękni, seksowni, wyrafinowani w łóżku; bywają w drogich i ekskluzywnych miejscach, i znają biegle kilka-kilkanaście języków. JLW nie ukazuje w swych książkach realnego świata tylko bańkę, w której albo sam żyje, albo którą sobie wyobraża, by żyć.
Książkę czytało się powoli, bo też akcja tak wolno się posuwa. "Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie" to dygresyjna powieść należąca do twórczości łatwych wzruszeń. Tego zbaczania na manowce i chaotycznego przeplatania wątków u Wiśniewskiego nie lubię. Ale cóż, autor urodził się w 1954 roku, i jak każdy starszy pan cierpi na lekkie nietrzymanie tematu.
Minus też dla wydawnictwa "Znak" za wypuszczenie kolejnego korektorskiego bubla. W stopce redakcyjnej nikt nie miał już nawet odwagi podpisać się nazwiskiem jako fachura od poprawek. I tak w książce ktoś przychodzi z "dwoma córkami" a nie "dwiema", jest Stargard Szczeciński, który na dobry rok przed wydaniem książki zmienił nazwę na Stargard, z partykuły "nie" zrobiono zaimek "niej" itp. Literówek też kilka znalazłem. Cóż, w sumie tu też nie ma zaskoczenia. "Znak" ma raczej niskie standardy, jeśli chodzi o korektę tekstów. Jak widać trzyma poziom.

Daję neutralne 5*. Książka ani mnie nie rozczarowała, ani nie zachwyciła. Ot, takie tam powieścidło, napisane bardzo w stylu Wiśniewskiego. Niczym nie zaskoczył - było dużo o seksie, nauce, muzyce, był nadwrażliwy mężczyzna i tabuny wielbiących go, pięknych, wyuzdanych kobiet, i lokowanie produktów Apple. Była całkowicie nieprawdopodobna, melodramatyczna historia jak z...