Roddy Doyle, irlandzki pisarz, dramaturg i scenarzysta, za wydaną w 1993 roku powieść „Paddy Clark Ha! Ha! Ha!” otrzymał Nagrodę Bookera. Był już wówczas pisarzem znanym i rozpoznawalnym, jego debiutancki cykl The Commitments, wszystkie jego trzy tomy, zostały sfilmowane i cieszyły się sporą popularnością, zdobywając wiele nagród filmowych a nawet nominację do Oskara. Roddy Doyle opowiada w niej historię rodziny Rabbittów z robotniczej dzielnicy Dublina, o ich wzlotach i upadkach, lepszych i gorszych dniach. Pełna ciepła i humoru sytuacyjnego opowieść a jednocześnie bardzo realistyczna.

„Paddy Clark Ha! Ha! Ha!” to historia opowiadana przez dziesięcioletniego Patricka, mieszkającego z rodzicami, młodszym bratem i całkiem małymi siostrami na przedmieściach Dublina, w roku 1968.

Miejscami naiwna, miejscami okrutna opowieść z dzieciństwa wypełnionego walkami, przyjaźniami, które do końca nigdy nie były szczere, a raczej stanowiły potrzebę akceptacji. Dzieciństwo łączące niewinność, okrucieństwo, ukrytą przemoc i ból, czyli biorąc pod uwagę czas dorastania Paddy’ego – całkiem szczęśliwe. Tylko gdzieś czasami wkrada się nerwowość, gdy nie rozumiejąc w pełni świata dorosłych, odgadując gesty czy intonację głosu rodziców, budzi się w nim lęk przed porzuceniem.

Wzruszająca i zabawna opowieść o dzieciństwie, które możemy obserwować niemal dzień po dniu. Życie dziesięciolatka, które czasami jest zupełnie nonsensowne. Czasami pełen przemocy wobec rówieśników a czasami czuły, ujmujący i błyskotliwy.

Język jaki zaproponował Roddy Doyle idealnie odpowiada klimatowi powieści. Miejscami jest po prostu urzekający. Dziecięca radość i zachwyt z odkrycia słowa, którego jak wie, nie powinien używać a mimo wszystko go używa to przecież najlepsza zabawa.

Smutna i genialna. Ciekawe i zabawne przedstawienie dziecięcych doświadczeń w literaturze, pytanie tylko jak wiele swoich doświadczeń wykorzystał Roddy Doyle do jej napisania, bo w roku 1968 autor miał właśnie 10 lat.

Zdecydowanie warto.

Roddy Doyle, irlandzki pisarz, dramaturg i scenarzysta, za wydaną w 1993 roku powieść „Paddy Clark Ha! Ha! Ha!” otrzymał Nagrodę Bookera. Był już wówczas pisarzem znanym i rozpoznawalnym, jego debiutancki cykl The Commitments, wszystkie jego trzy tomy, zostały sfilmowane i cieszyły się sporą popularnością, zdobywając wiele nagród filmowych a nawet nominację do Oskara. Roddy...

Tak się składa, że Paddy trafia w moje trzewia z przyjemnością. Historia jest prosta - szkolne sprawy, rodzinne sprawy, podwórkowe sprawy - całość bardzo epizodyczna, wątki się gubią jak skarpetki pod łóżkiem, a potem wracają, gdy mama żąda wyjaśnień. Nie ma tam nostalgicznych uniesień tylko zapomniane lub zagrzebane wspomnienia: psoty, popisywanie się, kłótnie, kary, zadania domowe, zabawy, wciry. Codzienność pełna ważnych wyborów i problemów czasami wykraczających poza rozumienie czy wiek bohatera. Jednocześnie codzienność w dziecięcej skórze czasami wykraczająca poza dojrzałość i obycie czytelnika.

Tak się składa, że Paddy trafia w moje trzewia z przyjemnością. Historia jest prosta - szkolne sprawy, rodzinne sprawy, podwórkowe sprawy - całość bardzo epizodyczna, wątki się gubią jak skarpetki pod łóżkiem, a potem wracają, gdy mama żąda wyjaśnień. Nie ma tam nostalgicznych uniesień tylko zapomniane lub zagrzebane wspomnienia: psoty, popisywanie się, kłótnie, kary,...

Bardzo dobra powieść o dzieciństwie i o jego końcu.

Bardzo dobra powieść o dzieciństwie i o jego końcu.

Po raz kolejny mam wrażenie, że nagroda Booker Prize nic nie znaczy.
Ciekawostką powieści jest narrator dziecięcy. I to tyle. Książka jest dość powierzchowna, przynudnawa. Może jeszcze docenić można by było podobieństwa w opisywanym świecie dziecka lat 70-tych w Irlandii do doświadczeń dziecięcych w tym okresie u nas.

