Groch z kapustą. Nie bardzo wiem, dla kogo jest ta książka?

Dla subkulturowych aktywistów, którzy połknęli metalowy haczyk na jakimś etapie swojego muzycznego rozwoju?

Dla heavy obłąkańców, którzy znaleźli sens i nie wyobrażają sobie życia bez headbangingu w rytm charakterystycznych ryków i gitarowych riffów?

A może dla przypadkowych czytelników, którzy jeszcze nie "skumali tej estetyki, odrzucała ich siła brzmienia i gubią się w gęstwinie dźwięków"?

Pierwsza część książki to szydercze pastwienie się się nad chmurnym i durnym, naiwnym początkiem heavy metalu w Polsce, przeplatane lekko irytującą metaforyką oraz troszeczkę obciachowymi skojarzeniami literackimi i popkulturowymi, ale też doprawione wyraźną nutką subtelnego sentymentu. Potem powierzchowna, szybka jazda i przeskoki z zespołu na zespół, z wytwórni na wytwórnię, z gatunku na gatunek, błyskotliwe żonglowanie terminologią. Wszystko to uzupełnione wątkiem autobiograficznym. Dla każdego jakiś ochłap. Na szczęście ostatnie rozdziały czyta się już bez nerwacji. Autor sięga po głębsze wnioski, czytelnik przywyka do jego specyficznego poczucia humoru, wybacza (wszak Jaro.Slav to metal, ale i polonista) i rozumie ...

Jednego nie można "Skórze..." ująć. Jest wiarygodna emocjonalnie. Wylewa się z niej osobista relacja z, delikatna czułość i przede wszystkim autentyczna miłość do tego szatańskiego zjawiska, jakim jest kultura heavymetalowa. Resztę można pominąć.

Groch z kapustą. Nie bardzo wiem, dla kogo jest ta książka?

Dla subkulturowych aktywistów, którzy połknęli metalowy haczyk na jakimś etapie swojego muzycznego rozwoju?

Dla heavy obłąkańców, którzy znaleźli sens i nie wyobrażają sobie życia bez headbangingu w rytm charakterystycznych ryków i gitarowych riffów?

A może dla przypadkowych czytelników, którzy jeszcze nie...