Trudno jest oceniać książkę, która powstała na podstawie wspomnień. Ale spróbuję...
Narratorka-ze zrozumiałych względów ukryta pod pseudonimem-wyjeżdża wraz z dzieckiem i mężem Algierczykiem do jego kraju. Następuje zderzenie obyczajów, ujawniają się paranoiczne zapędy ojca rodziny, do tego dochodzi nieludzkie prawo-czy z tego może wyjść coś dobrego? Wątpliwe, to też sielanka szybko się kończy. Anna chce wywieźć dzieci do Polski, ale jak to zrobić bez zgody ich ojca? Po wielu perypetiach urzędnicy wydają pozwolenie, i co robi matka? Rzekomo stęskniona za własnymi rodzicami, których nie widziała od lat? Wysyła dzieci do dziadków, a sama jedzie z przyjacielem do Hiszpanii. Dlaczego nie uciekli wszyscy do Polski, bez zamiaru powrotu? Bo jakiś algierski urzędnik straciłby pracę! Czy dla matki to naprawdę było ważniejsze niż dobro własnych dzieci!? Nie rozumiem.
Minęły lata. Czy Annie było aż tak źle w Algierii? Miała pracę, przyjaciół, mieszkanie. W Polsce zostawiła syna, mieszkał z babcią. Pretekstem do powrotu do kraju była kiepska sytuacja polityczna Algierii. Czy gdyby nie ona, to bohaterka w ogóle wracała by do Polski? Po co? Łatwiej byłoby sprowadzić syna i matkę do siebie, niż wracać do kraju, w którym nie miała nic-mieszkania, pracy, przyjaciół.

Trudno jest oceniać książkę, która powstała na podstawie wspomnień. Ale spróbuję...
Narratorka-ze zrozumiałych względów ukryta pod pseudonimem-wyjeżdża wraz z dzieckiem i mężem Algierczykiem do jego kraju. Następuje zderzenie obyczajów, ujawniają się paranoiczne zapędy ojca rodziny, do tego dochodzi nieludzkie prawo-czy z tego może wyjść coś dobrego? Wątpliwe, to też...