Cóż. Oczekiwania były duże po przeczytanych opiniach. Lubię książki, w których bohaterowie wracają do swoich korzeni itp. Ale warstwa fabularna tej pozycji jest wyjątkowo słaba. Ma swoje momenty, głównie w drugiej połowie, ale ogółem to jest tak jakby bardzo luźne wydarzenia z życia (dorosłego życia a nie wspomień co bym zrozumiał) wrzucił do jednego worka i człowiek przez większość czasu nie wie o co chodzi, gdzie zmierza historia itd. To się zaczyna klarować dopiero w drugiej połowie książki i szczerze mówiąc pierwszą połowę możnaby spokojnie wyciąć i nie byłoby żadnej straty.

Książka podzielona jest na 3 części z czego pierwsza część w ogóle nie pasuje do reszty i nie wiadomo po co była. Jakby ktoś wyciął fragment z zupełnie innej pozycji. W żaden sposób nie łączy się z resztą i na koniec też nie ma żądnego odniesienia do niej więc nie rozumiem...

Bohater jest wybitnie nijaki. Od samego początku tylko chodzi struty, nie wiadomo czego chce i snuje się po kartkach książki rysując sobie coś. Wygląda na to, że jest w depresji. Po prostu wegetuje na tym świecie. Bardzo ciężko go polubić.

Rysunki ładne. Poza tym ostatnia z trzech części, ta która jest faktycznie w Portugalii w miarę daje radę. Jeśli cała pozycja byłaby w tym stylu to byłoby całkiem nieźle. Tymczasem ostatnia część wydawała się za krótka, druga za długa a pierwsza zupełnie niepotrzebna do niczego. Wydaje mi się, że autor chyba nie miał dobrego pomysłu, żeby z sensem wypełnić wszystkie zamówione strony...

Cóż. Oczekiwania były duże po przeczytanych opiniach. Lubię książki, w których bohaterowie wracają do swoich korzeni itp. Ale warstwa fabularna tej pozycji jest wyjątkowo słaba. Ma swoje momenty, głównie w drugiej połowie, ale ogółem to jest tak jakby bardzo luźne wydarzenia z życia (dorosłego życia a nie wspomień co bym zrozumiał) wrzucił do jednego worka i człowiek przez...

Chyba urzekła mnie sama Portugalia, ludzie bardzo odpowiadają temu, co tam widziałem, komiks jest bardzo specyficzny, rysunki przechodzą różne zmiany w czasie trwania opowieści.

Miałem wrażenie, że sama historia ma swoje momenty, ale ogólnie raczej miota się we wszystkich kierunkach, to trochę jak zapis nieco losowych, słabo połączonych wspomnień autora.

Nie zmienia to faktu, że komiks jest przyjemny i ładnie narysowany.

Chyba urzekła mnie sama Portugalia, ludzie bardzo odpowiadają temu, co tam widziałem, komiks jest bardzo specyficzny, rysunki przechodzą różne zmiany w czasie trwania opowieści.

Miałem wrażenie, że sama historia ma swoje momenty, ale ogólnie raczej miota się we wszystkich kierunkach, to trochę jak zapis nieco losowych, słabo połączonych wspomnień autora.

Nie zmienia to...

Przywraca wiarę w robienie komiksów. Rysunki nie oszałamiają dokładnością kreski, ale sposób zmiany stylu w odpowiedzi na stany emocjonalne bohatera jest absolutnym mistrzostwem. Nacisk położony bardziej na emocje niż zawiłą akcję, nie ma zaskakujących zwrotów ani mocnego zakończenia – ale to dobrze pasuje do realizmu opowieści.

Przywraca wiarę w robienie komiksów. Rysunki nie oszałamiają dokładnością kreski, ale sposób zmiany stylu w odpowiedzi na stany emocjonalne bohatera jest absolutnym mistrzostwem. Nacisk położony bardziej na emocje niż zawiłą akcję, nie ma zaskakujących zwrotów ani mocnego zakończenia – ale to dobrze pasuje do realizmu opowieści.

Kristo - krótko.
Ten atrakcyjny wizualnie komiks pełen życiowych historii można polecić nawet ludziom z gruntu komiksom niechętnym. "Portugalia" ma po prostu niepowtarzalny wdzięk. To jedna z najlepszych historii obrazkowych wydanych w Polsce.

