Nie polubiłem autora, mimo literackiego talentu. Gdybym rozpoczął od jego opowiadań, być może wtedy nabrałbym większego dystansu. Zacząłem obcować z Bobkowskim od najbardziej znanych dzienników i srogo się zawiodłem. Mierziła mnie w tych jego obserwacjach i opiniach, egocentryczna postawa i wyczuwalna hipokryzja. Trzeba mieć naprawdę tupet, żeby tak struchleć przed wojną, migać się przed pójściem w kamasze, a jednocześnie zupełnie bezceremonialnie, pełnym pogardy tonie, uzewnętrzniać się na temat bojaźni żołnierzy, czy poświęceniu w walce.  Autor brał pod krytykę wszystko i wszystkich z wyjątkiem siebie samego i swojej postawy wobec wojny, nawet dla swoich rodaków był kąśliwy, pomimo nierzadkiej ofiarności. Już abstrahując od umiejętności literackich, z tych wspomnień wnioskuję, że musiał być z niego wyjątkowy pyszałek. Nie miał nawet oporów w cynicznie - drwiącym tonie komentować dokonań swojego przyjaciela Tadka, którego zresztą o zgrozo, traktował jak kogoś gorszego, jak błazna nadwornego księcia. Pewnie w zamyśle miało być zabawnie, ale chyba tylko kiedy trafia do ludzi jego pokroju. Możliwe ,że jestem mało wyrozumiały, bo to nie jest istotne w ocenie formy i treści literackiej, ale jako czytelnik daję sobie ten komfort, że podczas obcowania ze słowem pisanym, kiedy trafiam na kabotyński ton, to z marszu wysyłam takich "literatów" do diabła. Zapewne przy powieści, przewrotnie wpadł bym w uwielbienie, trzeba obiektywnie stwierdzić, że Bobkowski ma władzę nad słowem a pióro lekkie, problem w tym że "Szkica piórkiem" to poniekąd autobiografia, a mentalna prezencja autora jest łyżką dziegciu w tej beczce miodu. Im dłużej i więcej stron, tym niesmak był coraz większy.  Gdyby to wszystko było napisane w nieco innym tonie z większą pokorą do życia, zrozumieniem do czasów, w których przyszło mu żyć, całość mogła by mieć dla mnie zupełnie inny wydźwięk. Tak czytam wynurzenia nieopierzonego intelektualisty, który z wszelkiej krytyki zrobił sztukę dla sztuki, i stwierdzam że jednak nie wszystkich można kupić taką tanią fanfaronadą, co zresztą wnioskuje po podobnych komentarzach poniżej.

Nie polubiłem autora, mimo literackiego talentu. Gdybym rozpoczął od jego opowiadań, być może wtedy nabrałbym większego dystansu. Zacząłem obcować z Bobkowskim od najbardziej znanych dzienników i srogo się zawiodłem. Mierziła mnie w tych jego obserwacjach i opiniach, egocentryczna postawa i wyczuwalna hipokryzja. Trzeba mieć naprawdę tupet, żeby tak struchleć przed wojną,...