Nie zwróciłam uwagi na to, że to tak malutka książka. Aż mnie znajoma pani bibliotekarka obśmiała, że nie opłacało się po taką drobinę przyjeżdżać. Niestety często rozmiar implikuje treść. A konkretnie jej głębię i wnikliwość. Tak jest również w tym przypadku. Główny wniosek płynący z lektury jest taki, że nie ma ludzi zwyczajnych, a każdy z nas jest na swój sposób inny. Nawet nie wyjątkowy, ale właśnie inny. Autor powtarza tę odkrywczą myśl kilkakroć, może ma nadzieję, iż w ten sposób przekona czytelnika. Albo go zainspiruje. I nie zamierzam polemizować w tym względzie, ponieważ się z nim zgadzam. Miałam jedynie nadzieję, że ta informacja będzie przekazana nietuzinkowo. Że skłoni odbiorcę do refleksji, a nie będzie się wbijać w jego umysł niczym gwóźdź. Czuję niedosyt. Mój nieletni słuchacz również. Chyba pozytywne recenzje sprawiły, że miałam zbyt wielkie oczekiwania. 

Nie zwróciłam uwagi na to, że to tak malutka książka. Aż mnie znajoma pani bibliotekarka obśmiała, że nie opłacało się po taką drobinę przyjeżdżać. Niestety często rozmiar implikuje treść. A konkretnie jej głębię i wnikliwość. Tak jest również w tym przypadku. Główny wniosek płynący z lektury jest taki, że nie ma ludzi zwyczajnych, a każdy z nas jest na swój sposób inny....

Fajna

Fajna

Lekka, króciutka, ale porusza ważny temat. Napisana w sposób prosty, w sam raz dla dzieci. Zwykłe opowiadanie, a może skłonić maluchy do refleksji. Ale przede wszystkim uczy tolerancji (mowa tu o zespole Aspergera) ;)

Lekka, króciutka, ale porusza ważny temat. Napisana w sposób prosty, w sam raz dla dzieci. Zwykłe opowiadanie, a może skłonić maluchy do refleksji. Ale przede wszystkim uczy tolerancji (mowa tu o zespole Aspergera) ;)

W pewnej szwedzkiej klasie dzieci dowiadują się, że ich kolega Oskar ma Zespól Aspergera. Dzieci różnie reagują na tę wiadomość, jedni wariują i gadają o psiej chorobie, inni, jak Dawid, narrator opowieści, zastanawiają się, czy są normalni... Podobał mi się sposób, w jaki został przedstawiony Oskar - to na pewno pomoże małemu czytelnikowi w zrozumieniu, że inny, nie znaczy, ani chory czy nienormalny, ani gorszy.

W pewnej szwedzkiej klasie dzieci dowiadują się, że ich kolega Oskar ma Zespól Aspergera. Dzieci różnie reagują na tę wiadomość, jedni wariują i gadają o psiej chorobie, inni, jak Dawid, narrator opowieści, zastanawiają się, czy są normalni... Podobał mi się sposób, w jaki został przedstawiony Oskar - to na pewno pomoże małemu czytelnikowi w zrozumieniu, że inny, nie...

To krótka, bo zaledwie 64-stornicowa lektura o inaczej zachowującymi się chłopcami — dotkniętym Zespołem Asergera Oskara i wykazującego sporo cech ADHD Fredrika. Język, jakim pisana jest książka, jest językiem naszych dzieci. W historii każdy odnajdzie siebie: i osoby uważane za kujonów, i nadruchliwcy, zamknięci w sobie czy też empatycy. Zwykła klasa, ze zwykłymi i trochę innymi uczniami.

Oskar fizycznie nie różni się od swoich kolegów, jednak robi rzeczy, które można uważać za inne: na bzika ma punkcie liczb i próbuje odgadnąć kod, jakim kierują się przydzielający numery telefoniczne urzędnicy, mówi wszystko wprost i lubi ugniatać plastelinę kiedy chodzi po boisku. Sporo wie, ale nie widać w nim żadnych emocji. Nie łapie też żartów. Jednak czy to coś złego?

Książka nie tylko pokazuje, że wśród nas są osoby z ZA i nie trzeba się ich bać, ale także odpowiada na pytania, które może zadać każde dziecko: czy to uleczalne i czy można się zarazić. My, dorośli, wiemy, że nie, unikamy takich pytań, żeby nikogo nie urazić. W końcu ZA to problem siedzący w głowie. Ale dla dzieci takie pytania są tak samo naturalne jak pytania o epidemię odry.

Więcej na https://konfabula.pl/autyzm-przedszkolu-asperger-szkole/

To krótka, bo zaledwie 64-stornicowa lektura o inaczej zachowującymi się chłopcami — dotkniętym Zespołem Asergera Oskara i wykazującego sporo cech ADHD Fredrika. Język, jakim pisana jest książka, jest językiem naszych dzieci. W historii każdy odnajdzie siebie: i osoby uważane za kujonów, i nadruchliwcy, zamknięci w sobie czy też empatycy. Zwykła klasa, ze zwykłymi i trochę...