Kristo - krótko.
Ten atrakcyjny wizualnie komiks pełen życiowych historii można polecić nawet ludziom z gruntu komiksom niechętnym. "Portugalia" ma po prostu niepowtarzalny wdzięk. To jedna z najlepszych historii obrazkowych wydanych w Polsce.

w sumie wszystko takie jak lubię: obrazki, atmosferka, taki realizm niemalże magiczny, motyw artysty w kryzysie twórczym/ tożsamości, wypalenie itd. A jednak na jakichś dwóch trzecich całej historii pomyślałam 'co mnie to obchodzi', ten jakiś dziadek i jeszcze brat dziadka. Może to mieć znaczenie dla autora, ale... co mnie do tego? I tam się pojawia rozczarowanie jak się człowiek zorientuje, że historia nie zmierza specjalnie donikąd, ale to dopiero pod koniec.
Mam jeszcze teorię oczywiście. Otóż bohater moim zdaniem odczuwa skutki zbyt małej podaży światła. Zwykłe naświetlanie dałoby radę wyrwać chłopa z letargu, wystarczyłoby kilka sesji, trzeba by tylko ogarnąć jakieś dobre lampy i byłby jak nowy zamiast rozwalać związek.

w sumie wszystko takie jak lubię: obrazki, atmosferka, taki realizm niemalże magiczny, motyw artysty w kryzysie twórczym/ tożsamości, wypalenie itd. A jednak na jakichś dwóch trzecich całej historii pomyślałam 'co mnie to obchodzi', ten jakiś dziadek i jeszcze brat dziadka. Może to mieć znaczenie dla autora, ale... co mnie do tego? I tam się pojawia rozczarowanie jak się...

To pięknie narysowany komiks. Zachwycił mnie kolorem, sposobem przedstawiania światła, swobodną i jednocześnie wyrazistą kreską, w której jest coś niepodrabialnego.

Sama historia natomiast rozmywa się. Główny bohater nie wie, czego chce i daje się nieść z prądem, jest w nim irytująca indolencja.

Nie jestem fanką autobiograficznych opowieści, które trochę udają fabułę, bo zawsze mam wrażenie, że dla autora opisane historie mają większe znaczenie niż dla ich czytelnika. W czasie czytania narzuciło mi się porównanie z "Domem" Roki, który też opowiada o relacjach rodzinnych i poszukiwaniu tożsamości, jednak w "Domu" widać pewien szkielet opowieści, wyraźny pomysł na zorganizowanie materiału. W "Portugalii" mi tego zabrakło. Dużo wypełniacza, mało treści i bohater, który dryfuje przez kolejne kadry bez celu i woli.

To pięknie narysowany komiks. Zachwycił mnie kolorem, sposobem przedstawiania światła, swobodną i jednocześnie wyrazistą kreską, w której jest coś niepodrabialnego.

Sama historia natomiast rozmywa się. Główny bohater nie wie, czego chce i daje się nieść z prądem, jest w nim irytująca indolencja.

Nie jestem fanką autobiograficznych opowieści, które trochę udają fabułę,...

Wizualnie bez zarzutu, niestety piekielnie nudne. Główny bohater męczący, sama fabuła bez polotu. Dłużyło mi się jak pobyt w poczekalni u lekarza.

Wizualnie bez zarzutu, niestety piekielnie nudne. Główny bohater męczący, sama fabuła bez polotu. Dłużyło mi się jak pobyt w poczekalni u lekarza.

