Czasami jest tak, że człowiek, żeby poczuć prawdziwe mistyczne przeżycie musi odrzucić tłumaczenie sobie wszystkiego, na rzecz czegoś co po prostu jest. Tak jest w teatrze, tak jest w malarstwie. Rzeczy które są człowiecze można logicznie wytłumaczyć, lecz jeżeli będziemy chcieli po ludzku wytłumaczyć przeżycia duchowe, padniemy i przestaniemy je zupełnie odczuwać.

I właśnie to w prozie rosyjskiej lubię. To jest prostota, która zarazem obrazuje te zdarzenia i zachowania jako coś codziennego, a zarazem nie próbuje ich tłumaczyć jako czegoś ludzkiego. To samo czułem w siostrach krzyżowych. Siostry krzyżowe jako obraz ciemnego, ciężkiego osiedla mieszkalnego, które pomimo bycia w samym centrum Rosji, mogłoby wydawać się mocno prowincjonalnym. Jest tu świat, który z zabobońskiej świadomości zaczyna powoli ulegać biurokratyzacji, tym samym ludzie wobec tego dopuszczają się nieświadomej opozycji. Odnosi się wrażenie, że Ci ludzie tak bardzo nie są przygotowani do rzeczywistości jaką zaczęto ich otaczać, że pomimo prób poddańczych, nie potrafią ulec tym zmianom. Tym samym pozostają gdzieś w przeszłości niosąc jakieś stare brzemienia, które wyleczyć według nich potrafią tylko jakimś mitycznym cierpiennictwem.

Książka naprawdę warta przeczytania chociażby ze względu na bardzo nowatorski styl autora.

Czasami jest tak, że człowiek, żeby poczuć prawdziwe mistyczne przeżycie musi odrzucić tłumaczenie sobie wszystkiego, na rzecz czegoś co po prostu jest. Tak jest w teatrze, tak jest w malarstwie. Rzeczy które są człowiecze można logicznie wytłumaczyć, lecz jeżeli będziemy chcieli po ludzku wytłumaczyć przeżycia duchowe, padniemy i przestaniemy je zupełnie odczuwać.

I...