Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- To nie ma sensu. Życie nie ma sensu - powiedziała. Wujek pociągnął jeszcze mocniej. - Faktycznie nie ma sensu. Dopiero kiedy przeżyje się dzień, ten dzień zaczyna coś znaczyć.

Nosili tę zazdrość w rękach jak gałęzie, rozwieszali na murach jak lampy, a wiatr rozwiewał ją po całej wsi.

Byli jak woda i piasek. Kiedy woda przepływa po piasku, piasek nasiąka nią powoli. Albo jak magnesy przyciągające się nawzajem. Pyk, sklejone w jedno. Albo jak nasienie trawy i less. Gdy wiatr zawiewa, porywa nasionko, gdy ustaje, nasionko opada na lessową glebę i natychmiast zapuszcza korzenie.

Dziedziniec pokryty był grubą warstwą ciszy przyniesionej przez wiatr znad wioski.

Łzy parowały jak deszcz w upalny dzień, zanim jeszcze zdążyły opaść na ziemię.

Li San Ren całymi dniami przesiadywał to tu, to tam, co jakiś czas wydając z siebie przeciągłe westchnienie, jakby w sercu miał smutek rozległy niczym horyzont.

Łzy parowały jak deszcz w upalny dzień, zanim jeszcze zdążyły opaść na ziemię.

Władze powinny coś im powiedzieć. Powinny coś dla nich zrobić. Co to za władze, które nic nie mówią ani nic nie robią i nic ich nie obchodzi.

Co sobie pożyjemy. to nasze - odpowiedział wujek. - Życie jest piękne. Mamy co jeść, mamy gdzie mieszkać, jak zgłodniejemy, możemy sobie w kuchni usmażyć placki, jak nam się zachce pić, to przyrządzimy sobie wody z cukrem. Jak nam będzie tęskno do ludzi, to możemy wybrać się do wsi na plotki. Jak za tobą zatęsknię, to mogę pogłaskać cię po twarzy, całować twoje wargi, a jak poczuję wiesz co, to możemy jeszcze tego...