"Plac Zbawiciela"; najpierw był film, potem na podstawie scenariusza - książka, niewielka objętościowo, bo licząca zaledwie 156 stron, ale niosąca w sobie ogromne emocje, przytłaczającą rzeczywistość, ogromny dramat, do którego doszło naprawdę.

Pierwsza dekada XXI wieku; młode małżeństwo z dwójką dzieci, oczekujące na własne mieszkanie ... On jedynak wychowywany przez matkę, ona prosta dziewczyna ze wsi, która swoje ambicje poświęciła wychowaniu dzieci. Aby zaoszczędzić nieco pieniędzy zamieszkują u matki mężczyzny i choć nie jest im łatwo, cieszą się myślą rychłej przeprowadzki. Nagle okazuje się, że deweloper zbankrutował, a młodzi - tak jak inni przyszli lokatorzy - pozostają z zaciągniętymi kredytami i brakiem jakichkolwiek perspektyw na własny kąt. Atmosfera robi się gęsta; zaczynają się wzajemne oskarżenia, pretensje, do których dołącza teściowa, z tym że ona pretensje kieruje tylko do synowej. On zaczyna uciekać z domu i wreszcie znajduje sobie kochankę.

To nie mogło skończyć się dobrze i wcale się tak nie kończy. Czy dramat, do jakiego doszło wyzwolił w winnych poczucie winy, czy dopiero przerażająca tragedia dała im asumpt do zweryfikowania swoich postaw, zachowań? Samotność, a właściwie osamotnienie, poniżanie, bezradność, brak jakiegokolwiek wsparcia - to wszystko złożyło się na podjęcie desperackiej, "jedynie słusznej" w rozumieniu bohaterki, decyzji. Smutna, bolesna i bardzo przygnębiająca historia.

"Plac Zbawiciela"; najpierw był film, potem na podstawie scenariusza - książka, niewielka objętościowo, bo licząca zaledwie 156 stron, ale niosąca w sobie ogromne emocje, przytłaczającą rzeczywistość, ogromny dramat, do którego doszło naprawdę.

Pierwsza dekada XXI wieku; młode małżeństwo z dwójką dzieci, oczekujące na własne mieszkanie ... On jedynak wychowywany przez...