Bardzo ciekawa praca, bo zajmująca się wieloma aspektami szeroko rozumianej wojskowości Osmanów w epoce nowożytnej. Szczerze miałem już trochę dość Turków, jednak okazało się, że nie ma tu zbytnio szerokich opisów dotyczących podziałów wojska i tego jak wyglądało (czyli coś co większość robi). Zatem co mamy? Dość dużo informacji o samej organizacji machiny wojennej Turków. Kwestie logistyczne, finansowe, ludnościowe, itp. Sporo miejsca zajmują względy psychologiczne - przy okazji obalając pewne mity odnośnie życia w Imperium. Najważniejsze jednostki zostały, owszem, przedstawione, ale ukazywane są plusy i minusy w takim a nie innym rodzaju wojska. Autor pokusił się o pewne porównania - przykładowo etyka wojenna Turków i Tatarów (na korzyść tych pierwszych). Bije też fakt, że Imperium Osmańskie stało zdecydowanie wyżej w takich aspektach, jak organizacja, finansowanie i prowadzenie wojen z wieloma przeciwnikami naraz. Potrafiło prowadzić wieloletnie konflikty zbrojne, doprowadzając w końcu do jego końca - przykład Kandii. Przy okazji widzimy też ciemniejsze strony czy raczej problemy kolosa - cięcie kosztów tam gdzie można, trudne wybory co do pierwszeństwa między wojskiem lądowym a morskim. Jak dla mnie jest to ciekawa lektura, poszerzająca horyzonty na temat wojska Osmanów, a przy okazji ukazująca jak skomplikowanym tworem było całe wojsko tureckie.

Bardzo ciekawa praca, bo zajmująca się wieloma aspektami szeroko rozumianej wojskowości Osmanów w epoce nowożytnej. Szczerze miałem już trochę dość Turków, jednak okazało się, że nie ma tu zbytnio szerokich opisów dotyczących podziałów wojska i tego jak wyglądało (czyli coś co większość robi). Zatem co mamy? Dość dużo informacji o samej organizacji machiny wojennej Turków....