Szewcy" to zawsze jest dla mnie wyzwanie, a czytam przecież nie pierwszy raz. Być może w tym tkwi też błąd, bo to nie jest sztuka do czytania, to jest sztuka przede wszystkim do grania w teatrze i tam wypada genialnie. Miażdży po prostu. Jako tekst czytany wydaje mi się w zasadzie hermetyczna dla odbiorcy, który nie rozumie/nie zna założeń awangardy oraz teorii Czystej Formy Witkacego czy w ogóle specyfiki tego artysty (określenie "mózg wariata na scenie" mocno ją oddaje...). Dla mnie po przedarciu się przez neologizmy, kontrasty stylów, parodie, makaronizmy i gry słowne, przez nieprawdopodobne łączenia kategorii i konwencji (rzeczywiście burleskowe jak pisał Głowiński, ale widzę to dopiero teraz), "Szewcy" to przede wszystkim pondaczasowa sztuka o władzy, o jej mechanizmach i prawidłowościach powtarzalnych w historii i o rozpaczliwej sytuacji jednostki, którą demoralizująca siła władzy musi rozpruć i zmiażdżyć. Wychodzi na to, że jestem team Sajetan, a przecież trzy razy go zabili.

Szewcy" to zawsze jest dla mnie wyzwanie, a czytam przecież nie pierwszy raz. Być może w tym tkwi też błąd, bo to nie jest sztuka do czytania, to jest sztuka przede wszystkim do grania w teatrze i tam wypada genialnie. Miażdży po prostu. Jako tekst czytany wydaje mi się w zasadzie hermetyczna dla odbiorcy, który nie rozumie/nie zna założeń awangardy oraz teorii Czystej...