Książka historyczna, która napisana jest w przystępny, jasny, czasem anegdotyczny sposób. Nie jest tylko odpowiedzią na pytanie o przyczyny, okoliczności śmierci władców Rosji od czasów Iwona Groźnego do Stalina. Jest również opowieścią, aczkolwiek narysowaną dość grubą kreską, o sposobie sprawowania przez nich władzy, spiskach, polityce wewnętrznej i zewnętrznej, kontekście historycznym, dworskim życiu, mentalności narodu, którym jak mówi jeden z dworzan Piotra III: “pobłażliwość była największym błędem imperatora. W Rosji trzeba rządzić nahajką i toporem”.

Car, imperator, “samowładnik świata połowicy”, jak pisał MIckiewicz, pierwszy sekretarz: łączy przepych, romanse, intrygi, okrucieństwo, żądza władcy, lekceważenie swojego stanu zdrowia, instrumentalne traktowanie poddanych w sposób daleko wykraczający ponad średnią takich czynów innych europejskich władców, czy dynastii.

W którymś z artykułów, jakie ostatnio ukazały się na temat sytuacji w tym kraju pojawiło się zdanie, że demokracja w Rosji jest jak garnitur, który zakłada się, gdy przychodzą goście z Europy. A gdy gości nie ma - ubiera się po domowemu. Mariusz Samp we wciągający sposób pokazuje jak w ostatnich 5 wiekach wyglądało i kończyło się to “ubieranie się po domowemu”.

Podoba mi się też struktura tej książki. Każdy z rozdziałów stanowi zamkniętą całość, stanowiąc jasne i czytelne kompendium podstawowej wiedzy dotyczącej historii Rosji, w którym liczba faktów, dat nie przytłacza jak w podręczniku historii, a z drugiej strony jest wystarczająca, by mieć spójny i pełny obraz zdarzeń.

Książka historyczna, która napisana jest w przystępny, jasny, czasem anegdotyczny sposób. Nie jest tylko odpowiedzią na pytanie o przyczyny, okoliczności śmierci władców Rosji od czasów Iwona Groźnego do Stalina. Jest również opowieścią, aczkolwiek narysowaną dość grubą kreską, o sposobie sprawowania przez nich władzy, spiskach, polityce wewnętrznej i zewnętrznej,...