Może zbyt wiele się spodziewałam, ale jestem zawiedziona. Mam syna z ZA. Przeczytałam tą pozycję w ramach sprawdzenia czy warto, aby polecić ją wychowawczyni. Chciałam aby dzieci choć odrobinę zrozumiały specyfikę tego zaburzenia. No i nie poleciłam, bo z książki ogólnie dowiadujemy się o tym że każdy jest inny, nietypowy, wyjątkowy. Ale o samym ZA nie dowiadujemy się nic. Wręcz przeciwnie. Mam wrażenie że czytelnik może odnieść zupełnie mylne wrażenie co do tego, czym ZA sie charakteryzuje. Myślę że nawet może po przeczytaniu urwierdzić się w swoich obawach i postrzegać to zaburzenie jako chorobę psychiczna, a to jest najgorsze co może się zdarzyć:(

Może zbyt wiele się spodziewałam, ale jestem zawiedziona. Mam syna z ZA. Przeczytałam tą pozycję w ramach sprawdzenia czy warto, aby polecić ją wychowawczyni. Chciałam aby dzieci choć odrobinę zrozumiały specyfikę tego zaburzenia. No i nie poleciłam, bo z książki ogólnie dowiadujemy się o tym że każdy jest inny, nietypowy, wyjątkowy. Ale o samym ZA nie dowiadujemy się nic....

Książka w przystępny dla dzieci sposób dotyka problemu inności. Pomaga zrozumieć, czym jest zespół Aspergera.

Książka w przystępny dla dzieci sposób dotyka problemu inności. Pomaga zrozumieć, czym jest zespół Aspergera.

Bohaterem książki "Inny niż wszyscy. Opowiadanie o chłopcu, który chce wiedzieć, czy jest normalny"
jest ten sam Dawid, który w poprzedniej książce zakochał się w Milenie.
Obydwie książki napisał Per Nilsson, a zilustrowała Pija Lindenbaum.

- Ludzie są różni - zaczęła pani jeszcze raz. - Niektórzy... niektórzy dużo mówią, inni są milczący,
jedni cały czas chcą przebywać wśród kolegów i robić z nimi różne rzeczy, inni wolą być sami, czytać
albo rozmyślać. Poza tym różnie wyglądamy. Jedni mają jasne włosy, inni ciemne, jedni są niscy, inni wysocy...
(...)
- Dzieci są bardzo różne - powiedziała. - Niektóre szybko robią się niespokojne, nie mogą usiedzieć w miejscu,
muszą cały czas mówić i zwracać na siebie uwagę.
(...)
- Wiecie, jaki jest Oskar. Jest... jest inny. Ale jest więcej dzieci, głównie chłopców, które są podobne do Oskara.
Które myślą w inny sposób, tak jak on.*

U Oskara zdiagnozowano zespół Aspergera.
Dawid zaczyna się zastanawiać, czy może on też "to" ma.
Czy różni się od innych? Czy jest normalny?
Co znaczy "normalny"?

Lektura tej książki bardzo mnie poruszyła.
Ja też w okresie dorastania zastanawiałam się, czy jestem normalna.
Zastanawiałam się, jak sprawdzić "normalność'" i co to w ogóle znaczy "norma".

Zapytałam męża, czy on ma też się kiedyś nad tym zastanawiał.
- Nie zastanawiałem się. Ja wiedziałem, że jestem inny.

Hm, to samo powiedziała kilka lat temu moja córka po powrocie z letniego obozu.
Rozmawiałyśmy wtedy długo...

Co znaczy "inny"?
Czy "inny" znaczy "gorszy"?





Wracając do książki "Inny niż wszyscy": obie z córką ją polecamy!

Nie dowiecie się z niej zbyt wiele o zespole Aspergera,
bo tak naprawdę nie o tym ta książka jest.
A o czym jest?
O akceptacji / tolerancji, o inności / dziwności i o różnym rozumieniu "normalności".

Ta książka może być punktem wyjścia do rozmów o "inności".
Ta książka pomoże zrozumieć, że każdy jest na swój sposób "inny".

Anita podniosła rękę i zapytała:
- Czy on wyzdrowieje? To znaczy Oskar. Czy wyzdrowieje?
- Oskar będzie nadal normalnie chodził do szkoły, jak dotychczas. (...) Jeśli będziemy dla niego mili, łatwiej mu będzie... być takim, jaki jest. Ale nie wyzdrowieje, bo nie jest chory. Tak jak ty nie wyzdrowiejesz z rudych włosów, prawda?*


https://bajdocja.blogspot.com/2017/11/co-znaczy-normalny.html

Bohaterem książki "Inny niż wszyscy. Opowiadanie o chłopcu, który chce wiedzieć, czy jest normalny"
jest ten sam Dawid, który w poprzedniej książce zakochał się w Milenie.
Obydwie książki napisał Per Nilsson, a zilustrowała Pija Lindenbaum.

