Czemu płaczesz? - zadaje to pytanie tak słodziutkim głosem, że Twoje serce pęka na pół jak brzoskwinia.

Czemu płaczesz? - zadaje to pytanie tak słodziutkim głosem, że Twoje serce pęka na pół jak brzoskwinia.

DOM SNÓW JAKO KRYJÓWKA Często myślę o tym, jakie to ważne, by dziecko miało własny pokój, a tym samym gwarancję nienaruszalności osobistej przestrzeni (ciała, umysłu). W tym aspekcie jestem, jak twierdzą moi przyjaciele, typowym Rakiem: uwielbiam się gnieździć, zawłaszczać przestrzeń. Jako dziecko miałam dla siebie jeden z pokojów, ale matka zawsze chętnie przypominała mi, że to to nie jest „mój pokój”, że to „jej pokój" i że mogę jedynie go zajmować. Oczywiście chodziło jej o to, że to oni, moi rodzice, na to wszystko zapracowali, a ja tylko dzierżawiłam tę przestrzeń i choć technicznie rzecz biorąc, jest to prawda, nie mogę się nadziwić, ile szkód wyrządziła ta ponura myśl: cała moja dziecięca egzystencja była swego rodzaju długiem i nic, choćby nie wiem jak nieistotne, nie należało do mnie. Żadna przestrzeń nie była prawdziwie osobista; to, co moje, mogło zostać poddane konfiskacie pod wpływem czyjegoś kaprysu. Pewnego razu, gdy po kłótni z rodzicami potrzebowałam wolnej przestrzeni, poszłam do swojej sypialni i zamknęłam drzwi na klucz. Matka kazała mojemu ojcu rozkręcić klamkę. I choć z pewnością oni pamiętają tę przeraźliwą chwilę zupełnie inaczej, jedyne, co pamiętam ja, to chłód przenikający moje ciało, gdy klamka - idealny w swej prostocie mechanizm pełniący swą funkcję z bezstronną sumiennością - oddzielała się od podstawy, w miarę jak odpadały śrubki. I wiązkę światła słonecznego, gdy klamka się przechyliła. I to, że kiedy upadła na podłogę, zdałam sobie sprawę, że składa się z dwóch części, że wejścia do mojej sypialni strzeże coś tak małego. Miałam szczęście o tyle, że w tamtej chwili dekonstrukcja drzwi była pogwałceniem mojej prywatności i autonomii, ale nie stanowiła zagrożenia dla mojego bezpieczeństwa. Gdy drzwi się otwarły, nic się nie stało. To było tylko upomnienie: nic, nawet cztery ściany chroniące moje ciało, nie były moje.

DOM SNÓW JAKO KRYJÓWKA Często myślę o tym, jakie to ważne, by dziecko miało własny pokój, a tym samym gwarancję nienaruszalności osobistej...

DOM SNÓW JAKO L'APPEL DU VIDE Kiedy czujesz się źle, fantazjujesz o śmierci. O tym, że potykasz się na chodniku i wpadasz pod koła nadjeżdżającego samochodu. O wycieku gazu, który uśmierca cię po cichu, kiedy śpisz. O szaleńcu z maczetą w komunikacji miejskiej. O tym, że spadasz ze schodów, ale po pijaku, więc tylko wymachujesz bezwładnymi kończy- nami jak marionetka i nie czujesz bólu. Cokolwiek, byle to się skończyło. Zapomniałaś, że możesz po prostu odejść.

DOM SNÓW JAKO L'APPEL DU VIDE Kiedy czujesz się źle, fantazjujesz o śmierci. O tym, że potykasz się na chodniku i wpadasz pod koła nadjeżd...