Bardzo fajna książka dla dzieci, którą powinni przeczytać również dorośli. Główny bohater zadaje trudne pytania o to kto jest normalny, kto ustala te normy i co jeśli ...?
Napisana fajnym, łatwym (ale nie prostackim) językiem książka. Bardzo przyjazna, jeśli tak można powiedzieć.
Mam ochotę na kolejne części :)

Bardzo fajna książka dla dzieci, którą powinni przeczytać również dorośli. Główny bohater zadaje trudne pytania o to kto jest normalny, kto ustala te normy i co jeśli ...?
Napisana fajnym, łatwym (ale nie prostackim) językiem książka. Bardzo przyjazna, jeśli tak można powiedzieć.
Mam ochotę na kolejne części :)

Często spotykamy ludzi, których zachowania nie rozumiemy. Nie należy ich oceniać. Warto poznać bliżej takie osoby i spojrzeć na świat z ich punktu widzenia.
Szkoła to miejsce, gdzie spotykają się dzieci o różnych charakterach, temperamencie, poziomie intelektualnym, pochodzeniu, narodowości, wyznaniu czy posiadające jakieś deficyty. Jak kształtować postawy dzieci, aby wzajemnie się szanowały, tolerowały i rozumiały? Jak postrzegane są w takim gronie dzieci z zespołem Aspergera?
W tej książce takie osoby przedstawione są jako dziwacy, których nie rozumie społeczność lokalna. Spotkałem się tu z zachowaniem oceniającym i niezrozumieniem. Pewnie jest tak to postrzegane w życiu, ale brakowało tu postawy akceptacji, tolerancji i zrozumienia. Wkońcu chcemy przekazać młodemu pokoleniu wartościowe zasady zachowań społecznych. Szkoda, że tu tego zabrało.

Często spotykamy ludzi, których zachowania nie rozumiemy. Nie należy ich oceniać. Warto poznać bliżej takie osoby i spojrzeć na świat z ich punktu widzenia.
Szkoła to miejsce, gdzie spotykają się dzieci o różnych charakterach, temperamencie, poziomie intelektualnym, pochodzeniu, narodowości, wyznaniu czy posiadające jakieś deficyty. Jak kształtować postawy dzieci, aby...

dobra książka do starszych dzieci

dobra książka do starszych dzieci

Nie zwróciłam uwagi na to, że to tak malutka książka. Aż mnie znajoma pani bibliotekarka obśmiała, że nie opłacało się po taką drobinę przyjeżdżać. Niestety często rozmiar implikuje treść. A konkretnie jej głębię i wnikliwość. Tak jest również w tym przypadku. Główny wniosek płynący z lektury jest taki, że nie ma ludzi zwyczajnych, a każdy z nas jest na swój sposób inny. Nawet nie wyjątkowy, ale właśnie inny. Autor powtarza tę odkrywczą myśl kilkakroć, może ma nadzieję, iż w ten sposób przekona czytelnika. Albo go zainspiruje. I nie zamierzam polemizować w tym względzie, ponieważ się z nim zgadzam. Miałam jedynie nadzieję, że ta informacja będzie przekazana nietuzinkowo. Że skłoni odbiorcę do refleksji, a nie będzie się wbijać w jego umysł niczym gwóźdź. Czuję niedosyt. Mój nieletni słuchacz również. Chyba pozytywne recenzje sprawiły, że miałam zbyt wielkie oczekiwania. 

Nie zwróciłam uwagi na to, że to tak malutka książka. Aż mnie znajoma pani bibliotekarka obśmiała, że nie opłacało się po taką drobinę przyjeżdżać. Niestety często rozmiar implikuje treść. A konkretnie jej głębię i wnikliwość. Tak jest również w tym przypadku. Główny wniosek płynący z lektury jest taki, że nie ma ludzi zwyczajnych, a każdy z nas jest na swój sposób inny....

W pewnej szwedzkiej klasie dzieci dowiadują się, że ich kolega Oskar ma Zespól Aspergera. Dzieci różnie reagują na tę wiadomość, jedni wariują i gadają o psiej chorobie, inni, jak Dawid, narrator opowieści, zastanawiają się, czy są normalni... Podobał mi się sposób, w jaki został przedstawiony Oskar - to na pewno pomoże małemu czytelnikowi w zrozumieniu, że inny, nie znaczy, ani chory czy nienormalny, ani gorszy.

