(...) Jedną z takich pozycji, których nie należy przeoczyć, jest album Dylana Horrocksa „Sam Zabel i magiczne pióro”. Tym bardziej, że postać głównego bohatera, wykreowana przez nowozelandzkiego artystę, nienawidzi kolesi w trykotach i całego biznesu z tym związanego. Pewnie dlatego, że jest uwikłany w seryjną produkcję scenariuszy do zeszytówki „Lady Night”. A kiedyś był twórcą niezależnym, który zrobił świetnie przyjętą serię „Pickle”. Przez pryzmat tego dzieła się go ocenia. Niewielu czytelników zdaje sobie sprawę, że od dłuższego czasu nie zrobił nic nowego… Na dokładkę Sam Zabel – za którym ukrywa się autor – boryka się z kryzysem twórczym: popada w rutynę, zajmuje się różnymi sprawami tylko nie scenariuszem, irytuje go rodzina, frustrują go zmagania z wszechmocnym rynkiem. Przeszkadza mu status zwykłego wyrobnika, marzy mu się powrót do czasów artystycznej niezależności.

Serial, który pisze dla wydawnictwa Eternal Comics, opowiada o superbohaterce, która walczy ze złymi facetami, posiada pewne nadprzyrodzone moce i w każdym numerze rozwiązuje jakąś zagadkę. Wszystko według utartego schematu, poziom ledwo średni. Zabel to nie Millar czy Miller. I, niestety, zdaje sobie z tego sprawę, a to dobija go jeszcze bardziej. W rozdziale drugim o godzinie 3:30 nad ranem nasz bohater (we śnie?) ma okazję skonfrontować się ze swoją postacią. Lady Night mówi: „Twoje fabuły są przewidywalne, czarne charaktery żałosne, a jeśli chodzi o dialogi – Jezu! Lepsze teksty tworzą na pudełkach śniadaniowych! (...) Twoje teksty są do bani”. Dalej radzi mu, aby przestał się nad sobą rozczulać, pisana przez niego seria, to czysta rozrywka, zabarwiona seksistowskimi fantazjami o władzy i pożądaniu.

Sam obciążony jest także grzechem acedii. Pozostałe rozdziały opowiadają o tym, jak bohater wydostaje się z dołka, jak poszukuje sensu i radości z robienia rzeczy, które lubi. Za pomocą znalezionego w antykwariacie komiksu „Król Marsa” z lat 50. ubiegłego wieku, przenosi się do świata przedstawionego na planszach, czyli w metaforyczną krainę wyobraźni, gdzie stara się odnaleźć magiczne pióro. Jego przewodniczką jest Miki Roketto – postać żywcem wyjęta z mangi, a właściwie z hentai, co ma znaczenie w końcowych scenach. W fikcyjnych światach pojawia się także Alice Brown – dziewczyna poznana podczas konferencji, a także Evan Rice – twórca fikcyjnego komiksu. Cała ekipa pomaga Samowi odzyskać wiarę w sens swoich działań twórczych i otrząsnąć się z depresji...

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2015/10/30/sam-zabel-i-magiczne-pioro/

(...) Jedną z takich pozycji, których nie należy przeoczyć, jest album Dylana Horrocksa „Sam Zabel i magiczne pióro”. Tym bardziej, że postać głównego bohatera, wykreowana przez nowozelandzkiego artystę, nienawidzi kolesi w trykotach i całego biznesu z tym związanego. Pewnie dlatego, że jest uwikłany w seryjną produkcję scenariuszy do zeszytówki „Lady Night”. A kiedyś był...