Pani "Katechetka" pod spodem w zasadzie wyczerpująco opisała książkę, ja tylko dodam kilka uzupełnień.

Książka Kevina Vosta o samotności wydaje się być poradnikiem w rzeczywistości szerszym, niż sam problem samotności. W pewnej mierze jest poradnikiem po prostu dobrego życia, opartego na cnotach, poradnikiem pomagającym dostrzec czym jest prawdziwa przyjaźń, czy jak przeżywać cierpienie.

Bardzo cenne jest to, że autor sięga głęboko do korzeni naszej cywilizacji, wielokrotnie przytaczając takich gigantów jak Arystoteles, Cyceron, Seneka, Epiktet, Marek Aureliusz, czy św. Tomasz z Akwinu. Dzięki sięganiu do stoicyzmu ukazuje też jego kompatybilność z chrześcijaństwem.

Wydaje się, że jednym z największych atutów tej książki jest też jej swoista interdyscyplinarność. Jest tak zapewne dlatego, ze autor jest psychologiem klinicznym, żywo zainteresowanym filozofią chrześcijańską. Dzięki czemu na problemy związane z samotnością i ogólnie z życiem może spojrzeć z różnych stron.

Rozdziały są ładnie uporządkowane, autor poleca też ciekawe lektury, jak np. "Przyjaźń duchowa" Elreda z Rievaulx, czy więzienne pisma wspomnianego już św. Tomasza More'a.

Minusy? Może tak naprawdę tylko wtórność. To kolejny poradnik. Cudów się tam nie odkryje. Ale przeczytać warto. Dla ugruntowania pewnych kwestii i zwyczajnie, że jest to lektura pożyteczna dla człowieka.

Pani "Katechetka" pod spodem w zasadzie wyczerpująco opisała książkę, ja tylko dodam kilka uzupełnień.

Książka Kevina Vosta o samotności wydaje się być poradnikiem w rzeczywistości szerszym, niż sam problem samotności. W pewnej mierze jest poradnikiem po prostu dobrego życia, opartego na cnotach, poradnikiem pomagającym dostrzec czym jest prawdziwa przyjaźń, czy jak...