Ostatnimi czasy mam szczęście do naprawdę świetnych książek i 'Rozpad połowiczny' jest jedną z nich. Autor, Wnuk-Lipiński był profesorem socjologii i nagradzanym w latach 80tych polskim pisarzem sci/fi, który jest obecnie, zupełnie niesłusznie, zapomniany. W 1988 za 'Rozpad połowiczny' autor otrzymał nagrodę im. Janusza Zajdla na co moim zdaniem w pełni zasłużył.

Niniejsza książka jest drugim tomem trylogii Apostezjon (o czym dowiedziałam się już po lekturze) i należy do nurtu fantastyki socjologicznej. Świat przyszłości przedstawiony przez autora jest w pełni kontrolowanym społeczeństwem powszechnej szczęśliwości, ale tylko dla prawowierców. Ci inaczej myślący są kierowani do ośrodków reedukacyjnych, a najbardziej oporni giną na zawał serca lub w niewyjaśnionych okolicznościach. Związki między ludźmi muszą być zatwierdzone odgórnie na podstawie zgodności genetycznej i tylko takie pary dostaną licencję na posiadanie potomstwa, które zaraz po przyjściu na świat kierowane jest do specjalnych ośrodków wychowawczych. Więzi emocjonalne między ludźmi uległy zniszczeniu, ludzie są pozornie wolni, lecz faktycznie zupełnie wyalienowani i tęsknią za bliskością drugiego człowieka. Społeczeństwo jest faszerowane syntetycznym jedzeniem i napojami z automatów powstającym w fabrykach, przez co państwo zupełnie uzależniło od siebie obywateli. W tym świecie powstaje enklawa zamieszkana przez ludzi, którzy chcą żyć po swojemu, bez zakazów i nakazów, bez państwowej kontroli. Poprzez uprawę ziemi i hodowlę zwierząt stają się samowystarczalni i jedyne czego chcą, to aby zostawić ich w spokoju. Nie chcą narzucać swego stylu życia innym ani wszczynać rewolucji, jednak czy państwo może zostawić ich samych sobie? To pytanie jest ważne również dziś, gdy tyle osób nie zgadza się z poczynaniami rządu i widzi w nich zamach na swoją wolność i prawa obywatelskie. Jak daleko może się posunąć jedna i druga strona w konflikcie? Czy aparat władzy uzyskał mandat od obywateli, aby obrócić prawa przeciw nim? Warto się zastanowić nad tymi zagadnieniami, a książka Wnuka-Lipińskiego jest dobrym punktem wyjścia dla takich rozważań.

Historia jest naprawdę dobrze skonstruowana i dobrze napisana. Jedynym słabym punktem są bohaterowie, przy których jakby zabrakło autorowi konsekwencji, dlatego momentami widzimy wypowiedzi i działania, które zupełnie nie pasują do danej postaci. Mimo to uważam książkę za bardzo dobrą powieść sci/fi i mam nadzieję, że doczekam się kiedyś nowego wydania.

Ostatnimi czasy mam szczęście do naprawdę świetnych książek i 'Rozpad połowiczny' jest jedną z nich. Autor, Wnuk-Lipiński był profesorem socjologii i nagradzanym w latach 80tych polskim pisarzem sci/fi, który jest obecnie, zupełnie niesłusznie, zapomniany. W 1988 za 'Rozpad połowiczny' autor otrzymał nagrodę im. Janusza Zajdla na co moim zdaniem w pełni zasłużył.

Niniejsza...