Ze względu na zmieniającą się aurę za oknem i atak zimy zdecydowałem się na podróż do kraju na Półwysbie Iberyjskim. Portugalia to dla mnie kraj zdecydowanie egzotyczny, chociaż leży w Europie. Do zakupu komiksu Pedrosy skłoniło mnie kilka pochlebnych opinii tu i ówdzie, oraz fakt, że niedawno ukazało się jego trzecie wydanie. Skoro tytuł cieszy się taką popularnością, to postanowiłem się z nim zapoznać, zwłaszcza, że lubię klimaty podróżniczo-obyczajowe. Na początek chciałbym podkreślić wspaniałą kolorystykę tego albumu. Paleta barw zdecydowanie oddaje pogodę, nastroje bohaterów, kraj, w którym się znajdują bądź też stan trzeźwości. Album jest kolorowy i nastrojowy.
Portugalia to historia o odkrywaniu samego siebie poprzez innych, poprzez sięganie w głąb przeszłości. Temat niezwykle interesujący, szczególnie dla osób, które interesują się genealogią, zawiłościami historyczno-familijnymi. Towarzyszymy Simonowi, który znajduje się na zakręcie życiowym, a bodźcem do rozpoczęcia wspominanej podróży okazuje się wesele jego kuzynki. Chciałem, naprawdę chciałem zaangażować się emocjonalnie w tę podróż, natomiast Simon okazał się być tak antypatyczną, odpychającą postacią, że dość szybko zobojętniałem na wydarzenia z kartek komiksu. Główny protagonista to zblazowany, pretensjonalny, niedojrzały mężczyzna w średnim wieku, który nie jest ani trochę interesujący, nie reprezentuje nic pozytywnego, ani jednej cechy, za którą można by go polubić; za to ma wieczne pretensje do wszystkich wokół i całego świata. Pierwsza część Portugalii to była dla mnie męka obcowania z tego typu człowiekiem. Troszkę więcej się dzieje w drugiej części albumu, gdzie pojawia się więcej bohaterów i historia zyskuje jakiś kontekst, niestety dla mnie było to za późno, bym się z Portugalią polubił. Ostatecznie komiks ma kilka dobrych momentów, ale to wszystko, co mogę powiedzieć o samej historii. Co do warstwy graficznej, Pedrosa operuje wprawnie ciekawym stylem, który może, ale nie musi, przypaść wszystkim do gustu. Jedna rzecz, której nie rozumiem, to wybór liternictwa. W dymkach, gdzie bohaterowie rozmawiają ze sobą, mamy bardzo interesującą, autorską czcionkę, natomiast w miejscach, gdzie wypowiada się narrator, czytamy tekst zapisany obrzydliwym Times New Roman, który nijak nie pasuje do reszty albumu. Może ktoś wie, czy był to celowy zabieg autora?

Ze względu na zmieniającą się aurę za oknem i atak zimy zdecydowałem się na podróż do kraju na Półwysbie Iberyjskim. Portugalia to dla mnie kraj zdecydowanie egzotyczny, chociaż leży w Europie. Do zakupu komiksu Pedrosy skłoniło mnie kilka pochlebnych opinii tu i ówdzie, oraz fakt, że niedawno ukazało się jego trzecie wydanie. Skoro tytuł cieszy się taką popularnością, to...

Bardzo źle opowiedziana historia, ubrana w piękne rysunki i kolory. Niestety nawet na rysunkach za dużo jest stanów ducha i zawieszenia, w terminologii filmowej powiedziałabym, że nawalił montaż, że reżyser nie miał odwagi wycinać niepotrzebnych scen. W rezultacie mimo kilku (wszystko w drugiej połowie komiksu) naprawdę pięknych plansz przebrnęłam z trudem. Duże rozczarowanie.

Bardzo źle opowiedziana historia, ubrana w piękne rysunki i kolory. Niestety nawet na rysunkach za dużo jest stanów ducha i zawieszenia, w terminologii filmowej powiedziałabym, że nawalił montaż, że reżyser nie miał odwagi wycinać niepotrzebnych scen. W rezultacie mimo kilku (wszystko w drugiej połowie komiksu) naprawdę pięknych plansz przebrnęłam z trudem. Duże rozczarowanie.

Wizualnie genialna, ale jeśli chodzi o treść to lekko się zawiodłem. Śledzimy losy autora ilustracji, którego dopadł kryzys twórczy, jak i zagubienie w strefie prywatnej.
Wszystko wydaje się odmienić wizyta w Portugalii, z której pochodzi jego rodzina. To dość powolna opowieść o poszukiwaniu własnych korzeni, cieszeniu się małymi chwilami i staraniu zrozumienia samego siebie. Niestety momentami jest trochę nudnawo, ale to satysfakcjonująca obyczajówka, głównie dzięki nastrojowym ilustracjom.

Wizualnie genialna, ale jeśli chodzi o treść to lekko się zawiodłem. Śledzimy losy autora ilustracji, którego dopadł kryzys twórczy, jak i zagubienie w strefie prywatnej.
Wszystko wydaje się odmienić wizyta w Portugalii, z której pochodzi jego rodzina. To dość powolna opowieść o poszukiwaniu własnych korzeni, cieszeniu się małymi chwilami i staraniu zrozumienia samego...