Książka bezwzględnie katastroficzna; o katastrofie AIDS, o katastrofie chciwości, o katastrofie bycia razem. O tym, że każdemu samemu jest ciężko, ale pod czyjąś władzą potrafi być jeszcze gorzej. Wreszcie o tragizmie ludzkiej natury.

Władza korumpuje, a każdy akt nieodpowiedzialności pozostaje w praktyce bezkarny, bo w tak małej społeczności jak ta powieściowa mało kto ma odwagę mścić się nieanonimowo na swoich oprawcach, choć akty zemsty mają oczywiście miejsce. Jednym z owoców takiej vendetty jest sam narrator - dziecko głównego szwarccharakteru, które częstuje nas narracją z zaświatów, bo zostało otrute w imię odpłaty za doznane krzywdy. Gdyby tego wszystkiego było mało, to Lianke jeszcze pokazuje nam, że na swoją własną zgubę lubimy autoorganizację, szukanie kapitana, lubimy, gdy ktoś nadzoruje i przewodzi, a pechowo pchają się do tego psychopaci i samoluby. (Jak i w prawdziwym życiu). Każdym atomem mego ciała czuję natomiast satysfakcję z rozwiązania, które autor proponuje - utnij władzy głowę, póki sięgasz jej do szyi. Jeżeli „Sen wioski Ding” jest metaforą Chin, to niestety moment ten Chińczycy dawno przespali.

Doceniam Lianke za to, że jest taki antyorwellowski – tu wielki brat nie ciśnie się nawet za lodówkę i w szprychy roweru; ludność interesuje regionalnych prominentów tylko doraźnie jako pasywny żywiciel oraz jako publiczność, która nie szczędzi aplauzu i zazdrosnych spojrzeń. Powieść jest też doskonałym obrazem tej piętrowej konstrukcji zwanej władzą; ukazuje, jak od pewnego momentu wszystko dzieje się już bez udziału ludzi, perpetuum mobile chciwości z nieskończonym paliwem i samopomnażającymi się pieniędzmi.

Książka bezwzględnie katastroficzna; o katastrofie AIDS, o katastrofie chciwości, o katastrofie bycia razem. O tym, że każdemu samemu jest ciężko, ale pod czyjąś władzą potrafi być jeszcze gorzej. Wreszcie o tragizmie ludzkiej natury.

Władza korumpuje, a każdy akt nieodpowiedzialności pozostaje w praktyce bezkarny, bo w tak małej społeczności jak ta powieściowa mało kto ma...