„Rodzina Jołtyszewów”, Senczina, to pozornie zwyczajna historia o trudach życia zwykłej rodziny. Ot, jedna z wielu sytuacji, gdy trzeba obrócić swoje życie o 180 stopni, nakierować na inne tory i powoli, acz stanowczo naprowadzać je na nowy tryb życia. W końcu Jołtyszewowie nie są ludźmi ze wsi. Nie spędzają czasu na chlaniu bimbru pod klubem i chociaż nie potrafią zbierać owoców czy hodować warzyw, ani nie mają talentu do handlu na bazarze, to są wykształceni i obyci. Chwilowa niedyspozycja nie może im odebrać godności i twarzy. Przecież wszystko się ułoży. Niech tylko sąsiad przywiezie drewno i piłę. Niech syn pojedzie do miasta, zatrudni się tam, odłoży pieniądze dla żony i dziecka. Nikołaj wtedy znajdzie w sobie siłę, by samemu pchnąć budowę dalej. I to naprawdę nic, że Walentyna z kierowniczki biblioteki musiała zejść do poziomu wiejskiej handlarki, stojąc z wiadrem owoców na targowisku. Przecież to tylko po to, żeby dołożyć parę groszy do domowego budżetu. I to nic, że Nikołaj musi sprzedać garaż w mieście, a ukochany samochód sprowadzić tutaj, zostawiając go na podwórku, na pewną kradzież. Przecież niedługo zbuduje schronienie i dla niego. Dopóki w domu jest chociaż butelka wódki, z której mogą upić szklaneczkę wyciszającego myśli płynu, jest dobrze. Przecież żyją, są wszyscy, razem, a niedługo dołączy do nich drugi syn marnotrawny.

I nawet, gdy ta zwyczajna historia zaczyna zamieniać się życiowy dramat, smagany zimnym wiatrem wiejącym od gór i tajgi, to wciąż jeszcze jest nadzieja na poprawę. To nic, że mija kolejne lato i kolejna zima. Jołtyszewowie są silni i póki żyją, dadzą sobie ze wszystkim radę. Przecież nikt nie umiera. Nikt nie umiera…

Ponura jest wieś rosyjska, projektowana przez Senczina na kartach powieści. Ponura, ale prawdziwa. Jołtyszewowie, jak wiele innych rodzin po transformacji ustrojowej i licznych problemach, jakie wtedy nastawały, zdani tylko na siebie, nie potrafiąc lub nie mogąc wykorzystać nadchodzących zmian, wpadali w powolną destrukcję, z której wyjście jest tylko jedno – w drewnianej trumnie, w bliższej lub dalszej przyszłości.

Po bardziej szczegółową recenzję zapraszam do siebie - https://kulturalnynihilista.pl/rodzina-joltyszewow-roman-senczin-rosja-cz-16/

„Rodzina Jołtyszewów”, Senczina, to pozornie zwyczajna historia o trudach życia zwykłej rodziny. Ot, jedna z wielu sytuacji, gdy trzeba obrócić swoje życie o 180 stopni, nakierować na inne tory i powoli, acz stanowczo naprowadzać je na nowy tryb życia. W końcu Jołtyszewowie nie są ludźmi ze wsi. Nie spędzają czasu na chlaniu bimbru pod klubem i chociaż nie potrafią zbierać...