"To, co ukryte" nie jest książką wysokich lotów. Widać, że to debit autorki. Sięgnęłam po nią, bo zaciekawił mnie opis książki i związek muzyka i piosenkarki. Bardziej chyba nie mogłam się rozczarować. Autorka nie przybliża, na czym polega ich praca, skupia się na ich przeszłości, na tym, co złamało głównych bohaterów. Wątek muzyczny jest mocno rozrzedzonym tłem, nie licząc wplatanych w powieść piosenek.
Jeśli chodzi o kwestię techniczną, pojawia się mnóstwo literówek, korektor w ogóle się nie postarał. Przecinki i kropki też często zostały "zjedzone". W dodatku pojawia się mnóstwo powtórzeń słówek "gdyż", "aby", "niemniej" i to, które znienawidziłam najbardziej - "aczkolwiek". Naprawdę, można było inaczej formułować zdania. Wypowiedzi bohaterów są odwalone na jedno kopyto, może coś tam lepiej jest przy Kamilu, ale i tak szału nie ma. Też notorycznie ma wplecione te słowa w swoje wypowiedzi. Pojawiły się też błędy ortograficzne, a to już duży minus - podpowiedź "niepochamowany". No i niedopatrzenie z imieniem managera - przez całą książkę był Maks, ale pojawiło się też imię Marcel.

Co do fabuły - nie da się mówić o wzajemnym zainteresowaniu bohaterów. Przez pierwsze 100 stron książki to głównie Kamil jest zafascynowany Elizą, ale tylko on ją poznał, ona jego nie. Potem natomiast w przeciągu 30 stron bohaterowie zakochują się w sobie, chociaż wcześniej nie było między nimi żadnej interakcji. To uczucie pojawiło się jakby wymuszenie, nie wspominając już o wplatanych w tekst erotycznych myśli bohaterów. To nie było prawdziwe, ani trochę wiarygodne.
Dialogi niestety są drętwe, nienaturalne, szczególnie rozmowa Antka i Elizy o Kamilu.
Autorka w przemyśleniach bohaterów za często odpływała w dygresje, które były całkowicie zbędne akurat w tym momencie fabuły, jak na przykład, gdy pan Jacek wylądował w szpitalu. Po co w takiej sytuacji opisywać historię jej przyjaciela, Antka?
Podobnie sprawa się ma z "tragicznym" przeżyciem Kamila. Mówię tu o historii jego związku. Jakoś mnie to nie przekonało, chłopak nie wydawał się ani trochę być ostrożny i powściągliwy przy nowych związkach. Ale oczywiście Eliza była "tą jedyną" i facet od razu zmienił postrzeganie związków. Nie, to jest po prostu niewiarygodne. Jeszcze bardziej niewiarygodną jest scena, gdzie Eliza wraca po wigilii do domu, Kamil zostaje ją zapłakaną, a on zamiast ją wesprzeć i pocieszyć, rzuca jednoznacznymi tekstami o podłożu erotycznym. Moim zdaniem było to nie na miejscu i taka wrażliwa osoba jak Eliza, najzwyczajniej w świecie tak by nie zareagowała, jak to opisała autorka.
Nie pochylono się też głębiej nad problemem w budowaniu więzi przez osoby, które pochodziły z domu dziecka, ani nad tym, z czym zmagają się na co dzień celebryci, jaka jest cena ich sławy i jakie niebezpieczeństwa na nich czyhają.
Po opisie książki spodziewałam się, że uczucie między bohaterami zacznie rodzić się podczas ich współpracy nad nową płytą. Niestety był to wątek potraktowany bardzo po macoszemu. Nie dokończono wątku pana Jacka, nie wiadomo, co się z nim stało.
Naprawdę chciałabym napisać coś dobrego o tej książce, ale nie znajduję w niej żadnych zalet poza pomysłem na historię no i może końcówką, którą moim zdaniem ujawniono za późno; oprócz SMS-ów i paczek dla Elizy wątek tajemniczego "przepraszacza" nie został pociągnięty, a potem nagle (!) Kamil zorientował się, kto wysyłał jej paczki. Bohaterowie zachowywali się infantylnie i niewiarygodnie, miejscami byli bardzo irytujący. W dodatku autorka przeczyła samej sobie, pisząc np. o tym, że Kamil był odporny na wdzięki kobiet na siłowni, ale jednocześnie nie potrafił oprzeć się, by ulec pokusie albo z zastawą świąteczną, którą podarował rodzicom na święta. Twierdzenie, że Kamil nie widział od roku (czy od jakiegoś czasu, już nie pamiętam) tej zastawy, a potem, że w zasadzie to co on mógł o tym wiedzieć, bo przecież nie odwiedzał rodziców, jest nielogiczne. Albo nie widział tej zastawy w ogóle, albo jednak ją widział, trzeba się na coś zdecydować, lub po prostu inaczej to opisać. W takich miejscach daje się wyłapać niekonsekwencję autorki. Oczywiście w takim momencie powinien wkroczyć redaktor i zwrócić na to autorce uwagę. Tutaj, jak widać, tego zabrakło. Redakcja i korekta niestety pozostawiają wiele do życzenia i dziwi mnie, że w takiej wersji książka w ogóle została wydana. Autorka zdecydowanie musi jeszcze baaardzo popracować nad warsztatem.

"To, co ukryte" nie jest książką wysokich lotów. Widać, że to debit autorki. Sięgnęłam po nią, bo zaciekawił mnie opis książki i związek muzyka i piosenkarki. Bardziej chyba nie mogłam się rozczarować. Autorka nie przybliża, na czym polega ich praca, skupia się na ich przeszłości, na tym, co złamało głównych bohaterów. Wątek muzyczny jest mocno rozrzedzonym tłem, nie licząc...