Wkurza mnie ta książka. W ogóle psychiatrzy mają taką manierę pisania, która podobna jest do pism prawniczych: ledwie to możesz strawić i dopiero po wielokrotnym przeżuciu. No ale to w każdej psychiatrii.
Kardynalne błędy są tutaj jednak dwa:
Pierwszy to podawanie statystyk, które sobie wzajemnie przeczą, bez omówienia tych sprzeczności. W jednym miejscu jest np. że 8-9% populacji cierpi z powodu bulimii i anoreksji, a na następnej stronie, że na anoreksję choruje 0,8% populacji, zaś na bulimię 1%. I takich kwiatków jest mnóstwo. Albo jakieś głupie nic nie mówiące dane typu zachorowania 4-6 na 100.000 w ciągu roku. Bezmyślne przytaczanie danych.

Drugi kardynalny błąd to fragmenty, które pisane są tylko dla pisania. Na przykład widać, że autor jakiegoś rozdziału nie ma pojęcia na przykład o psychoterapii psychodynamicznej albo behawioralnej, ale pisze jakieś ogólniki tylko po to aby odhaczyć temat i aby nie było, ze pominął jakiś rodzaj leczenia. Po co to? Durne!

Trzeci błąd mniejszego kalibru polega na tym, że w bardzo rozbudowanych fragmentach dotyczących biologicznych uwarunkowań różnych zaburzeń mnóstwo jest rozważań, jakie to fragmenty mózgu są większe/mniejsze/gorzej/lepiej działające, ale nie ma nic na temat etiologii - to o czym piszą jest przyczyną, skutkiem, czy też nie wiadomo? Sugestie (ale nie wprost) są takie oczywiście, że podłożem zaburzeń jest zmiana biologiczna, ale autorzy jakby w ogóle nie zastanawiali się, ze może być odwrotnie, przynajmniej nie poruszają tego w żaden sposob.

Słabe, szukajcie lepszych psychiatrii.

Wkurza mnie ta książka. W ogóle psychiatrzy mają taką manierę pisania, która podobna jest do pism prawniczych: ledwie to możesz strawić i dopiero po wielokrotnym przeżuciu. No ale to w każdej psychiatrii.
Kardynalne błędy są tutaj jednak dwa:
Pierwszy to podawanie statystyk, które sobie wzajemnie przeczą, bez omówienia tych sprzeczności. W jednym miejscu jest np. że 8-9%...