Czy macie ochotę wybrać się w podróż w Himalaje? Jeżeli tak, to mam dla Was ciekawą propozycję.

Wędruję, aby żyć. Listy z Himalajów autorstwa Reinholda Messnera są niesamowitą opowieścią o wspinaczkach wysokogórskich, które odbywały się na przestrzeni kilkudziesięciu lat, a dokładnie od 1850 do 2020 r. W książce oprócz korespondencji Autora są też listy pisane przez innych badaczy i himalaistów.

Książka podzielona jest na pięć głównych rozdziałów: Czas pionierów, Czas bohaterów, Okres rozkwitu, Cisza radiowa i Wiek sieci. Każdy z tych rozdziałów daje pogląd, jakie emocje, oczekiwania i problemy towarzyszyły badaczom i himalaistom w czasie ich wypraw i jak się one zmieniały w poszczególnych latach.

Właśnie dzięki tym listom zebranym w tej książce, dowiadujemy się wszystkiego na gorąco, co się wydarzyło w bazie i to, co potencjalnie było zaplanowane na kolejne dni. Według mnie jest to wielki atut. W książkach pisanych po jakimś czasie, treść jest w pewien sposób przetworzona i nie oddaje w pełni tych wszystkich emocji i sytuacji. Wydarzenia w pewnym sensie zostają ukazane na chłodno, po dokładnym przemyśleniu, czasami mam nawet mam wrażenie, że z pewnym dystansem. W listach mamy całą paletę emocji zarówno pozytywnych, jak i negatywnych.

Rozdział, który zdecydowanie dał mi do myślenia, to Wiek sieci. Moim zdaniem jest "przepowiednią" nadchodzącej katastrofy, która rozgrywa się i będzie się nasilać tam wysoko w górach i już wyjaśniam dlaczego. Mimo, że miałam świadomość komercjalizacji, która z każdym rokiem jest coraz większa (zwłaszcza mowa tutaj o Mount Everest), to dopiero listowna relacja Reinholda Messnera z tego okresu daje szerszy obraz całej sytuacji i skłania do większych przemyśleń na ten temat. Zwłaszcza "Everest Flash", czyli oferta błyskawicznego zdobycia najwyższego szczytu świata. Teoretycznie każdy może wejść na Everest, wystarczy mieć odpowiednią ilość pieniędzy. Nie trzeba mieć doświadczenia, umiejętności, zdrowia - wystarczy zapłacić. Nawet nie potrzeba dużo czasu, współczesna technologia daje bardzo wiele rozwiązań np., aklimatyzacja odbywała się w specjalnym namiocie, co daje oszczędność czasu i nie trzeba robić tego w poszczególnych bazach. Nawet kwestia samotnych wypraw lub w mniejszym zespole przestaje być mile widziane, bo zaburzają zdobycie szczytu "turystom". Działania takie mogą przyczynić się do zwiększenia niebezpiecznych sytuacji.

W tej książce znajdziecie nie tylko informacje o zdobywaniu najwyższych szczytów i tego, co działo się w bazie, ale dowiecie się również trochę o sytuacji politycznej, mieszkańcach, kulturze itp.

Wędruję, aby żyć. Listy z Himalajów nie jest grubą książką, ale jej zawartość stanowi wielką wartość. Czyta się ją szybko, ale w moim przypadku czasami powodowała pewne zatrzymanie. Zwłaszcza, jak czytałam list pełen optymizmu i nadziei, a po przeczytaniu okazywało się, że był to ostatni list jego autora.

Na koniec chciałbym przytoczyć cytat, który zapadł mi w pamięć: "[...]Fontanną zdrowia nie jest dla mnie wspinaczka sama w sobie, często wystarcza piękna okolica, po której mogę się poruszać i jestem szczęśliwy. Wędruję, aby żyć".

Polecam Wam tę książkę.

Czy macie ochotę wybrać się w podróż w Himalaje? Jeżeli tak, to mam dla Was ciekawą propozycję.

Wędruję, aby żyć. Listy z Himalajów autorstwa Reinholda Messnera są niesamowitą opowieścią o wspinaczkach wysokogórskich, które odbywały się na przestrzeni kilkudziesięciu lat, a dokładnie od 1850 do 2020 r. W książce oprócz korespondencji Autora są też listy pisane przez innych...