Najbardziej zainteresował mnie rozdział o koncepcji „ilo”. Od kilku lat panuje moda na kraje Europy Północnej, przy okazji której próbuje się definiować style życia ludzi tam mieszkających jednym słowem. Duńskie „hygge”, szwedzkie „lagom”, fińskie „sisu” oraz mniej znane norweskie „kos” oraz islandzkie „petta reddast” są tego dobrymi przykładami. Jestem więc ciekaw czy w przyszłości ktoś odkryje estońskie „ilo” i je spopularyzuje? Sądzę, że jest na to szansa, skoro BBC dostrzegło istnienie polskiego „jakoś to będzie”. Podobało mi się też wplecenie kilku kawałów w treść książki. Trochę zdziwił mnie brak wzmianki o tym, że w Estonii jest jeden z najwyższy, jeśli nie najwyższy poziom czytelnictwa na świecie oraz brak informacji o największych domowych biblioteczkach na świecie [Estończycy posiadają średnio w swoich mieszkaniach po 218 (słownie: dwieście osiemnaście) woluminów]. Zakładam, że autorzy chcieli przedstawić Estonię jako kraj nowoczesny, a książki ich zdaniem nowoczesne nie są. Dlatego dużo wspomina się tu o różnego rodzaju rozwiązaniach informatycznych, a książki pojawiają się tylko raz przy okazji opisu starszych osób. „Przewodnik ksenofoba. Estończycy” to dobra pozycja, która w sposób zwięzły (czasem aż za bardzo) przedstawia sporo ciekawych informacji o tym mało znanym kraju. Sądzę, że nawet osoby, które mają już jakieś pojęcie o tym państwie, mogą w niej znaleźć wzmiankę o czymś, z czym jeszcze nigdy się nie spotkały.

A jeśli ktoś miałby ochotę zobaczyć, jak w praktyce wyglądają rzeczy opisane w tej publikacji, to polecam obejrzeć film „Gra pozorów (Teesklejad)” z 2016 roku. Jest on niezłą egzemplifikacją tekstu książki.

Najbardziej zainteresował mnie rozdział o koncepcji „ilo”. Od kilku lat panuje moda na kraje Europy Północnej, przy okazji której próbuje się definiować style życia ludzi tam mieszkających jednym słowem. Duńskie „hygge”, szwedzkie „lagom”, fińskie „sisu” oraz mniej znane norweskie „kos” oraz islandzkie „petta reddast” są tego dobrymi przykładami. Jestem więc ciekaw czy w...