Nie wiem, jak Mills to robi, ale potwierdza się to we wszystkich jego książkach: opisuje najbardziej prozaiczne zajęcia, w dodatku monotonnie się powtarzające, a jednak czyta się to z zainteresowaniem i człowiek nawet sam nie wie, że czyta o czymś tak jałowym. Bo autor bynajmniej nie pisze jałowo i nudnie, jest mistrzem obserwacji ludzkich zachowań, szczególnie tych co bardziej niedorzecznych. Niedorzeczność i absurd umie też wyłowić ze zwykłych, zdawałoby się, sytuacji. Doprawia to angielskim humorem (w tej akurat książce zdecydowanie czarnym) i dokłada jeszcze troszkę tego, co przecież niewykluczone, choć czytelnik nie wpadłby na to w najśmielszych podejrzeniach. Bo czy zakładalibyście, że historię pełną dramatycznego napięcia i tragicznych zgonów można stworzyć z najzwyklejszego stawiania płotów? A jednak.

Magnus Mills podbił moje serce już pierwszą książką swego autorstwa, która wpadła mi w ręce. Teraz tylko żałuję, że wszystkie już przeczytałam.

Nie wiem, jak Mills to robi, ale potwierdza się to we wszystkich jego książkach: opisuje najbardziej prozaiczne zajęcia, w dodatku monotonnie się powtarzające, a jednak czyta się to z zainteresowaniem i człowiek nawet sam nie wie, że czyta o czymś tak jałowym. Bo autor bynajmniej nie pisze jałowo i nudnie, jest mistrzem obserwacji ludzkich zachowań, szczególnie tych co...