Trochę obawiałam się, że "Sen o Jerozolimie" będzie opowieścią egzaltowanego neofity, pełną zachwytów nad kolebką chrześcijaństwa. Nic z tych rzeczy.

Owszem, Schmitt opowiada tu o swoim nawróceniu, którego doznał w czasie podróży przez saharyjską pustynię. Owszem, w czasie wizyty w Jerozolimie również doznaje pewnych religijnych uniesień. Ale ta książka nie jest absolutnie żadnym neofickim peanem. To bardzo osobista, refleksyjna opowieść o konfrontacji z miejscem-legendą, o konfrontacji z sacrum.

Pisarz przemierza tu szlak pielgrzyma, odwiedzając większość z najważniejszych (pod kątem religijnym) miejsc w Jerozolimie i okolicach. Począwszy od Betlejem, przez miejsca związane z dorastaniem i nauczaniem Jezusa, aż po miejsca związane z jego kaźnią i śmiercią. Jego opowieść jest pełna filozoficznych rozmyślań na temat wszystkich tych wydarzeń, jest pełna zachwytów, oczarowań, wnikliwej analizy własnych odczuć, refleksji i doznań. Ale równocześnie to szczera opowieść o budzących nieraz irytację i złość sposobów traktowania tych "świętych" miejsc przez zarządzających nimi duchownych jako maszynki do robienia pieniędzy. Bo o jakiej medytacji nad grobem Jezusa może być mowa, kiedy pilnujący jej duchowny popędza, aby nie tamować ruchu, aby przechodzić dalej, kiedy czuje się na karku oddech kolejnego pielgrzyma w kolejce?...

Pisarz opowiada też o swoich refleksjach, dotyczących sytuacji w Jerozolimie. O podziale tego miejsca między wyznawcami trzech religii monoteistycznych, o ideach, które zamiast łączyć, powodują podziały, konieczność stawiania murów, strażnic, bramek z wykrywaczami metalu, wojska, które ma zapobiegać atakom terrorystycznym. Konfrontuje też to, co zastaje w ziemi świętej z wiedzą z zakresu historii i archeologii, mając świadomość pewnej umowności tych wszystkich związanych z życiem Jezusa miejsc.

Jest to naprawdę warta poznania, mądra i refleksyjna opowieść dla wszystkich, którzy szukają w życiu głębszego sensu. Co najbardziej istotne: to nie jest tylko książka adresowana dla osób wierzących. Sam autor jest najlepszym przykładem, że można być osobą uduchowioną, ale uciekającą od prostych schematów, od rytuałów związanych z tą czy inną religią. Swoim "Snem o Jerozolimie" nie chce nikogo nawracać, przekonywać o słuszności tych, czy innych poglądów. Chce podzielić się z czytelnikiem swoimi przemyśleniami, zachwytami, wątpliwościami. I robi to w sposób naprawdę warty poznania.

Trochę obawiałam się, że "Sen o Jerozolimie" będzie opowieścią egzaltowanego neofity, pełną zachwytów nad kolebką chrześcijaństwa. Nic z tych rzeczy.

Owszem, Schmitt opowiada tu o swoim nawróceniu, którego doznał w czasie podróży przez saharyjską pustynię. Owszem, w czasie wizyty w Jerozolimie również doznaje pewnych religijnych uniesień. Ale ta książka nie jest...