REWELACYJNA. Dała mi tyle, że czuję się wręcz zobowiązany bronić jej wartości. Filozof, zdyscyplinowany i konsekwentny, użył elementarnych narzędzi z przybornika filozofa (np. celne uogólnianie, precyzowanie znaczenia pojęć, logika argumentowania) do zarysowania swojego rozumienia zjawiska religii. Zwięźle, bez erudycyjnych wodotrysków, dzielenia włosa na czworo czy specjalistycznego kontekstu i żargonu tekstów filozoficznych dla filozofów. Tekst jest w fundamentalny sposób sokratejski w metodzie poszukiwania zrozumienia i jednocześnie odkrywczy. Dla ateisty, który czuje, że potoczne rozważania o sprzeczności albo komplementarności nauki i religii są toporne, dramatycznie nietrafne i jałowe poznawczo. Sam jednak nie potrafi wyjść poza ten powtarzalny do znudzenia jazgot i sformułować innej perspektywy. Craine proponuje spojrzenie na religię jako zjawisko na które składają się impuls religijny i identyfikacja. Samo stwierdzenie brzmi dość ogólnie i niewiele wnosi do zrozumienia. Jednak w kontekście przeprowadzonych w książce rozważań nabiera znaczenia. Jest zrozumiałe, przekonujące i użyteczne w ocenie innych wypowiedzi na temat religii i kształtowaniu własnych przekonań. Jako bonus dostajemy jeszcze wspaniałą lekcję filozoficznego myślenia.

REWELACYJNA. Dała mi tyle, że czuję się wręcz zobowiązany bronić jej wartości. Filozof, zdyscyplinowany i konsekwentny, użył elementarnych narzędzi z przybornika filozofa (np. celne uogólnianie, precyzowanie znaczenia pojęć, logika argumentowania) do zarysowania swojego rozumienia zjawiska religii. Zwięźle, bez erudycyjnych wodotrysków, dzielenia włosa na czworo czy...