„Jest to region przepięknych krajobrazów i skomplikowanych dziejów zamieszkujących go ludzi. To kraina wielkich wysokości i hipnotyzujących głębi, orłów i winnic, sadów i śladów dawnych cywilizacji, to ziemia nosząca tatuaż nieopowiedzianych historii, podzielona dziś między trzy kraje Macedonię Północną, Albanię i Grecję jest jednym z najstarszych kulturowych tygli w Europie i na Bliskim Wschodzie.”, tak Kapka Kassabova pisze we wstępie do reportażu, w którym podąża śladem swoich przodków, urodzonych w okolicach dwóch jezior, Ochrydzkiego i Prespy.

Autorka podobnie jak w swojej starszej książce „Granica. Na krawędzi Europy”, gdzie przyglądała się pograniczu Bułgarii, Turcji i Grecji opowiada o krainie, gdzie trwa nieustana migracja i dochodzi do bolesnego styku wielu kultur. Kassabova przemierza region wzdłuż pozostałości dawnej drogi Via Eg natia, która przed wiekami prowadziła z Konstantynopola do Rzymu, będąc łącznikiem między wschodem i zachodem. Odwiedza zarówno średniowieczne cerkwie związane ze św. Naumem i Klimentem, ukryte w skałach monastyry, ale i klasztory derwiszów, przedstawicieli islamskiego mistycycyzmu. Trafia na pozostałości z czasów I i II wojny światowej, odnajduje też ślady wojen bałkańskich, czy wojny domowej w Grecji, zagląda również do betonowych bunkrów w Albanii, a więc pozostałości reżimu Envera Hoxhy. Bułgarka o macedońskim rodowodzie wychowana w Nowej Zelandii, a obecnie żyjąca w Szkocji podczas tej podróży poszukuje własnych korzeni i próbując udowodnić, że „ludzi znad jezior” takich ja ona więcej łączy, niż dzieli, niezależnie od tego, jaką religię wyznają i czy uważają się za Macedończyków, Bułgarów, Greków, Turków, Albańczyków. Duża część książki to próba zobrazowania tego, jak na życie mieszkańców tego jednego z najbardziej tajemniczych fragmentów Europy od wieków wpływała niesamowita przyroda i sąsiedztwo ukrytych między górskimi masywami dwóch akwenów, uważanych za jedne z najstarszych na świecie. Kassabova zahacza także o tematy zupełnie współczesne, takie jak degradacja środowiska będąca skutkiem działalności człowieka czy zakończony niedawno spór postjugosłowiańskiej Macedonii i Grecji o prawo do używania nazwy i korzystania z antycznej spuścizny tych ziem.

Niektórzy czytelnicy mogą oskarżać autorkę o nadmierny sentymentalizm i zbyt smutną wymowę „W stronę Ochrydy...”, jednak dla miłośników poprzednich książek reporterki, będzie to kolejny w jej dorobku zapis fascynującej podróży historyczno-geograficznej oraz przypowieść o niesamowitych zawiłościach ludzkiego żywota. Dla tych, w których sercu Bałkany zajmują specjalne miejsce jest to wręcz pozycja obowiązkowa, choć wymagająca i wcale niełatwa.

„Jest to region przepięknych krajobrazów i skomplikowanych dziejów zamieszkujących go ludzi. To kraina wielkich wysokości i hipnotyzujących głębi, orłów i winnic, sadów i śladów dawnych cywilizacji, to ziemia nosząca tatuaż nieopowiedzianych historii, podzielona dziś między trzy kraje Macedonię Północną, Albanię i Grecję jest jednym z najstarszych kulturowych tygli w...