Oliviera poznajemy, kiedy to mając siedem lat wyrusza w podróż do nowego domu i po raz kolejny ma nadzieję na odnalezienie swojego miejsca na ziemi. Chłopiec nie wie co czeka go na końcu drogi i czy jego los się odmieni, a to skłania do refleksji i wspomnień o miejscach i ludziach, którzy się nim opiekowali. Mówi nam, że jedyną rzeczą, która dodaje mu sił jest pluszowy miś podarowany przez biologiczną matkę, który według niego nadal nią pachnie. Wspomina on pierwszą rodzinę zastępczą, małżeństwo Bilodeau, z którymi czuł się bardzo dobrze. Mieszkał z nimi dwa lata, zanim musiał przeprowadzić się do państwa Surprenant. Byli oni przykładem typowej rodziny patologicznej, która zniszczyła psychikę małego dziecka i skazała go na wieczny lęk. Następnie zabiera nas ze sobą w niepewną przyszłość i razem z nim przeżywamy kolejne miłości i rozczarowania.

Temat jest z pewnością trudny i poruszający, ale samą książkę czyta się szybko. Składa się ona z bardzo krótkich (czasem kilkuzdaniowych) rozdziałów. Przyznam, że mi nie bardzo to się spodobało, ale rozumiem zamysł autora, bo dzięki temu mógł przekazać więcej niepołączonych ze sobą myśli. Książki tego typu często bywają wstrząsające i właśnie tego brakowało mi w tej pozycji. Myślę, że ma to związek z tym, że czytałam wiele książek w tej tematyce i wszystkie one zawierały dokładne opisy sposobu w jaki dzieci były maltretowane. Tutaj autor oszczędza nam szczegółów przez co opowieść jest łatwiejsza do przyjęcia jednak mimo to momentami jest bardzo wzruszająca.

Całość opinii dostępna na blogu --> http://kociara-mojepasje.blogspot.com/2015/12/w-puapce-dziecinstwa-joselito-michaud.html

Oliviera poznajemy, kiedy to mając siedem lat wyrusza w podróż do nowego domu i po raz kolejny ma nadzieję na odnalezienie swojego miejsca na ziemi. Chłopiec nie wie co czeka go na końcu drogi i czy jego los się odmieni, a to skłania do refleksji i wspomnień o miejscach i ludziach, którzy się nim opiekowali. Mówi nam, że jedyną rzeczą, która dodaje mu sił jest pluszowy miś...