- Ludzie są różni - zaczęła pani jeszcze raz. - Niektórzy... niektórzy dużo mówią, inni są milczący,
jedni cały czas chcą przebywać...

Świetna książka nie tylko o zespole Aspergera, lecz przede wszystkim o tym, czym są "inność" i "normalność".

Świetna książka nie tylko o zespole Aspergera, lecz przede wszystkim o tym, czym są "inność" i "normalność".

„Skąd się wie, że jest się normalnym, takim jak inni?”


To, że dzieci zadają pytania, to zupełnie normalna sprawa. Ciekawi świata obserwatorzy, którzy mają prawo do tych pytań i oglądaniu otaczającej ich rzeczywistości z niemal każdej strony, będący przy tym nad wyraz szczerym. Dzieci inaczej postrzegają swoje otoczenie, nierzadko za pomocą wyostrzonych zmysłów, są wrażliwsze, ale przy tym szczere. Bohater opowieści, David jest chłopcem bystrym i dużo rozumie i kiedy pada informacja w klasie, że kolega Oskar jest inny, nurtuje go ta inność w każdym aspekcie.


Per Nilsson podejmuje w swojej opowieści bardzo ważny temat. Czym jest inność? Jak ona się objawia? Oskar jest bardzo rozgarnięty, spokojny, powolniejszy, na każde pytanie udziela bardzo wyważonej odpowiedzi, ma swój świat, w którym panuje porządek, ład, staranność, dokładność, precyzja. Postawa i zachowanie chłopca ewidentnie wskazują na zespół Aspergera. Dzieci z tą chorobą brodzą we własnym świecie, ale wcale nie zamkniętym na otoczenie. Oskar ma w klasie swoich ulubionych kolegów, których z chęcią zaprasza na swoje urodziny, jest komunikatywny, ale bardzo spokojny i ten spokój na takich, jak gagatek Fredrik działa, jak magnes. Oskar często jest obiektem drwin ze strony kolegi, zyskując w jego oczach przydomek „Profesorek”.

Mądra książka, która porusza ważny temat do szerszego dyskursu z dziećmi. Na czym polega ta inność, czym się objawia, skąd się bierze? To tylko niektóre pytania, z którymi nam – rodzicom przyjdzie się kiedyś się zmierzyć. Świat przecież nie składa się z samych doskonałości. Ta inność przybiera różne formy i może wywołać różne nasze reakcje. W takich chwilach, takie książki, to świetna okazja do tego, by uświadomić dziecku, że każdy człowiek jest inny, nie każda inność jest chorobą, i że to co inne nie oznacza, by je piętnować, wytykać palcami, ale oswajać się z jej obecnością.


Mój starszy syn od razu wziął ją do ręki, kiedy tylko zerknął na okładkę. Bardzo spodobała mu się ta opowieść. Temat inności nie jest mu obcy, bo w klasie mają koleżankę, która uczy się innym programem. Ale historia Oskara na tyle go zaintrygowała, że chwilę sobie porozmawialiśmy. Tacy ludzie go ani nie przerażają, ani nie wywołują jakichś sprzecznych emocji. Po prostu są gdzieś obok, jest tego świadomy. Może się wydawać, że to co nieznane budzi w dzieciach lęk. Przez moment, bo fascynuje i popycha do badania tego zjawiska, ale dzieci są zdecydowanie mądrzejsze od dorosłych, wszystko przyjmują jakoś z zupełnie innej perspektywy, niż my. Dorośli sami stawiają sobie bariery, dzieci są bardziej otwarte.


„Inny niż wszyscy” to bardzo przemyślana historia zmuszająca do dyskusji na bardzo ważny temat. To też historia o przyjaźni i o tym, jak ważne jest mieć kogoś znajomego obok siebie, kiedy potrzeba poczuć odrobinę bezpieczeństwa w tym lawirującym między czyhającymi niebezpieczeństwami świecie. Przemyślana, mądra i bardzo ważna!

Szczerze polecam!

https://nietypowerecenzje.blogspot.com/2017/11/inny-niz-wszyscy-opowiadanie-o-chopcu.html

„Skąd się wie, że jest się normalnym, takim jak inni?”


To, że dzieci zadają pytania, to zupełnie normalna sprawa. Ciekawi świata obserwatorzy, którzy mają prawo do tych pytań i oglądaniu otaczającej ich rzeczywistości z niemal każdej strony, będący przy tym nad wyraz szczerym. Dzieci inaczej postrzegają swoje otoczenie, nierzadko za pomocą wyostrzonych zmysłów, są...