W pewnej szwedzkiej klasie dzieci dowiadują się, że ich kolega Oskar ma Zespól Aspergera. Dzieci różnie reagują na tę wiadomość, jedni wariują i gadają o psiej chorobie, inni, jak Dawid, narrator opowieści, zastanawiają się, czy są normalni... Podobał mi się sposób, w jaki został przedstawiony Oskar - to na pewno pomoże małemu czytelnikowi w zrozumieniu, że inny, nie...

To krótka, bo zaledwie 64-stornicowa lektura o inaczej zachowującymi się chłopcami — dotkniętym Zespołem Asergera Oskara i wykazującego sporo cech ADHD Fredrika. Język, jakim pisana jest książka, jest językiem naszych dzieci. W historii każdy odnajdzie siebie: i osoby uważane za kujonów, i nadruchliwcy, zamknięci w sobie czy też empatycy. Zwykła klasa, ze zwykłymi i trochę innymi uczniami.

Oskar fizycznie nie różni się od swoich kolegów, jednak robi rzeczy, które można uważać za inne: na bzika ma punkcie liczb i próbuje odgadnąć kod, jakim kierują się przydzielający numery telefoniczne urzędnicy, mówi wszystko wprost i lubi ugniatać plastelinę kiedy chodzi po boisku. Sporo wie, ale nie widać w nim żadnych emocji. Nie łapie też żartów. Jednak czy to coś złego?

Książka nie tylko pokazuje, że wśród nas są osoby z ZA i nie trzeba się ich bać, ale także odpowiada na pytania, które może zadać każde dziecko: czy to uleczalne i czy można się zarazić. My, dorośli, wiemy, że nie, unikamy takich pytań, żeby nikogo nie urazić. W końcu ZA to problem siedzący w głowie. Ale dla dzieci takie pytania są tak samo naturalne jak pytania o epidemię odry.

Więcej na https://konfabula.pl/autyzm-przedszkolu-asperger-szkole/

To krótka, bo zaledwie 64-stornicowa lektura o inaczej zachowującymi się chłopcami — dotkniętym Zespołem Asergera Oskara i wykazującego sporo cech ADHD Fredrika. Język, jakim pisana jest książka, jest językiem naszych dzieci. W historii każdy odnajdzie siebie: i osoby uważane za kujonów, i nadruchliwcy, zamknięci w sobie czy też empatycy. Zwykła klasa, ze zwykłymi i trochę...

Może zbyt wiele się spodziewałam, ale jestem zawiedziona. Mam syna z ZA. Przeczytałam tą pozycję w ramach sprawdzenia czy warto, aby polecić ją wychowawczyni. Chciałam aby dzieci choć odrobinę zrozumiały specyfikę tego zaburzenia. No i nie poleciłam, bo z książki ogólnie dowiadujemy się o tym że każdy jest inny, nietypowy, wyjątkowy. Ale o samym ZA nie dowiadujemy się nic. Wręcz przeciwnie. Mam wrażenie że czytelnik może odnieść zupełnie mylne wrażenie co do tego, czym ZA sie charakteryzuje. Myślę że nawet może po przeczytaniu urwierdzić się w swoich obawach i postrzegać to zaburzenie jako chorobę psychiczna, a to jest najgorsze co może się zdarzyć:(

Może zbyt wiele się spodziewałam, ale jestem zawiedziona. Mam syna z ZA. Przeczytałam tą pozycję w ramach sprawdzenia czy warto, aby polecić ją wychowawczyni. Chciałam aby dzieci choć odrobinę zrozumiały specyfikę tego zaburzenia. No i nie poleciłam, bo z książki ogólnie dowiadujemy się o tym że każdy jest inny, nietypowy, wyjątkowy. Ale o samym ZA nie dowiadujemy się nic....

Książka w przystępny dla dzieci sposób dotyka problemu inności. Pomaga zrozumieć, czym jest zespół Aspergera.

Książka w przystępny dla dzieci sposób dotyka problemu inności. Pomaga zrozumieć, czym jest zespół Aspergera.

Lekka, króciutka, ale porusza ważny temat. Napisana w sposób prosty, w sam raz dla dzieci. Zwykłe opowiadanie, a może skłonić maluchy do refleksji. Ale przede wszystkim uczy tolerancji (mowa tu o zespole Aspergera) ;)

Lekka, króciutka, ale porusza ważny temat. Napisana w sposób prosty, w sam raz dla dzieci. Zwykłe opowiadanie, a może skłonić maluchy do refleksji. Ale przede wszystkim uczy tolerancji (mowa tu o zespole Aspergera) ;)

Fajna

Fajna