Wszyscy znamy te idealne amerykańskie przedmieścia, z pięknymi domami, przystrzyżonymi trawnikami i dumnie powiewającymi flagami. Jednak gdzieś tam obok istnieje druga Ameryka. Zapomniana. Biedna. Uzależniona. Pełna rozwalających się przyczep, zapyziałych moteli, ludzi walczących o przeżycie każdego dnia.

Właśnie tam wychowała się Sadie. Nigdy nie miała łatwego życia. Gdy jej matka narkomanka ucieka, dziewczyna zostaje sama z młodszą siostrą i całkowicie poświęca się jej opiece. Pewnego dnia trzynastoletnia Mattie wsiada do pick-upa i znika. Trzy dni później jej ciało zostaje odnalezione w jabłkowym sadzie, a wkrótce potem, z braku dowodów, policja zamyka śledztwo. Jednak Sadie wie, kto jest mordercą. Wyrusza w podróż przez Stany, by odnaleźć zabójcę.

Zafascynowany historią sióstr dziennikarz West McCray postanawia poświęcić im swój podcast. Rusza więc śladem Sadie, próbując odtworzyć jej podróż.

Courtney Summers w swojej powieści posłużyła się ciekawą formą: część wydarzeń poznajemy z perspektywy Sadie, część jest pisana jako audycja radiowa, w której świadkowie opowiadają Westowi o swoim spotkaniu z zaginioną dziewczyną. Dzięki temu rozwiązaniu powieść czyta się bardzo szybko, a czytelnik poznaje historię nie tylko z perspektywy głównej bohaterki.

Choć od książki nie sposób się oderwać, nie jest to lekka historia. Mimo etykiety literatury dla młodzieży Courtney Summers nie boi się poruszać trudnych tematów, takich jak uzależnienie, przemoc, wykorzystywanie seksualne, ale robi to w bardzo zręczny sposób: nie przesadza, nie epatuje brutalnością szczegółów, nie napawa się cierpieniem bohaterów, pozostawia też kilka kwestii domysłom czytelników. „Sadie” to opowieść o cierpieniu, bólu, o dzieciach pozostawionych samym sobie, ludziach bez szans na dobrą przyszłość, ale też o determinacji, poświęceniu i siostrzanej miłości.

Siłą tej historii jest także sama tytułowa bohaterka – do bólu ludzka, ze wszystkimi swoimi wadami i zaletami, której czytelnik kibicuje, choć nie przestaje się zastanawiać, czy rzeczywiście powinien.

To nie jest książka, do której miałoby się ochotę wrócić. Nie jest miła, nie pozostawia nadziei, nie oferuje katharsis. Ale warto po nią sięgnąć, by pamiętać, że takich historii jest tysiące. Dzieją się codziennie, gdzieś obok, niezauważone. Bo ciągle gdzieś przecież ginie jakaś dziewczyna.

Agata Sikora