Temat samobójczych jednostek używanych w japońskiej armii w czasie II wojny światowej nie doczekał się jak dotąd zbyt wielu publikacji. Przez lata jedyną wspomnieniową pozycją dotyczącą lotników była książka Ryuji Nagatsuki „Byłem kamikaze”.
Tym bardziej wypada docenić wspomnienia człowieka, który wstąpił do jednostki szkolącej załogi podwodnych kaitenów. Dla Europejczyka do dziś pozostaje niezrozumiałym idea poświęcenia żołnierzy szkolonych wyłącznie, aby skutecznie zginęli. Ich misja w założeniu była podróżą w jedną stronę. Prawda, jednostki żywych torped występowały także w armii niemieckiej, ale takie używane konstrukcje jak „Neger” czy „Marder” teoretycznie dawały szansę ewakuacji. Pilotom kaitenów taką możliwość od początku odebrano.
Porównując proporcję ilości zatopionych i uszkodzonych okrętów do poniesionych strat – operacje samobójcze nie przyniosły spodziewanych rezultatów, poza niewątpliwym efektem psychologicznym. Tym bardziej niniejsza książka jest godna zainteresowania i czyta się zupełnie dobrze. Pod względem edytorskim jednak regres, przyzwyczajony do ładnych, twardych okładek tytułów promowanych w ramach „Serii z kotwiczką” trochę się rozczarowałem.

Temat samobójczych jednostek używanych w japońskiej armii w czasie II wojny światowej nie doczekał się jak dotąd zbyt wielu publikacji. Przez lata jedyną wspomnieniową pozycją dotyczącą lotników była książka Ryuji Nagatsuki „Byłem kamikaze”.
Tym bardziej wypada docenić wspomnienia człowieka, który wstąpił do jednostki szkolącej załogi podwodnych kaitenów. Dla Europejczyka...