Nadużyciem jest pisanie na skrzydełku okładki, że dzięki tej książce literatura irlandzka wydobyła się z kompleksu Joyce'a. Wypada się tylko cieszyć, że Joyce tego nie dożył, ponieważ w innym razie znienawidziłby Irlandię (i irlandzkich pisarzy) jeszcze bardziej.

Plus zaś jest taki, że dzięki takim książkom zdecydowanie doceniam dobry warsztat polskich pisarzy.

Po raz kolejny mam wrażenie, że nagroda Booker Prize nic nie znaczy.
Ciekawostką powieści jest narrator dziecięcy. I to tyle. Książka jest dość powierzchowna, przynudnawa. Może jeszcze docenić można by było podobieństwa w opisywanym świecie dziecka lat 70-tych w Irlandii do doświadczeń dziecięcych w tym okresie u nas.

Nadużyciem jest pisanie na skrzydełku okładki, że...

Napiszę bez ogródek - ta pozycja jest najwyżej średniej klasy i w moich oczach nie zasłużyła na nagrodę Booker Prize...

Oto moja argumentacja: jest to historia dziesięcioletniego chłopca, Patricka, który mieszka wraz z rodzicami i rodzeństwem (młodszym bratem i dwiema siostrami) w małej miejscowości Barrytown pod Dublinem. Jest rok 1967, czas licznych przemian, wojny wietnamskiej, wolnej miłości. W życiu Patricka na pozór nic nowego i ciekawego się nie dzieje - wraz z kolegami z paczki wymyślają najdziwniejsze w świecie zabawy, którymi zabijają wolny od nauki czas. Niestety zainteresowania dziesięcioletnich chłopców nie są ani ciekawe, ani wesołe - częste bójki, psoty i niszczenie mienia sąsiadów, kradzieże, a nawet dręczenie młodszych. I to właściwie wszystko, co można opowiedzieć o tej książce. Przez większość historii nie dzieje się nic poza zabawami (jeśli można je tak nazwać) dzieciaków, których rodzice nie mają dla nich czasu. R. Doyle chciał zapewne pokazać problem słabych relacji między pokoleniami oraz to, w jaki sposób kłopoty rodzinne przenoszą się na pozostałe grunty społecznościowe, ale wydaje mi się, że kompletnie mu to nie wyszło. Jestem szczerze zaskoczona, że taka historia została ogłoszona książką roku w Wielkiej Brytanii, czy też wspomnianą wcześniej Nagrodą Bookera...

Czym charakteryzuje się styl pisarski R. Doyle'a? Całkiem składnymi i niezbyt długimi zdaniami, krótkimi dialogami i nieskomplikowanym słownictwem - w końcu narratorem powieści jest mały Paddy. Chłopiec często przeplata aktualne przygody z przeszłością. Czasami wystarczy jedno słowo, by Patrick przeniósł się myślami do miejsca lub dnia oddalonego o miesiące czy lata wstecz. To akurat najciekawszy element książki i tylko dlatego dotrwałam do końca, choć przeczytanie tej pozycji zajęło mi prawie miesiąc (tragedia!).

Podsumowując - nie jestem wielbicielką książki R. Doyle'a, nie bardzo mam motywację, by polecać ją komukolwiek. Nie mam jednak sumienia, by ocenić ją na mniej niż 3, a że styl był zadowalający, dołożyłam jeszcze połówkę, stąd też moja ocena.

Napiszę bez ogródek - ta pozycja jest najwyżej średniej klasy i w moich oczach nie zasłużyła na nagrodę Booker Prize...

Oto moja argumentacja: jest to historia dziesięcioletniego chłopca, Patricka, który mieszka wraz z rodzicami i rodzeństwem (młodszym bratem i dwiema siostrami) w małej miejscowości Barrytown pod Dublinem. Jest rok 1967, czas licznych przemian, wojny...

Przebrnięcie przez tę książkę było dla mnie bardzo długotrwałe i męczące. Skończyłam ją tylko dlatego, że w czasie czytania nawiedziło mnie pewne natręctwo, które nie pozwoliło mi nie przeczytać jej do końca.

Przebrnięcie przez tę książkę było dla mnie bardzo długotrwałe i męczące. Skończyłam ją tylko dlatego, że w czasie czytania nawiedziło mnie pewne natręctwo, które nie pozwoliło mi nie przeczytać jej do końca.

Nie porwała mnie. Pomysł dobry ale chyba tłumaczenie słabe.

Nie porwała mnie. Pomysł dobry ale chyba tłumaczenie słabe.